Huset med utsikt og vidsyn

Eit generasjonsskifte er på gang

Det veks opp ein ny generasjon som ikkje kjenner Gud eller kor viktig kristendommen har vore for utviklinga av Noreg. Denne utviklinga er ikkje ny, men har gått føre seg lenge og gjer mange kristne motlause. Det gode er likevel, at dette ikkje er det einaste generasjonsskiftet som er på gang. Det skjer også eit generasjonsskifte i kristenfolket, slik det alltid har gjort, for slekt følgjer slekters gang. Gud reiser opp unge menn og kvinner som er tydelege i si tru på Guds ord og lever heilhjarta for Herren Jesus Kristus.

Forkynn sanninga - utan å fordømma!

Det er kamp om sanninga på alle plan i samfunnet vårt i dag. Det eldgamle spørsmålet som Pilatus stilte blir stilt av mange i vår tid: Kva er sanning? Den postmoderne filosofien avviser at det finst ei absolutt sanning. «Det som er sant for deg, treng ikkje vera sant for meg» blir det sagt. Alt er relativt, det finst ingen faste haldepunkt i livet lenger. Vi blir til og med fortalt at vi ikkje kan stola på den fysiske kroppen vår ein gong. Jamvel om kvar celle i kroppen er ei mannecelle og kroppen ser ut som ein mann, så er det ikkje sikkert at du er ein mann likevel, for du kan vera født i feil kropp, blir det hevda.

Det er tid til å snakka sant om livet. Barn og unge blir fora med så mange løgner, både på skulen og i media, at det er på tide å ta til motmæle og forkynna sanninga. Jesus sa, då han bad for læresveinane: «Helga dei i i sanninga, ditt ord er sanning.» Bibelen er Guds ord og Jesus er Ordet som vart menneske og tok bustad mellom oss. Han var full av nåde og sanning, og han sa: «Eg er vegen, sanninga og livet. Ingen kjem til Far utan gjennom meg.»

Herren stadfestar tenesta

Når vi gjer det vi trur Gud vil vi skal gjera, vil Gud alltid stadfesta det med si velsigning. Når vi vågar å seia det vi trur Gud vil vi skal seia, stadfestar han orda våre. Vi kan ofte vera skjelvande og ikkje heilt trygge på om vi har høyrt rett, men når vi i tru og lydnad ber fram ordet frå Gud, vil det alltid bli stadfesta. Når Gud stadfestar, veks trua og frimodet vårt. Frå dei første orda vi stotrar fram som eit profetord, vil vi veksa i nåde og frimod. Orda vil bli klarare og enklare. Dei vil ha meir kraft i seg. Vi veks i nåde og kjennskap til Herren og kan bera fram ord frå han med større tyngde.

Samuel voks opp. Og Herren var med han og lét ikkje eitt av orda sine falla til jorda. (1 Sam 3,19)

Samuel har nettopp hatt eit sterkt møte med Gud. Han har opplevd det som er profetane sin kross, å bera fram meldingar frå Gud som folk ikkje liker å høyra. I utgangspunktet våga han ikkje seia noko til Eli om det Gud hadde sagt. Men på eit rett fram spørsmål frå Eli måtte han bera fram sanninga. Han stod den første prøva. Han tok ikkje noko bort og han la ikkje noko til, han bar fram den lite hyggjelege bodskapen slik han hadde høyrd han frå Gud.

Samuel voks på denne opplevinga og heldt fram med å vera lydig mot Herren. Difor finn vi det naturleg det som følgjer: Og Herren var med han. Dette står i grell motsetnad til stoda til sønene til Eli, dei hadde Herren gått frå. Men Herren var med Samuel. Han gav han styrke til å stå mot trykket frå omstenda og visdom til å gjera det rette. Herren heldt si hand over han og leia han trygt fram. Den unge guten stod fast i si overgiving til Herren og Herren stadfesta orda hans. Ingen av orda frå Gud fall til jorda. Gud vaka over orda sine og sette dei i verk.

Når vi er lydige mot det indre kallet og gjer det Gud seier, vil Gud stadfesta og velsigna. Dette vil folk begynna å leggja merke til. Dei vil oppdaga kor vi har vår styrke. Dei vil sjå Guds nåde i livet vårt. Dei vil sjå at Gud har lagt si hand på oss og bruker oss til velsigning. Det kan ta tid før folk oppdagar at det er eit mønster i måten Gud bruker oss på. Det kan ta tid før folk skjøner at Gud har kalla oss til teneste. Det kan ta tid før folk tar til å setja ord på det dei ser i oss.

Personlege profetiar over livet frå barndommen

Hanna gav Samuel dette namnet fordi han var fødd som svar på profetiske bønner. Namnet hans vitna om at han var fødd etter Guds vilje, for å tena Guds plan. Han var eit profetisk bønnesvar, men namnet bar også i seg ein profeti om retninga for livet hans. Namnet hans var ein profeti om at Gud ville halda fram å høyra bønnene hans. Når vi les historia om Samuel ser vi kor viktig bønn var i livet og tenesta hans. Han var kjenneteikna av bønn og fekk store profetiske bønnesvar.

Eg trur at det ligg ei profeti i det namnet foreldra våre har gitt oss, uansett om dei var kristne eller ikkje, då dei gav oss namnet. Namnet vårt har ei meining og ein bodskap. Vi treng hjelp til å finna den profetiske meininga i namnet vårt. I nokre sjeldne tilfelle kan det også vera nødvendig å skifta namn, for å ha eit namn som samsvarar med kallet og livsgjerninga vår. Vi finn fleire tilfelle i Bibelen, der folk fekk nye namn for å visa kva Gud hadde kalla dei til å vera og gjera.

Å ha noko på hovudet og den usynlege verda

 

I brevet til Korintarane skriv apostelen Paulus at menn og kvinner skal ha ulik praksis når det gjeld å ha noko på hovudet når dei ber eller profeterer i den kristne forsamlinga. Mennene har ikkje lov å ha noko på hovudet medan kvinnene skal ha noko på hovudet når dei ber eller profeterer. Vi skal no sjå på grunngjevinga for denne apostoliske skikken.

Mykje frukt fører alltid til reproduksjon

All frukt har frø i seg til nye plantar av same slag. Frukt er ofte tiltrekkjande og smakar godt. Slik hjelper dei som et med til å spreia frøa som er i frukta. I desse frøa ligg kimen til nytt liv, nye plantar og ny mangfaldiggjering.

