Huset med utsikt og vidsyn

Eit generasjonsskifte er på gang

Det veks opp ein ny generasjon som ikkje kjenner Gud eller kor viktig kristendommen har vore for utviklinga av Noreg. Denne utviklinga er ikkje ny, men har gått føre seg lenge og gjer mange kristne motlause. Det gode er likevel, at dette ikkje er det einaste generasjonsskiftet som er på gang. Det skjer også eit generasjonsskifte i kristenfolket, slik det alltid har gjort, for slekt følgjer slekters gang. Gud reiser opp unge menn og kvinner som er tydelege i si tru på Guds ord og lever heilhjarta for Herren Jesus Kristus.

Alt for Jesus

Det føregår ein ganske absurd debatt i media i dag om å gje alt for Jesus. Å utfordra unge menneske til å gje alt for Jesus og leva brennande og heilhjarta for han, blir framstilt som usunt og skadeleg. Ei storsamling av kristen ungdom, som vil kalla unge menneske til radikal etterfølging av Jesus, blir kritisert og omtalt som noko negativt. Eg er forundra over at kristne leiarar kjem med åtvaringar mot å bruka uttrykket - all in for Jesus - alt for Jesus.

Misjon i motgang og medgang

Vi lever i underlege tider. Det norske samfunnet endrar seg svært raskt. Mange vil seia at det er ei skremmande utvikling vi er vitne til. Tusenårige tradisjonar blir skifta ut. Menneskelivet blir forstått og forklart på nye måtar. Det kristne livssynet ser ut til å vera på vikande front. Eit sekulært livssyn dominerer media. Å halda fast på bibelsk lære og kristen forståing av menneskelivet blir meir og meir politisk ukorrekt. Såkalla konservative kristne er ein utsett minoritet.

Raus, romsleg og bibeltru!

Eg har eit hjartesukk: Gud miskunna deg over oss! Me vil gjerne vera bibeltru, men gløymer å vera nådige. Me vil gjerne forkynna Guds sanning reint og klårt, men orda har så lett for å bli harde og fordømmande. Herre Gud, hjelp oss å vera rause, romslege og trufaste mot sanninga, - i kjærleik! Lat oss få likna på Jesus som var full av nåde og sanning. Lat oss få læra av meistaren som både forkynte til omvending og var venn av tollarar og syndarar som flokka seg rundt han.

Frå menneske til menneske

Midt i menneskesoga lyser denne hendinga: Gud vart menneske. Det er brennpunktet i Guds evige frelseplan. I det første kapitlet i Bibelen får vi høyra at Gud skapte mennesket i sitt bilete. Mennesket vart skapt til fellesskap med Gud og kvarandre. Då synda kom inn i verda vart dette fellesskapet øydelagd. Likevel kom Gud og leita etter menneska. Han lova at ein frelsar skulle koma. I GT ser vi Guds frelseplan i utveljinga av Abraham og Israelfolket. Gong på gong grip Gud inn. Han sender profetar og bergingsmenn. Alle peikar fram mot det store historiske vendepunktet i Guds misjon: at Guds rike skulle koma nær.

Inkarnasjonen er det store midtpunktet og mysteriet i den kristne trua. Den allmektige Gud steig inn i den verda han hadde skapt. Den heilage Gud vart menneske. Gud vart ein av oss. Han tok bustad mellom oss og flytta inn i vårt nabolag som sant menneske. Han er det sannaste menneske som nokon gong har levd på jorda. Han gjekk omkring og gjorde vel og lækte alle som var under djevelens makt. I ord og gjerning forkynte han at Guds rike var kome nær.

Skjebnetid –tidskifte

Me lever i ei underleg tid. Mange motstridande ting skjer samstundes. Lys og mørke kjempar om overtaket. Negative og positive krefter er synlege. Samfunnsutviklinga ser ut til å gå feil veg, trass medisinske, teknologiske og digitale framsteg.

Me lever i ei skjebnetid. Den globale oppvarminga har kome til eit kritisk punkt. Me ventar på avgjerande politiske vedtak på fleire område. Me lever i ei tid som vil få avgjerande innverknad på livet og utviklinga. Eit politisk parti har hatt sitt velkjende skjebnelandsmøte og me kan kanskje få ei endring av abortlova.

Me lever i ei åndeleg skjebnetid. Kristendommen har tilsynelatande vore på tilbakegang i landet vårt og i vår del av verda. I andre delar av verda veks talet på kristne sterkt. Tyngdepunktet for kristendommen er flytta frå nord til sør, frå vest til aust. I den tredje verda er den kristne trua i stor framgang og det er stor oppvakning mange stader. Står me føre ein ny åndeleg oppvakning i landet vårt?

Oppvakninga har alt starta. Det er ei bønnevekking på gang i landet vårt. Det kjem inn meldingar frå nord og sør, frå aust og vest, at noko er på gang. Det er ein ny lengt til å be og bruka tid med Gud. Ektepar tek til å be saman. Familiar ber meir enn før. Ungdom ber. Studentar ber. Vaksne ber. Gamle menneske ber med ny tru og glød. Dei merker at Gud er på ferde i landet. Dei kjenner kallet til å vera med å be fram ei ny vekking som vil føra til frelse for folket vårt.

Folk ser syn og visjonar frå Gud. Veldig mange forkynnarar, som kjem til Noreg frå andre land, fortel om ei sterk kjensle av at Gud har starta eit nytt verk, at landet vårt er ope for Anden og at gjennombrotet er på gang. Mange ber fram profetord om det dei ser Gud er i ferd med å gjera. Me lever i ei lagnadstid. Me har snart nått raspunktet. Me har fått mange varslar om Mannen som er i rørsle i Romsdalen. Det har kome fleire og fleire steinsprang og små ras. Det store raset kan koma når som helst.

Gud har sagt at i dei siste dagar skal han renna ut Den Heilage Ande over alle menneske. Det vil føra til at folk kallar på Herrens namn og blir frelste. Folk blir i aukande grad frelst i landet vårt. Eg ser det i forsamlinga eg høyrer til. Eg ser at folk kjem til tru i mange ulike forsamlingar. Eg ser at fleire unge enn på svært mange år tek i mot Jesus Kristus og blir forandra. Eg ser føre meg eit ras av store flokkar av unge menneske koma til tru. Den Heilage Ande dreg og kallar på menneske. Hans heilage nærvær vil merkast meir og meir.

Når Gud kallar folket sitt til å audmjuka seg og be, og dei kjem saman for å be, då skjønar me at noko stort er på gang. Det er ikkje langt borte. Ei åndeleg oppvakning har starta. Me lever i ei skjebnetid som vil få stor innverknad på framtida for landet vårt. Lat oss audmjuka oss og verkeleg ropa til Gud om nåde for landet og folket vårt!

Tekst: Erling Thu

Guds bøker

Johannes startar evangeliet sitt med å seia at i opphavet var Ordet. Ordet var hjå Gud og Ordet var Gud. Han, Jesus, var hjå Gud, og alt vart til ved han. Utan han vart ikkje noko til, og det som vart til i han, var liv. Og Ordet vart menneske og tok bustad mellom oss. Og me såg hans herlegdom. Ingen har nokon gong sett Gud, men den einborne Sonen, Jesus, som er Gud, har synt oss kven han er (sjå Joh 1,1-18).

Alle som les Bibelen oppdagar at Gud skriv bøker. Det er jo naturleg at han som er Ordet gjer det. Me høyrer både om Livsens Bok og Sanningsboka som Gud har skrive og framleis skriv i. På den store dommedagen skal bøker opnast og me skal dømmast etter det som står skrive i desse bøkene. Desse bøkene er ikkje tilgjengelege for oss no, og me skal ikkje spekulera i kva som er skrive om oss i desse bøkene. Men det finst to bøker han har gjort tilgjengelege for oss.

Hindringar for misjon

Det finst mange hindringar for misjonsarbeid, men alle kan overvinnast. Me har lett for å tenkja at ytre politiske, religiøse og samfunnsmessige hindringar er den største utfordringa for misjon. Men eg har oppdaga at i land med forfølging, motstand og eit lovverk som gjer misjon vanskeleg går likevel evangeliet fram. Då me var i India i haust merka me at dei kristne er under eit veksande press. Dei møter veksande motstand og forfølging frå ekstreme hindugrupper. Trass i mange vanskar forkynner våre kristne indiske venner evangeliet og ser nye menneske koma til tru.