Når Jesus taler om å bera mykje frukt knytter han det til å æra Far og bli hans læresveinar. Han seier at han har valt oss ut til og sett oss til å gå ut og bera mykje frukt, ei frukt som varer. Å gå ut og bera frukt er å gå ut i all verda og forkynna evangeliet for alt som Gud har skapt. Det er å oppfylla misjonsoppdraget: 

Eg har fått all makt i himmelen og på jorda. Gå difor og gjer alle folkeslag til læresveinar. Døyp dei til namnet åt Far, Son og Den Heilage Ande og lær dei å halda alt det som eg har bode dokker. Og sjå eg er med dokker alle dagar så lenge verda står - heilt til tidsalderens ende (Matt 28,18-20).

Å bera frukt handlar også om å fostra fram ein ny generasjon som kan føra slekta og det store oppdraget vidare. Familien står sentralt i Guds plan. Gud har alltid fremja sin plan gjennom familien som føder fram nye generasjonar, nye familiar - ei veksande slekt - eit stort folk som tener Guds plan i si levetid.

Jesus er vintreet, vi er greinene (Joh 15,5)

Difor kan ingen av oss bera frukt av oss sjølve, men berre når vi er i han. Når vi innser dette, kan vi slutta å streva; for då fortår vi at det nyttar ikkje likevel! Men det kan vera vanskeleg å innsjå at vi i oss sjølv kjem til kort. Vi har ofte så stor tru på oss sjølv at det er vanskeleg å forstå at utan Jesus kan vi ingentin gjera. Difor strevar altfor mange kristne med å vera gode nok eller fromme nok. Kristendommen blir ei bør av store bod og krav. Jesus seier at vi skal sleppa å bera kristendommen, for han vil bera oss. Vi kan la sjølvstrevet fara. Guds nåde er nok for oss. Jesus vil bera og lyfta oss gjennom heile livet. Det handlar ikkje om kva vi kan gjera for han, men berre om å  vera i han.

Jesus kallar oss til fellesskap med seg. I Johannes 15 er det eit uttrykk som går igjen: “Bli verande i meg.” I andre biblar blir det omsett med desse orda: Ver foreina med meg. Ta bustad i meg. Ta din tilflukt i meg. Bu i meg. Hald dokker i meg. Ha eit levande fellesskap med meg.

Dette er det evige livet: Å kjenna den einaste sanne Gud, og den han sende, Jesus Kristus (Joh 17,3). Det handlar om å kjenna Gud - å kjenna Jesus.  Det handlar om ein relasjon. Han er i oss, vi er i meg. Vi skal berre bu i han, slik han bur i oss! 

Jesus bruker også uttrykket, “den som ikkje blir verande i meg”. Dette kan også omsetjast med desse måtane: den som skil seg frå meg, den som ikkje tek del i mitt liv, den som er avskoren frå meg, den som er skild frå meg. Lever vi ikkje i ein relasjon med Jesus, er vi ikkje ei grein på han. Skild frå Jesus er ei grein utan liv. Ei grein som visnar og blir kasta på elden.

Men blir vi verande i han, om vi har vårt liv i Jesus, då har vi alt vi treng. Då er han vår frelse, vår rettferd, vår visdom, vår styrke, vår helging. Når vi bur i han slik han bur i oss, då ber vi mykje frukt.

Når vi let ordet hans bu i oss, då bur han i oss. Å bu i han er å bu i hans ord. Når dokker held boda og lovene hans - dei han ved Anden har skrive inn i hjartet vårt - då er vi i hans kjærleik. Guds Ord er kjelda til alt åndeleg liv. Vi må ta næring til oss frå Guds ord som skaper tru. Det handlar om å tru og lyda, å høyra og gjera det han seier.

“Eg er det sanne vintreet, dokker er greinene.” Jesus er heile treet - greinene er ein del av treet - av han. Vi er alle er greiner på det same vintreet. Det er berre eitt tre, ikkje mange - men det er mange greiner på treet. Jesus har berre ein kropp, men det er mange kroppsdeler. 

Jesus er livsens tre. Livet går ut frå han. Kvar og ein må ha sitt liv i han. Det kristne fellesskapet må ha sitt liv i han. Utan det levande fellesskapet med Jesus kan vi ikkje bera frukt.

Vi kan også seia at det kristne fellesskapet er hans vingard, ein hage med mange vintre som skyt opp frå det sanne vintreet. Det kristne fellesskapet - er planta i Kristus, den grøderike haugen, - hornet til Olje Sonen. Vi har våre felles røter i han. Vi må la røtene gå djupt ned i han. Kvar av oss er som eit tre som spirer, veks og ber frukt i han. Saman har vi del i det eine treet. Vi er greiner med nye skot og nye spirer. Men Jesus er vintreet. Vi er greinene som han spirer gjennom. Sevja, livskrafta frå han skaper frukt.

Jesus seier, dette er bodet mitt: Dokker skal elska kvarandre slik eg har elska dokker. Han fyller oss med sin kjærleik. Kjærleiken hans motiverer og driv oss til gode gjerningar. Kjærleiken er aktiv og full av initiativ. Kjærleiken ser behov og gjer noko med det. Jesus vil fylla verda med frukt gjennom sitt folk.

Frukta er å bli lik Jesus. At vi liknar på han i det vi seier og gjer. Frukt er å leva og elska som han gjorde. Han gjekk omkring og gjorde vel og lækte alle som var under djevelens makt. Han var salva med Den Heilage Ande og kraft. Gud var med han. No salvar han oss med Ande og kraft slik at vi kan gjera hans gjerningar og herleggjera han på jorda.

Hugs at frukta alltid er for andre, det er noko andre kan nyta og gleda seg over. Jesus kallar oss til å fylla jorda med frukt - fylla heim, skule, arbeidsplass, nabolag, nærmiljø med kjærleiksgjerningar, gode gjerningar, velgjerningar, velsigningar, praktisk hjelp.

Når vi lærer av han og let han bera frukt gjennom oss, då blir Far herleggjort og Guds rike går fram på jorda.

Jesus reinsar oss gjennom Ordet

Dokker er alt reine på grunn av det ordet eg har talt til dokker (Joh 15,3)

Den som høyrer mitt ord og trur på han som har sendt meg, har evig liiv og kjem ikkje for dommen, men har gått over frå døden til livet (Joh 5,24).

Blir dokker verande i mitt ord, er dokker verkeleg mine læresveinar. Då skal dokker få kjenna sanninga, og sanninga skal gjera dokker frie (Joh 8,31-32).

Den som er bada, er heilt rein og treng ikkje vaska anna enn føtene. Og dokker er reine - men ikkje alle. (For han visste kven som skulle svika han). (Joh 13,10-11).

Desse orda frå Jesus tek meg tilbake til GT. Då prestane skulle setjast inn til teneste måtte dei vaskast på heile kroppen før dei fekk prestekleda på seg. Denne vaskinga skjedde berre ein gong, men seinare måtte dei stadig vaska hender og føter i det store vaskekaret (2 Mos 29). Det finst ei vasking som skjer ein gong for alle, og så er det ei dagleg vasking. For med ei einaste offergåve har han for alltid gjort dei som blir helga, fullkomne (Hebr 10,14).

Dei orda du gav meg, har eg gjeve dei, og dei har halde fast på ordet ditt (Joh 17,6-8)

Eg har gjeve dei ditt ord. Men verda hatar dei (Joh 17,14)

Helga dei i sanninga, ditt ord er sanninga. Som du har sendt meg til verda, har eg sendt dei til verda. Eg helgar meg for dei, så dei òg skal helgast i sanninga (Joh 17,17-19.

Den som seier nei til meg og ikkje tek imot orda mine, har ein dommar over seg: Det ordet eg har talt skal dømma han på den siste dagen (Joh 12,48).

Jesus kom for å visa oss kven Gud er

Desse orda av Jesus, som er sitert ovanføre; viser at han vil reinsa tankane våre og hjelpa oss til å kjenna Gud slik han verkeleg er.

I Jesus vart Gud menneske og tok bustad mellom oss. Ordet slo opp teltet - tabernaklet - mellom menneske. Vi såg hans herlegdom, ein herlegdom som den einborne Sonen har frå Far sin, full av nåde og sanning. Av hans nåde har vi alle fått, nåde over nåde. For lova kom ved Moses, nåden og sanninga kom ved Jesus Kristus. Ingen har nokon gong sett Gud, men den einborne Sonen, som er Gud, og som er i fanget til Far, han har synt oss kven han er (Joh 1,14-18).

Jesus viste oss at Gud er vår Far som elskar oss og kallar oss inn til fellesskap og vennskap med seg. Alle menneske er skapt i Guds bilete og er høgt elska av Gud, vår Far, jamvel om vi er merka av synda i verda. Jesus er venn av tollarar og syndarar og elskar oss inn i sitt rike.

Gud er alltid god. Han elskar oss alltid. Hans nåde er større enn alle våre synder, for Jesus tok all vår synd og skam på seg. Jesus viste oss at Gud er vår gode Far:

Du treng ikkje vera kristen for å vera elska av Gud. 

Det er nok å vera menneske!

Du treng ikkje vera ei bønnekjempe for å vera elska av Gud. 

Det er nok å vera menneske!

Du treng ikkje vera from for å vera elska av Gud. 

Det er nok å vera menneske!

Du treng ikkje gjera nokon ting for å vera elska av Gud. 

Det er nok å vera menneske!

 

Jesus kom for å gje oss rett sjølvforståing og rett identitet.

Uansett kven vi er og kva vi har gjort, er vi elska av Gud. Han vil berga oss frå alle våre øydeleggjande tankar og veremåtar.

Når vi møter Jesus, viser han oss kven vi verkeleg er i Guds auge. Før Peter møtte Jesus var han berre Simon - eit sev som svaia i vinden - impulsiv og lett påverkeleg - ustabil og upåliteleg. Det var slik folk såg han. Då Jesus såg på han sa han: Du er Simon, men frå no av skal du heita Peter - berg - for du er eit fjell (Joh 1,42). For ein forskjell. Møtet med Jesus gav han ein ny identitet, ei ny sjølvforståing. Han fekk noko å tøya seg etter og å veksa inn i. Peter fekk ei openberring, han sa til Jesus: Du er den levande Guds Son, og fekk høyra tilbake: Du er eit fjell, på deg og dine ord skal eg byggja mi kyrkje (Matt 16,18).

Jesus såg den skeptiske Natanael sitja under fikentreet, før Filip ropte på han. Likevel sa han til Natanael: Sjå, der er ein ekte Israelitt, ein som er utan svik. Natanael kjende seg att i dei orda og kom til tru på Jesus som Guds Son (Joh 1,45-50).

Vi finn det gjennom heile Bibelen: Når vi oppdagar kven Gud er, ser vi oss sjølv i nytt lys. Å finna Gud, er å finna seg sjølv.

Jesus gjer alt han kan for å stilla brura, forsamlinga - alle som er fødde på ny, fram for seg i herlegdom utan den minste flekk eller rynke i kraft av sitt ord. Han gjer oss heilage og lytefrie gjennom vassbadet i ordet (Ef 5,26-27). 

Slik Kristus dagleg vaskar oss i Ordet, kan vi også vaska kvarandre sine føter (Joh 13,13-15). Det gjer vi mellom anna ved å la Kristi ord få rikeleg rom hos oss, så vi med visdom kan undervisa og rettleia kvarandre, med salmar, hymner og åndelege songar (Kol 3,16). Vi held Ordets spegel opp for kvarandre og viser kvarandre kven vi er i Kristus, og ikkje i oss sjølve. 

Kristus i oss er håpet om herlegdom.

Kristus i oss skyt nye skot.

Kristus i oss ber frukt gjennom oss - til velsigning for andre.

Offerhaugar må leggjast ned

Eg opplever at Herren bruker nokre forteljingar frå GT til å tala til meg om noko som er svært relevant for kristenfolket i landet vårt.

I Bibelen fortel profetane om Guds frelseplan og korleis han kallar folk til å tena hans frelseplan i deira levetid. Israelsfolket hadde både gode og dårlege kongar, både gode og dårlege leiarar. Dei dårlege leiarane førte folket bort frå Herren og inn i avgudsdyrking. Dei gode leiarane gjorde det som var rett i Herrens auge, dei var heilhjarta så langt dei forstod, men likevel var dei fleste ikkje radikale nok. Dei la ikkje ned dei kananeiske offerhaugane der heidningane dyrka avgudane sine (1 Kong 15,14; 22,44; 2 Kong 12,3; 14,4; 15,4,29) slik Herren gjennom Moses sa dei skulle gjera. I staden ofra dei til Herren på desse offerhaugane. Dette vart ei snare for dei, for det førte til at heidenske skikkar og tankegods fekk innpass hos Guds folk. Profetane kjempa mot denne religionsblandinga. 