Det finst ikkje mange ytre hindringar for å driva misjon i vårt eige land, likevel er det ikkje mange nye som kjem til tru og blir lagde til kristne forsamlingar. Nye undersøkingar viser at folketalet aukar meir enn medlemstalet i kristne forsamlingar i landet vårt. Faktisk er det også slik at talet på forsamlingar som blir lagde ned er høgare enn talet på nye forsamlingar som blir starta. Det viser seg også at nyplanta forsamlingar veks meir enn eldre og etablerte forsamlingar.

Guds misjon

Me har julefeiring bak oss og eit nytt år ligg framføre oss. I jula møter me Guds misjon og kvar ny dag er ei utfordring til å verta ein del av den guddommelege misjonen. Den enkle juleforteljinga har kraft i seg til å forandra folk og nasjonar, for ho handlar om menneske frå alle lag av samfunnet og rører ved dei djupaste kjenslene i oss.

Misjonsvenn – misjonsmentor

Det er lettare å driva misjon enn nokon gong før, samstundes som det er meir utfordrande og krevjande for ein vanleg kristen. Då eg var ung var det opplest og vedteke at misjon var for dei med eit kall til å reisa til land langt borte for å forkynna for dei som ikkje hadde høyrd evangeliet. Jo, sjølvsagt var me som var heime og samla inn pengar til misjonsarbeidet der ute viktige, men det var berre dei der ute som var dei verkelege misjonærane.

Misjon og nytenking

Det føregår mykje spennande nytenking om misjonsarbeid i framande land i mange organisasjonar som lovar godt for misjonsarbeidet i tida som kjem. Det eg vil skriva i dag er vel ikkje noko nytt, men likevel trur eg me treng å tenkja grundigare gjennom dette. Eg vil fokusera på ei breiare forståing av misjon og ei aktiv utsending av tusenar av nye misjonærar!

Det er utruleg kva ein blomekrans, ære og vennlege ord kan utretta!

Solveig og eg har fått den store nåde å gjera teneste i India i mange år. I hinduismen som er den rådande religionen er folk delt inn i fire hovudkaster med mange underkaster i kvar av dei. Dess høgare kaste du tilhøyrer dess meir ære og vørdnad har du krav på. Dei kastelause er sett på som ureine og ærelause. Dei vert ofte behandla som dyr og nokre gonger verre enn dyr. Den kristne forståinga av at alle menneske er skapte i Guds bilete og er likeverdige vert teke imot med glede av dei kastelause, medan det er ein snublestein for dei som tilhøyrer dei høgare kastane. Det å visa ære til dei som har krav på ære sit ganske djupt i kulturen, som det også gjer at dei frå lågare lag i folket dei kan du berre oversjå og ikkje bry deg om. Nestekjærleik og likeverd synest å vera ukjende omgrep i kulturen.

Når me kjem til Jaipur vert me ofte ynskja velkomne med ein blomekrans. Det er ein vanleg måte å visa ære og verdsetjing. Me tekk imot blomekransane og æra med takk, men ofte nyttar me også høvet til å bruka blomekransane til å æra folk i forsamlinga etter på. I ei gudsteneste der me hadde fått blomekransar og ærefull velkomst la Solveig merke til ei gammal dame ho ikkje hadde sett før. Ho opplevde at Gud sa at ho skulle gje blomekransen sin til denne gamle dama og gjorde så. Det at Solveig, den kvite dama frå utlandet, gav blomekransen til denne gamle dama gjorde under og frigjorde mykje god energi.

Det viste seg at det var fyrste gongen denne dama var på ei kristen samling. Ho hadde i mange år ofra til dei hinduistiske avgudane utan å få noka svar. Ho hadde besøkt mange store tempel og heilage Sadhuar. Ho hadde bore fram mange og dyre offer. Men ingen brydde seg om henne. Dei heilage Sadhuane hadde ikkje tid til å snakka med henne. Guruane hadde ikkje tid til å læra henne noko. Prestane hadde ikkje tid til anna enn å ta imot ofringane ho bar fram. Ho kjende seg oversett og vanæra, men kva anna kunne ho venta, ho som tilhøyrde ein låg kaste? Men ho heldt fram med å ropa til Gud om at han skulle svara henne, at han skulle gje henne eit teikn på at han brydde seg om henne.