Salomo starta si kongegjerning med å ofra til Herren på den store offerhaugen i Gibeon og Herren synte seg for han i ein draum og talte til han på den plassen (1 Kong 3,4-15). På sine eldre dagar var han ikkje heilhjarta for Herren, men bygde offerhaugar for heidenske gudar (1 Kong 11,1-8). Det er ei skremmande utvikling, som profetane såg ville koma og åtvara imot. Han greidde ikkje “kristna” offerhaugane, men offerhaugane førte han bort frå den rette trua.

Mange av leiarane og Israelsfolket frykta nok Herren, men gjorde nokre av sine eigne til prestar på offerhaugane. Dei gjorde det andre folkeslag gjorde (2 Kong 17,32). Dei halta til begge sider (1 Kongg 18,21). Herren sende profetane sine til dei for å kalla dei til oppgjer med det menneskelege og heidenske. 

Herren kallar alltid folket sitt til å vera heilhjarta for han. Han kallar alltid folket sitt til å helga seg, innvia seg og skilja seg frå det mennerskelege og det ureine. 

Også i våre dagar bruker Guds folk desse verdslege offerhaugane når dei dyrkar Gud. Kristne menneske blir påverka av moderne tankegang og tilpassar seg kulturen og samfunnet. Vi trur nok på Gud, men lever som om Gud ikkje finnest, som Magnus Malm seier.

Bibelen seier at alle menneske er skapte i Guds bilete, som mann og kvinne. Det skulle vera vår identitet, og ikkje kva slags seksuelle lyster vi til ei kvar tid kjenner på. I naturen er det berre to biologiske kjønn, mann og kvinne, men dei biologiske fakta blir ofra på dei moderne offerhaugane når vi bruker ord som skeive, trans, homofile og så vidare som identitet og forklaring på kva eit menneske er. Som kristne bør vi slutta å bruka slike ord om våre medmenneske, for dei er menneske skapte i Guds bilete, same kva slags tankar dei gjer om seg sjølv. 

Statskyrkja har forlate den bibelske forståinga av ekteskapet som ei pakt mellom ein mann og ei kvinne ved å gje rom for såkalla samkjønna “ekteskap” og andre samlivsformer. Samfunnet legg press på alle kyrkjesamfunn om å bli politisk korrekte og vera mot “diskriminering”, men vil diskriminera dei som held seg til det bibelske synet på ekteskap og seksualmoral. 

Biskopar, prestar og kristne leiarar tilpassar seg humanistisk tankegang når dei seier at helvete og fortapinga ikkje finst. På offerhaugane er ingen utanfor eller innanfor, for trua er at alle blir frelst til slutt, uansett korleis dei lever.  

Når snillismen får rom, sluttar vi å gjera folk til læresveinar som seier nei til seg sjølv og sine syndige lyster. Når vi kristne prøver å erstatta bibelsk rettleing om radikal omvendig med psykologi og sjølvhjelpkurs, då ofrar vi på heidenske offerhaugane. Følgjene er katastrofale.

Jesus har sagt kva gudsdyrking og tilbeding Gud vil ha. Jerusalem eller Garisim er ikkje viktig. Gud vil ha tilbedarar som tilbed han i ånd og sanning. Gud vil at huset hans skal vera eit bønnehus for alle folk, men vi gjer det ofte til ei kommersiell røvarhole, eit religiøst sermonihus for sjølvdigging eller eit sjukehus kor alle får feil diagnose og feil medisin.

Offerhaugane er eit uttrykk for at vi vil gjera ting på vår måte. Vi vil inkludera det menneskelege, det tradisjonelle, det akseptable. Det som til kvar tid er politisk og kulturelt korrekt.

Avgudsdyrkinga gøymer seg i missunning, psykologisering, havesjuke, materialisme og rasjonalisme. Mange kallar Jesus for Herre, men stengjer han ute frå mesteparten av livet. Mange seier dei trur, men lever som om Gud ikkje finnest. Mange har magen og kroppen til gud. Mange er blinda av ein rasjonalistisk tankegang og har naturlege og menneskelege forklaringar på alt. Dei ser ikkje Guds finger i kvardagen. 

Desse offerhaugane og mange andre må leggjast ned! Dette er den åndelege kampen vi står i. Gud kallar oss til radikal omvending og heilhjarta etterfølging. Gud vil ha radikale oppgjer med alt det ureine og verdslege!

Far min er vinbonden

Far min er vinbonden (Joh 15,1)

“Far min” er eit flott uttrykk. Jesus seier at Far er vinbonden som eig og steller med vinhagen sin. Han steller kjærleg med vintreet, for han vil at alle greinene skal bera meir frukt.

Jesus seier at kvar grein på han som ikkje ber frukt, lyftar Far opp til seg. Han lyftar greina opp frå alt som vil kvela blom og frukt. Han tek ikkje bort den greina som er på Jesus, slik nokre omsetjingar seier, men gjev ho ein ny sjanse. Han ønskjer å stella litt meir med den greina på meg som ikkje ber frukt (Luk 13,6-9). Dette er alltid Fars hjartelag. Det er også Jesu hjartelag. Profetane sa om Jesus, at han ikkje skulle bryta eit knekt siv og ikkje sløkkja ein rykjande veike (Jes 42,1ff; Matt 12,20). Peter svikta Jesus, men han bad for han og sende han ei spesiell helsing. 

Det same gjer Jesus i dag. Han sender ei spesiell helsing til dei som kjenner seg mislukka og kjem til kort, at dei får ny nåde. Det er det same kva bakgrunn eller fortid vi har. Trass i våre fall og nederlag gjev han oss ein ny sjanse i eit heilt nytt liv i Guds nåde. Difor er tid for oss å møta folk med nåde og hjelpa dei til ein ny start. 

Kristus i oss er håpet om herlegdom.

Kristus i oss skyt nye skot.

Kristus i oss ber frukt gjennom oss.

Kvar grein på meg som ber frukt, seier Jesus, reinsar han, så ho skal bera meir frukt. Det er tydeleg at Far vil ha meir frukt, - meir frukt frå dei som alt ber frukt og frå dei som enno ikkje har starta å bera frukt! Difor reinsar og vaskar han sitt folk ved å senda Anden som dømmer og Anden som reinsar (Jes 4,4).

Med brennande iver vil Far ha sitt folk for seg sjølv. Guds folk er Guds hage. Denne hagen har han stor omsorg for. Han vil reinsa han og gjera folket sitt til hans herlege hage som kan fylla jorda med frukt. 

Med brennande iver vil Far ha sitt hus, sin familie for seg sjølv. Han byggjer menneske saman som levande steinar til eit åndeleg hus. Far lengtar etter ein kvilestad, ein heim på jorda, der han kan la sin herlegdom og heilage nærvær kvila mellom menneska. Hans auge fer over heile jorda, så han med si kraft kan styrkja dei som heilhjarta held seg til til han (2 Krøn 16,9).

Jesus er det sanne vintreet

Eg høyrer Jesus tala til meg frå Johannes evangeliet 15. I nokre innlegg framover vil eg dela det som eg trur Anden seier til si kyrkje i desse dagar. 

Når Jesus seier at han er det sanne vintreet, går tankane mine tilbake til mange ord i Det gamle testamentet. Det er som om Jesus seier at han er kvisten som skyt opp av Isais rot og er oppfyllinga av det profetiske ordet. 

Gjennom profetane fortalde Gud korleis han planta folket sitt - Israel - til å vera hans vingard. Han  gjorde alt han kunne for vingarden, men Israel svikta og bar beisk og roten frukt. Han planta vingarden sin på den feitaste jorda, på den grøderike haugen: på hornet til Olje-Sonen (Jes 5,1-7) slik det også kan omsetjast. Kva meir kunne han gjera for folket sitt - vinhagen sin?

Eg ser

Eg ser forfall og forvirring. Men eg ser også fornying med nytt håp og tru i ein ung generasjon.

Eg ser såra og forkomne menneske. Folk som er falt blant røvarar, som har mista alt og er skamslått. Men eg ser også at Gud reiser opp mange gode og varmhjarta samaritanar som bryr seg om dei som er ille medfarne og har det vondt. Med kjærleik og nådekraft hjelper dei folk og gjev dei ei ny framtid.

Eg ser store og små utturka elvefar. Eg ser tome elveleie. Men eg ser også at tome elvar fyllest opp med vatn. Ja eg ser store elvar som flyt over. Eg ser elvar som lagar seg nye vegar, nye elveleie. Eg ser det fløymer over av nytt liv.

Eg ser øydelagde hagar med nedrivne gjerde. Hagar som er overgrodde av ugras og nedgrodde av tornar og tistlar.  Men eg ser også at Gud sender folk til å rydda opp og få orden på dei øydelagde hagane. Så ser eg nydelege, fruktbare hagar der mange folk gleder seg saman.

Eg ser trestubbar etter store tre som er hogd ned og fjerna. Dei er berre eit minne om noko som var. Men eg ser også stubbar som skyt nye skot. Eg ser stubbar etter tre som var hogde ned bli opphav til ei ny slekt. Eg ser spiren til eit nytt Guds folk. Ein kvist skyt opp frå stubben, ein ny renning skyt fram. 

Eg ser snaue og aude landskap - ei øydemark, ein ørken - ingenting veks, alt er dødt. Men ser også at dette landskapet blir vatna og forvandla til eit grønt og fruktbart landskap.

Eg ser ruinar og øydelagde byar. Eg ser samfunn som har brote saman. Men eg ser også at ruinar og byar blir gjenreist og blir bygd opp til velfungerande samfunn. 

Eg ser spirer, mange spirer. Kor eg snur og vender meg ser eg spirer. Eg eg spirer som bryt seg gjennom asfalt og steingrunn. Spirene lagar sprekker og sprengjer seg fram der ingen skulle tru at noko kunne veksa. Eg ser spirer i det som ser ut til å vera både god og dårleg jord. Gud skaper nytt liv. No spirer det fram.

Eg ser store kornåkrar svaia i vinden. Åkrane kvitnar mot hausten. Kornet er modent til å hausta inn. Grøda er stor, men innhaustingsarbeidare er få. Som svar på bønn reiser Gud opp ein ny generasjon.

Eg ser ein ny generasjon, ein rest, ein renning av tørr jord veksa fram

Eg ser ein ny generasjon, ein rest som på ny skyt djupe røter.

Eg ser ein ny generasjon, ein rest som veks og blømer.

Eg ser ein ny generasjon, ein rest som fyller jorda med frukt.

 

Eg ser syner frå Gud i mengd. Herren talar i likningar. Synene handlar om forandring, at Gud skaper forandring. Synene handlar om gjenreising, om Gud som gjenreiser og fullfører den gode gjerning han har begynt. Synene handlar om å bera frukt, om å fylla jorda med frukt så jorda blir full av menneske som kjenner Gud. For jorda skal fyllast med kunnskap om Herrens herlegdom slik vatnet dekkjer havsens botn (Hab 2,14)

Alt for Jesus

Det føregår ein ganske absurd debatt i media i dag om å gje alt for Jesus. Å utfordra unge menneske til å gje alt for Jesus og leva brennande og heilhjarta for han, blir framstilt som usunt og skadeleg. Ei storsamling av kristen ungdom, som vil kalla unge menneske til radikal etterfølging av Jesus, blir kritisert og omtalt som noko negativt. Eg er forundra over at kristne leiarar kjem med åtvaringar mot å bruka uttrykket - all in for Jesus - alt for Jesus.

Bønn om einskap

Herlegdomens Herre, Jesus Kristus Guds Son, du som døydde for våre synder for å samla til eitt alle dei Guds born som er spreidde rundt omkring, sjå i nåde til oss.

Vi har krenka deg. Vi har synda mot deg og kvarandre med våre harde hjarte, sekteriske tankar og splittingar. Slik har vi vanæra ditt namn mellom heidningane.

Herre, vi bøyer oss i støvet og audmjuker oss for deg. Vi vil sanna våre misgjerningar, at vi har spreidd ditt folk i staden for å samla. Vi har rive ned ditt heilage tempel og samla steinar til oss sjølv. 

Herre, sjå i nåde til oss som ditt folk. Gjer med oss som pottemakaren gjorde med det karet som vart mislukka. Legg oss på ny på di dreieskjeve og forma oss på nytt i di hand til eit kar til di ære. 

Herre, sjå i nåde til oss som ditt folk og la det koma tider med lindring og forfrisking i Den Heilage Ande. Før oss saman, gjer oss til eitt i di hand. Knyt hjarte til hjarte, så ditt folk kan stå skulder til skulder og forkynna ditt ord reint og klart. 

Herre, miskunna deg over oss. Gjer oss til eitt, slik du treeinige Gud, Far, Son og Heilag Ande er eitt! Gjer oss til éin kropp. Bygg oss saman til eitt heilagt hus for deg. Lat oss få vera ein bustad for deg i Anden.

Blås på oss, du heilage livs Ande. Vekk oss til live. Lær oss å leva i tilgjeving og forsoning! Læk dei sår vi har påført kvarandre og folk rundt oss. Vi ber om fornying og vekkelse.