Då Solveig gav henne blomekransen, omfamna henne, klemde henne kjærleg og talte oppmuntrande ord til henne, var dette det teiknet ho hadde venta på i heile sitt liv. Den fyrste gongen ho kom til eit kristent møte møtte ho folk som såg henne og æra henne. Ho var vandt me å verta oversett. Ho var vandt med å verta sett ned på. Ho var vandt med å møta vanvørdnad. No møtte ho kjærleik, vørdnad og ære gjennom ei kvit kvinne frå utlandet. Men størst av alt, ho møtte Guds kjærleik og nåde til frelse i Jesus Kristus den føremiddagen. Med glede gav ho livet sitt til Jesus Kristus og tok imot frelse ved å sanna at han er den einaste Herren. Eg gløymer aldri den glede som strålte av ho då ho dansa til Herrens ære og takka for frelsa! Nokre dagar seinare vart ho døypt til Kristus. Alt det gamle vart gravlagd og ho vart reist opp til eit nytt i ære  i fellesskapet med Guds folk.

Den kjærleiken og den æra ho opplevde då Solveig gav henne blomekransen og talte oppmuntrande og vennlege ord til henne opna henne for evangeliet og frigjorde eit heilt nytt liv i henne. Jesus gav henne eit liv i ære i staden for eit liv i vanære. Gleda over denne nyfunne frelsa og æra kunne ho ikkje halda for seg sjølv, men måtte dela det med andre kva Jesus hadde gjort for henne. Ho vann mange menneske for Jesus før ho full av glede døydde i trua berre nokre få månader etter at ho kom til Jesus. Det er utruleg kva ein blomekrans, ære og vennlege ord kan utretta!

Jula er misjonstid

Eg elskar jula. Det er ei fantastisk tid med mange levande lys, strålande stjerner og pragande pynt som får både små og store til å verta levande, strålande og glade. Juleforteljinga rører ved oss og får fram gode kjensler og dei beste lengtar i oss. Me får lyst å vera gode. Me får lyst å skapa endring. Me får lyst å vera på å spreia den store gleda som skaper fred til menneske rundt oss og dei langt borte som aldri har høyrd juleevangeliet.

Å reisa overalt for å vera saman med Guds folk

Kona mi og eg er nett heimkomne frå reise i India og Nepal for å vera saman med Guds folk. Me har gjort det same som apostelen Peter gjorde. Han reiste omkring overalt og besøkte dei heilage  (Apg 9,32). Medan han gjorde det såg han mange behov og vart brukt av Gud til hjelpa folk til lækjedom og nytt liv. På grunn av det Gud gjorde gjennom han då han var saman med Guds folk kom mange folk til tru, ja ein heil by vende om til Herren (Apg. 9,35,42). For eit effektivt misjonsarbeid! For ein enkel måte å driva misjon på!

Nyklar til framgang i misjonsarbeidet

Eg har dei siste dagane vore på reise i Nord Noreg med Zephry D’Souza frå India. Han fortalt nokre oppmuntrande og gripande forteljingar om framgang for evangeliet midt i tider med forfylging. Eg trur me har mykje å læra av dei kristne i India. Zephry vil gje Gud æra for all framgang, men seia at han har gjeve dei tre bibelske prinsipp som på mange måtar forklarar voksteren mange forsamlingar opplever i India.

Kunnskap om Herren forandrar folk og land!

Profeten Jesaja skildrar ei tid då ingen skal driva med terror eller vondskap av noka slag i samfunnet. Saman med fleire av profetane teiknar han eit flott bilete av fredfulle tilstandar på jorda når Guds rike får råda mellom menneska. Profetane seier at vondskapen som rår i verda og som øydelegg samfunn og nasjonar kjem av at folk ikkje har kunnskap om Gud eller kjennskap til kven han er. Når jorda vert full av kunnskap om Herrens herlegdom, om alt Gud er og verdset, då skal ingen lenger gjera noko vondt.
Når me forstår kor viktig kunnskapen om Gud er vil me spreia kunnskap om han og kjennskap til han alle stader me ferdast.

Orkanherjingar på Cuba

Eg har nettopp har kome heim frå ein tur til Cuba kor eg har sett herjingane til orkanane og vore med på opninga av metodistane sitt nye teologiske seminar i Havana.