Herre, Herlegdomens Herre, miskunna deg over oss og gje oss nåde til å venda om, visa trufast kjærleik mot kvarandre og vandra audmjukt med vår Gud. Gjer oss til reiskap for din fred og forsoning som skaper einskap mellom alle som trur på deg. 

 

Tekst: Erling Thu

Misjon i motgang og medgang

Vi lever i underlege tider. Det norske samfunnet endrar seg svært raskt. Mange vil seia at det er ei skremmande utvikling vi er vitne til. Tusenårige tradisjonar blir skifta ut. Menneskelivet blir forstått og forklart på nye måtar. Det kristne livssynet ser ut til å vera på vikande front. Eit sekulært livssyn dominerer media. Å halda fast på bibelsk lære og kristen forståing av menneskelivet blir meir og meir politisk ukorrekt. Såkalla konservative kristne er ein utsett minoritet.

Et drømmesyn fra 1976

Herrens hånd kom over meg og førte meg over heile jorda. Det var et sørgelig syn han viste meg. I by etter by, land etter land, så jeg Kristi legeme splittet og delt. Jeg så kiv og splid i Guds familie. Åndens tempel, Guds bolig, var ikke nådd langt mot sin fullendelse.

Jeg så hauger av tempelstein mange steder i samme by. Plutselig så jeg det kunne være bein, det var hauger av tørre bein. Det var mengder av dem, mange adskilte hauger spredt omkring.

Herren som lot meg se dette synet, sa til meg: "Menneskesønn, kan det bli noen forandring i det du ser? Vil mitt hus noensinne bli ferdig? Skal det bli liv i de tørre bein? Skal det bli et tempel av steinhaugene?"

"Å, Herre, du er Menighetens Herre, du veit det. Du kan vel gjøre hva du vil. Å, Herre, Menighetens Herre, du er ditt legemes frelser, se i nåde til oss ditt folk. Vi har krenket deg. Vi har syndet mot deg. Vi har hindret ditt verk til framgang. Å, Herre, jeg kaster meg til jorda. Jeg vil ydmyke meg for deg. Jeg vil bekjenne mine misgjerninger. Jeg har også vært en del av splittelsen. Jeg har også vært med å rive ned ditt tempel og samle på stein i hauger. Å, Herre, se i nåde til meg, se i nåde til ditt folk. Gjør som pottemakeren, knus det mislykkede kar fullstendig og begynn. på nytt igjen. Lag et nytt kar. Begynn om igjen! Å, Herre, Menighetens Herre, er det ennå ikke ute med din langmodighet og miskunn, så se atter i nåde til ditt folk og la det komme tider med lindring og gjenreising for ditt arme folk som har vanæret deg blant folka."

Da sa Herren til meg: Ennå en gang vil jeg reise meg i nidkjær het for mitt folk. Ennå en gang vil jeg være nådig mot mitt folk som jeg har kjøpt meg med mitt eige blod. Jeg vil hellige meg på dem. Jeg vil herliggjøre meg i dem. Jeg vil gjøre dem til en pris på jorda og alle mennesker vil forundret se hva som skjer i min menighet. Jeg lar det komme livsånde i de tørre bein og jeg sender bygningsmenn for å bygge min menighet og mitt tempel av levende steiner. Jeg vil i denne generasjon fullende mitt verk og sette krona på verket så alle skal se dens glans stråle og lyse. Mitt folk skal bli levende og gi liv til menneskene. Mitt folk skal bli legt og bringe legedom til verden. Jeg vil lære mitt folk hva forsoning er. Når de ydmyker seg og vender om fra sine eigne sektveier, da vil de kunne bringe forsoning i en verden av hat. Jeg vil samle mitt folk og det skal bare være ett folk, en hjord. Jeg vil være den eneste hyrde som leier mitt folk i de dager. Jeg vil herliggjøre meg i mitt folk, så alt kjøtt må være stille og alle mennesker se min frelse."

Mens Herren talte· til meg, hørte jeg et veldig bråk. Det var som en stor storm og som et stort ras av stein som buldret ned et fjell. Når jeg ser meg rundt, ser jeg noe begynner å skje. Alle steder jeg hadde sett adskilte hauger av stein og bein blir det rabalder og bevegelse. Nå ser jeg tydelig hva ·det er som skjer. Jeg ser kristne, splittet i mange kirkesamfunn begynne å finne hverandre. De faller hverandre om halsen, de gråter, de ber om tilgivelse, de ler, de smiler, ja stråler av glede i en nyfunnet bror. De kommer nærmere hverandre enn før. De går inn i et djupt fellesskap, de gir seg sjøl til hverandre. Å, det er vidunderlig, det jeg ser! Alle steder kommer kristne sammen i enhet og samdrektighet, i små møter i hjemmene og store samlinger i offentlige lokal er, parker og torg. Jeg hører dem synge. Det er en vidunderlig sang, født i den Hellige Ånd. Det er en lovsang til Gud som har gjort dem som ingenting var til ett hellig folk av konger og prester. Jeg ser glede og kjærlighet stråle i ansiktene. De første ting har veket borte, alle kalles kristne, katolikker, lutheranere, metodister, baptister og pinsevenner er ikke mer. Splittelsen er legt, Guds folk er blitt forsonet, de er blitt ett.

Det forunderlige skjer at når beina nærmer seg hverandre og stein føyes til stein, kommer de ikke alltid fra samme haug. De blir knyttet sammen der de bur og lever uansett hvor de tidligere har gatt, men de er fortsatt trufaste mot sine tidligere venner. Jeg ser kristne som før var lutheranere innordne seg en kristen som før var katolikk, og en som var pinsevenn får en lutheraner som hyrde i Herren. Jeg ser de kristne virkelig finne hverandre og bli knyttet sammen uansett bakgrunn. De underordner seg under hverandre og akter de andre høyere enn seg sjøl. På lokal basis ser jeg de kristne formes sammen til ett legeme. De er ett, de er en organisme. De fungerer sammen i full harmoni.

Jeg løfter mine øyne. Jeg ser det samme skje over heile verden. Kristi legeme blir knyttet sammen og bygd opp. Det framstår menn, Guds menn, apostler, profeter, evangelister, byrder og lærere som· i ånd og kraft utfører sin tjeneste. De utruster de kristne til å tjene sine brødre, Kristi legeme blir bygd opp. De kristne når fram til enhet i trua på Guds Sønn. De blir modne kristne og får del i heile Kristi fylde. Den lokale menighet reiser seg, full av ånd og kraft. Menigheten er samlet, menigheten er en, men møtes mange steder til oppbyggelse, lovsang og tilbedelse. De kristne går nå sammen ut til verden og forkynner med frimodighet at Jesus Kristus er Herre! I hver by, på hvert sted ser jeg Kristi legeme nå fram til manns modenhet og reise seg i Guds kraft. Det blir en svært stor hær som ' står klar til å erobre verden tilbake til Gud. De venter bare på ordre fra Kongenes Konge for å gå til det siste slag, gjøre ende på alt opprør og gjenopprette fred og ro, orden og harmoni på jord hvor Guds Rike er ved å bryte fram i kraft og stor herlighet.

Ei forklaring om bakgrunnen for synet:

Dette var noko eg opplevde då eg arbeida på Condeep - Statfjord A - plattforma i Gandsfjorden i Jåttåvågen ved Stavanger. Eg fekk først jobb som jernbindar i  Norwegian Contractors, så transportarbeidar og kranførar i Aker Norsco. Eg kom rett frå Sarons Dal og overgangen var stor. Den bitre pinsestriden på den tida gjorde meg djupt såra og vonbroten. Johannes 17 og Esekiel 37 var svært levande for meg i dei dagane og eg ropte til Gud at han måtte gripa inn. Ein kveld då eg stod mellom dei tre store leggane, eller skafta som me sa, på Condeep kom, Den Heilage Ande over meg og eg opplevde det eg her har skrive. Dette draumesynet er innledninga til boka "Et erobrende fellesskap" som vart utgjeven i 1981 då me starta Kristent Fellesskap der me budde. 

Dette draumesynet og andre profetord eg fekk på den tida, er nokre av grunnane til at me har flytta til Jæren, og no bur på Randaberg.  Me ønskjer å vera med på det Gud gjer og sjå profetorda gå i oppfylling. Derfor var det sterkt då ein god bror ringde meg for kort tid sidan og inviterte oss til å kom til eit husmøte. Han og kona hadde nyleg lese dette draumesynet som eg fekk for 45 år sidan og blitt sterkt grepne av det. Då vart eg rørt og oppmuntra. Dette kunne ikkje vera tilfeldig. No har me vore saman med dei og vennene deira, som alle lengter etter fornying og einskap blant dei kristne på Jæren, Rogaland, ja i heile landet og i verden. Derfor vil eg dela dette på bloggen min, så mange fleire kan bli grepne og gå i bønn om at Herren må fullføra sitt gode verk mellom alle dei som trur på ham. For Herren fullfører alle ting etter sin plan og vilje jamvel om vi ofte tek feil i tidsaspektet.

Tekst: Erling Thu

Politikk og misjon

Vi lever i eit demokrati og i eit av verdens beste velferdssamfunn. Likevel er det ting som gjer mange av oss urolege. Samfunnet blir meir og meir sekularisert og tru og religion blir problemanisert. Det blir vanskelegare for dei truande som vil halda fast på den bibelske rettleiing om moral og samliv. Sterke krefter vil kontrollera og regulera trudomssamfunna. Trusfridomen er faktisk under press. Det er val i år og valkampen går for fullt. No er din stemme veldig viktig!

Eg skammar meg heller ikkje over evangeliet i dag!

Evangeliet er godt nytt for alle menneske. For det er ei Guds kraft til frelse for kvar den som trur, jøde først og så grekar, det vil seia for alle menneske. Vi er alle smitta av synd og treng frelse. Ingen kan frelsa seg sjølv. Vi er alle avhengige av Guds kraft til frelse, slik apostelen Paulus seier i brevet til Romarane i første kapittel. I dette kapitlet skildrar han på ein tidlaus måte menneska sin tilstand og viser at evangeliet er relevant til alle tider. På grunn av alt ugudeleg og all urett hos menneska, er alle menneske under Guds vreide, men i evangeliet møter vi Guds kjærleik som kallar til omvending.

Du har vist meg nåde

Herre, eg takkar deg for du har vist meg nåde.

Du gløymde meg ikkje då eg gjorde feil

Du gjekk ikkje frå meg då eg svikta

Du let meg ikkje vera åleine då eg synda

Då eg var bortkomen, sa du: Kom heim!

Då eg var stygg, sa du: Kjære barn!

Då eg var trøtt av vonde kampar, sa du: Kvil hos meg.

I ein vanskeleg og vakker verden

er din trufaste kjærleik og nåde

mi einaste kvilepute for mi trøtte sjel.

Å kvila i deg, gjer livet nytt.

Herre, eg takkar deg for du har vist meg nåde!

Tekst: Erling Thu

Vi har ein tendens til å gå våre eigne vegar

Salme 119,176 Eg har villa meg bort som ein bortkomen sau. Leit etter meg, din tenar, eg har ikkje gløymt dine bod.

Dette er punktum finale, den endelege konklusjonen på denne lange bønnesalmen på 176 vers. Eg har villa meg bort. Eg er som ein hjelpelaus og bortkomen sau. Eg treng hjelp. Leit etter meg og gje meg ikkje opp. For ei audmjuk avslutning. For ei djup sjølvinnsikt. David har tidegare kome med mange frimodige utsegn. Han har sett ord på sine gode ønskje og intensjonar. Frimodig har han sagt kva han vil følgja Guds lover og påbod. Så avsluttar han med å seia at gode intensjonar er ikkje nok. Det er lettare å seia kva vi trur og ønskjer enn å leva etter Guds ord.

Lat meg få leva fullt ut!

Salme 119,175 Lat meg leva og lovsyngja deg, lat dine lover vera mi hjelp!

Lat meg få leva! For ei universell og enkel bønn. Lat meg få leva livet fullt ut er vel det innarste ønskje til alle menneske. Vi ønskjer jo alle eit godt og meiningsfullt liv. Vi ser dei øydeleggjande dødskreftene verksame rundt oss. Det er så mykje liding i denne verda som er merka av synd. Difor ber vi at Livsens Ande skal fylla oss med sitt overflodsliv så det kan renna elvar av liv frå oss til andre. Det verkeleg gode livet er å kjenna Gud, det er å bli ein ny skapning ved trua på Jesus Kristus, Guds Son. Med hans liv på innsida kan vi møta det vonde og vanskelege med tru og håp.

Frelse i fortid, notid og framtid

Salme 119,174 Herre, eg lengtar etter di frelse, eg frydar meg over di lov (Strong 8451).