Bakgrunnen for dette besøket på Cuba er eit profetord eg fekk til Keri Kones frå Wales som var ein av hovudtalarane på påskekonferansen vår i Bergen for fire og eit halvt år sidan. Ordet gjekk ut på at han skulle reisa til Cuba kor han skulle møta nokre kristne han skulle velsigna. Då han kom tilbake til UK la han profetordet fram for medarbeidarane sine som bad over det og stadfesta det profetord med nye detaljar om koss Gud skulle leia dei til rette folk.

Retten til å gjera folk til disiplar

For kristne menneske er misjonsarbeid og det å vinna menneske Jesus noko me alle saman har ansvar for og rett til. Retten til å utbreia trua og gjera folk til lære er så sjølvsagd for oss at me ofte ikkje tenkjer over kvifor. For oss er misjon ein menneskerett og ein naturleg del av utøving av trua vår, men for mange verdslege menneske er det ikkje like opplagt.

Retten til å gjera folk til disiplar

For kristne menneske er misjonsarbeid og det å vinna menneske Jesus noko me alle saman har ansvar for og rett til. Retten til å utbreia trua og gjera folk til lære er så sjølvsagd for oss at me ofte ikkje tenkjer over kvifor. For oss er misjon ein menneskerett og ein naturleg del av utøving av trua vår, men for mange verdslege menneske er det ikkje like opplagt.

Hjelpearbeid og misjonering

Saman med Solveig, kona mi, har eg vore på reise i India. Me har nett vitja 29 familiar frå Yanadi folket som har fått eit heilt nytt liv på grunn av hjelp frå kristne i Noreg. Eg møtte desse familiane fyrste gong rett etter at tsunamibylgja hadde teke frå dei alt dei hadde. Yanadifolket høyrer til dei kastelause og fattigaste av dei fattige i India. Me opplevde at me skulle prøva å hjelpa dei til eit betre liv.

Vårt oppdrag - mitt oppdrag

Nokre gongar er det sunne og åndeleleg ein vanskeleg balansegang. I denne artikkelen prøver eg å setja lyset på spenninga mellom fellesskapet og individet. Koss kan me vera eit tett og nært fellesskap som frigjer folk og elskar fram initiativ og friske tiltak? Koss kan eg fullføra kallet og tenesta mi samstundes som eg underordnar meg fellesskapet? Koss får me personleg ansvar og fridom til å gå saman med lojalitet og underordning i fellesskapet? Eg har ikkje alle svara på desse spørsmåla, men voner at eg kan hjelpa kristne sysken til å tenkja gjennom stoda si så dei kan søkja Gud og finna svar for seg sjølve.

Vi er Guds medarbeidarar

Heilt frå eg var liten har eg hatt ei kjensle av Guds kall over livet mitt og i heile mitt vaksne liv har eg på min ringe måte tent Gud. Det er stor å vera ein Guds medarbeidar. Det er stort å kunna arbeida saman med andre i eit større arbeidslag. Det er nåde å få vera med i eit veksande misjonsarbeid og sjå Guds rike gå fram!

Hjelp til dei som er råka av flodbølgja

Eg har idag fått kontakt med vår venn Venkateswara Rao som bur i Machilipatnam som ligg på austkysten av India i delstaten Andra Pradesh. Vi besøkte han og var på stranda i november. Han driv eit fantastisk hjelpearbeid frå før med hjelp til sjølvhjelp gjennom ein organisasjon han har bygd opp: Faith Action for Community Transformation – FACT India. Då eg snakka med han på telefonen sa han at det var store behov for hjelp til dei overlevande i desse kystområda som vart råka av flodbølgja. Han set no igang eit hjelpearbeid og eg lova at vi ville samla inn midler som skal gå til hjelp for dei som har mista alt.

Eg legg ved den eposten eg nettopp har fått frå Venkateswara. Der vil du sjå at i hans område er det fleire hundre døde. Heile landsbyar er øydelagde og dei treng absolutt alt for å få ein ny start!

Midlar kan sendast til Kristent Nettverk sin kontonr. 3632.50.97587

Frå 30 til 104.000 læresveinar på under tre år!

Når kristne tek det apostoliske oppdraget på alvor skjer det utrulege ting!