Frelse er eit vedunderleg ord som skaper gode tankar og kjensler i oss som trur. Vi har fått del i Guds frelse og vi lengtar etter henne. Ved trua har vi vorte frelst ein gong for alle, men opplever å bli frelst meir og meir gjennom heile livet. Ein gong i framtida skal vi få del i Guds frelse heilt og fullt. Det er dette perspektivet vi finn i det David seier i denne bønna si. Den frelse vi har opplevd skaper lengt etter den fullkomne og endelege frelsa som ventar på oss.

Lat di hand koma meg til hjelp!

Salme 119,173 Lat di hand koma meg til hjelp, for eg har valt dine påbod (6490).

På ny ber David ei enkel bønn som vi alle kan be: Lat di hand koma meg til hjelp! Eit av kjenneteikna på ekte bønner er at dei er enkle og rett fram, utan snikk snakk. Bønner som kjem frå hjartet treng ikkje pyntast med store og overtalande ord. Eit enkelt sukk om hjelp er nok til å røra ved Guds hjarte.

Legg merke til at David seier, lat di hand koma meg til hjelp. Han ber om Guds direkte inngrep. Han ser ikkje til venner eller folk med pengar og makt, nei, han vender seg berre til Gud og set si von til han åleine. Lat di hand, som både har makt og styrke til å gjera under, koma meg til hjelp. Lat di hand, som skapte himmel og jord, gripa inn i min kvardag. Lat di skapande kunstnar hand gjera under i livet mitt!

Syng ut Guds ord!

Salme 119,172 Lat tunga syngja ut ditt ord, for alle dine bod er rettferdige.

Her går David frå å lovsyngja Gud til å syngja ut Guds ord. Gud har lært han sine forskrifter og no vil han gjera desse kjende for alle folk. Han vil få ut Guds ord til andre. Vi kan både preika og forkynna, tala og syngja ut Guds ord. Poenget er at vi bruker tunga vår til å gjera Guds ord kjend. Når Gud lærer oss sine forskrifter er det vårt naturlege gjensvar at vi taler og syng ut Guds ord til folk rundt oss.

Bønn og lovprising høyrer saman

Salme 119,171 Lat leppene strøyma over av lovsong, for du lærer meg dine forskrifter.

Bønn og lovprising høyrer saman. Dei som ber får svar og har mykje å takka for. Fellesskapet med Gud i bønn følgjer oss gjennom dagen og varer livet ut. Lovsong er ein svært viktig del av dette bønnefellesskapet med Gud. Dei fleste av oss har meir å takka for enn å be om. Det oppdagar vi fort når vi tek til å takka for dei daglege velsigningane i livet. Det er lett å ta ting for sjølvsagt, det at vi har mat og klede, hus og heim og liknande, men vi må ikkje gløyma at alt dette er ei gåve frå Gud. I verda er det mykje fattigdom og liding på grunn av krig, naturkatastrofer og urettferdig samfunnssystem eller politikk. Alle som lever i Noreg er priveligert og har svært mykje å takka for.

Når vi ber, går vi inn i ein relasjon, vi søkjer fellesskap

Salme 119,170 Lat mi bøn koma fram for deg, berg meg, som du har sagt!

Endå ein gong ber David om at bønna hans må koma fram for Gud. Han bruker litt andre ord enn i førre verset, men ber like audmjukt og inderleg. I førre verset ropte han til Gud, no går han djupare og naudber eller tiggar Gud inderleg om å gripa inn. Bønn i alle former har det same formålet, at Gud skal høyra og sjå oss. Når vi ber ønskjer vi å røra ved Guds hjarte slik at han svarer oss. Vi ber ikkje for å be. Bønn er ikkje eit pliktløp der vi lirer av oss ord eller går gjennom faste bønneritual.

Må bønnene våre nå fram til Guds hjarte!

Vi har no kome til den tjueandre og siste bolken i Salme 119. No startar alle versa med bokstaven TAW i det hebraiske alfabetet som tilsvarer vår T. I desse siste åtte versa ber salmisten inderlege bønner. Det er som om han går inn eit nært og djupt fellesskap med Herren og fell for hans føter. For Herrens andlet audmjuker han seg og i det siste verset samanliknar han seg med ein bortkomen sau som treng hjelp.

ת

Salme 119,169 Herre, lat ropet mitt nå fram til deg, gjev meg skjøn etter ditt ord!

David er audmjuk når han ber til Herren. Han kjem ikkje som ein brautande storkar med krav, nei han er skjelvande og ber om å bli høyrd: «Lat ropet mitt nå fram til deg!» Han veit at bønna hans er som ropet frå eit barn som treng hjelp. Det verste som kan skje er at Far ikkje høyrer ropet. Han ber inderleg om at det ikkje skal henda.

Heile livet ligg ope for Gud

Salme 119,168 Eg har halde dine bod og påbod (6490), du kjenner alle mine vegar.

Eg liker den tilliten som desse orda av David osar av. Han er trygg i Herren. Han har godt samvit. Han har halde Guds bod og vitnesbyrd. Både den praktiske og læremessige sida av Guds ord har han gøymd i hjartet sitt, teke vare på og levd etter. Det er vakkert når desse to sidene av Guds ord er like verdsett og like godt teke vare på og praktisert med same iver. Her er det ikkje snakk om å velja og vraka, men å ta vare på alt det Gud har sagt. Lov og lære høyrer saman på same måte som liv og lære gjer det.

Vi elskar lovboda fordi dei er hans.

Salme 119,167 Eg tek vare på dine lovbod, og eg elskar dei høgt.

Det er eit flott vitnesbyrd David kjem med her i dette verset. Han seier med stort frimod at han tek vare på Guds lovbod og elskar dei høgt. Det siste han seier er nok grunnen til det første. Han er i stand til å ta vare på ordet frå Gud og leva i samsvar med det fordi han elskar Guds ord. Jesus seier det same til læresveinane. «Den som elskar meg held boda mine!» Vi kan berre halda boda når vi elskar Jesus. Det er kjærleiken til han som er drivkrafta i kristne menneske.

Ei oppskrift som aldri slår feil!

Salme 119,166 Herre, eg ventar på di frelse, eg følgjer dine bod.

I dette verset finn vi frelse av nåde og frukta som følgjer. David sitt einaste håp var hos Gud. Han venta på Guds frelse. Det einaste håp han hadde var at Gud skulle gripa inn og berga han. Han venta berre på Gud. Han visste at Gud var den einaste som kunne frelsa han. Han trudde ikkje at han kunne frelsa seg sjølv og han venta ikkje at menneske kunne berga han. Likevel gjorde han seg stor flid med å følgja Guds bod. Han la heile sitt hjarte i å leva etter Guds ord.