14 entries categorized "Forsamlingsplanting"

Et drømmesyn fra 1976

Herrens hånd kom over meg og førte meg over heile jorda. Det var et sørgelig syn han viste meg. I by etter by, land etter land, så jeg Kristi legeme splittet og delt. Jeg så kiv og splid i Guds familie. Åndens tempel, Guds bolig, var ikke nådd langt mot sin fullendelse.

Jeg så hauger av tempelstein mange steder i samme by. Plutselig så jeg det kunne være bein, det var hauger av tørre bein. Det var mengder av dem, mange adskilte hauger spredt omkring.

Herren som lot meg se dette synet, sa til meg: "Menneskesønn, kan det bli noen forandring i det du ser? Vil mitt hus noensinne bli ferdig? Skal det bli liv i de tørre bein? Skal det bli et tempel av steinhaugene?"

"Å, Herre, du er Menighetens Herre, du veit det. Du kan vel gjøre hva du vil. Å, Herre, Menighetens Herre, du er ditt legemes frelser, se i nåde til oss ditt folk. Vi har krenket deg. Vi har syndet mot deg. Vi har hindret ditt verk til framgang. Å, Herre, jeg kaster meg til jorda. Jeg vil ydmyke meg for deg. Jeg vil bekjenne mine misgjerninger. Jeg har også vært en del av splittelsen. Jeg har også vært med å rive ned ditt tempel og samle på stein i hauger. Å, Herre, se i nåde til meg, se i nåde til ditt folk. Gjør som pottemakeren, knus det mislykkede kar fullstendig og begynn. på nytt igjen. Lag et nytt kar. Begynn om igjen! Å, Herre, Menighetens Herre, er det ennå ikke ute med din langmodighet og miskunn, så se atter i nåde til ditt folk og la det komme tider med lindring og gjenreising for ditt arme folk som har vanæret deg blant folka."

Da sa Herren til meg: Ennå en gang vil jeg reise meg i nidkjær het for mitt folk. Ennå en gang vil jeg være nådig mot mitt folk som jeg har kjøpt meg med mitt eige blod. Jeg vil hellige meg på dem. Jeg vil herliggjøre meg i dem. Jeg vil gjøre dem til en pris på jorda og alle mennesker vil forundret se hva som skjer i min menighet. Jeg lar det komme livsånde i de tørre bein og jeg sender bygningsmenn for å bygge min menighet og mitt tempel av levende steiner. Jeg vil i denne generasjon fullende mitt verk og sette krona på verket så alle skal se dens glans stråle og lyse. Mitt folk skal bli levende og gi liv til menneskene. Mitt folk skal bli legt og bringe legedom til verden. Jeg vil lære mitt folk hva forsoning er. Når de ydmyker seg og vender om fra sine eigne sektveier, da vil de kunne bringe forsoning i en verden av hat. Jeg vil samle mitt folk og det skal bare være ett folk, en hjord. Jeg vil være den eneste hyrde som leier mitt folk i de dager. Jeg vil herliggjøre meg i mitt folk, så alt kjøtt må være stille og alle mennesker se min frelse."

Mens Herren talte· til meg, hørte jeg et veldig bråk. Det var som en stor storm og som et stort ras av stein som buldret ned et fjell. Når jeg ser meg rundt, ser jeg noe begynner å skje. Alle steder jeg hadde sett adskilte hauger av stein og bein blir det rabalder og bevegelse. Nå ser jeg tydelig hva ·det er som skjer. Jeg ser kristne, splittet i mange kirkesamfunn begynne å finne hverandre. De faller hverandre om halsen, de gråter, de ber om tilgivelse, de ler, de smiler, ja stråler av glede i en nyfunnet bror. De kommer nærmere hverandre enn før. De går inn i et djupt fellesskap, de gir seg sjøl til hverandre. Å, det er vidunderlig, det jeg ser! Alle steder kommer kristne sammen i enhet og samdrektighet, i små møter i hjemmene og store samlinger i offentlige lokal er, parker og torg. Jeg hører dem synge. Det er en vidunderlig sang, født i den Hellige Ånd. Det er en lovsang til Gud som har gjort dem som ingenting var til ett hellig folk av konger og prester. Jeg ser glede og kjærlighet stråle i ansiktene. De første ting har veket borte, alle kalles kristne, katolikker, lutheranere, metodister, baptister og pinsevenner er ikke mer. Splittelsen er legt, Guds folk er blitt forsonet, de er blitt ett.

Det forunderlige skjer at når beina nærmer seg hverandre og stein føyes til stein, kommer de ikke alltid fra samme haug. De blir knyttet sammen der de bur og lever uansett hvor de tidligere har gatt, men de er fortsatt trufaste mot sine tidligere venner. Jeg ser kristne som før var lutheranere innordne seg en kristen som før var katolikk, og en som var pinsevenn får en lutheraner som hyrde i Herren. Jeg ser de kristne virkelig finne hverandre og bli knyttet sammen uansett bakgrunn. De underordner seg under hverandre og akter de andre høyere enn seg sjøl. På lokal basis ser jeg de kristne formes sammen til ett legeme. De er ett, de er en organisme. De fungerer sammen i full harmoni.

Jeg løfter mine øyne. Jeg ser det samme skje over heile verden. Kristi legeme blir knyttet sammen og bygd opp. Det framstår menn, Guds menn, apostler, profeter, evangelister, byrder og lærere som· i ånd og kraft utfører sin tjeneste. De utruster de kristne til å tjene sine brødre, Kristi legeme blir bygd opp. De kristne når fram til enhet i trua på Guds Sønn. De blir modne kristne og får del i heile Kristi fylde. Den lokale menighet reiser seg, full av ånd og kraft. Menigheten er samlet, menigheten er en, men møtes mange steder til oppbyggelse, lovsang og tilbedelse. De kristne går nå sammen ut til verden og forkynner med frimodighet at Jesus Kristus er Herre! I hver by, på hvert sted ser jeg Kristi legeme nå fram til manns modenhet og reise seg i Guds kraft. Det blir en svært stor hær som ' står klar til å erobre verden tilbake til Gud. De venter bare på ordre fra Kongenes Konge for å gå til det siste slag, gjøre ende på alt opprør og gjenopprette fred og ro, orden og harmoni på jord hvor Guds Rike er ved å bryte fram i kraft og stor herlighet.

Ei forklaring om bakgrunnen for synet:

Dette var noko eg opplevde då eg arbeida på Condeep - Statfjord A - plattforma i Gandsfjorden i Jåttåvågen ved Stavanger. Eg fekk først jobb som jernbindar i  Norwegian Contractors, så transportarbeidar og kranførar i Aker Norsco. Eg kom rett frå Sarons Dal og overgangen var stor. Den bitre pinsestriden på den tida gjorde meg djupt såra og vonbroten. Johannes 17 og Esekiel 37 var svært levande for meg i dei dagane og eg ropte til Gud at han måtte gripa inn. Ein kveld då eg stod mellom dei tre store leggane, eller skafta som me sa, på Condeep kom, Den Heilage Ande over meg og eg opplevde det eg her har skrive. Dette draumesynet er innledninga til boka "Et erobrende fellesskap" som vart utgjeven i 1981 då me starta Kristent Fellesskap der me budde. 

Dette draumesynet og andre profetord eg fekk på den tida, er nokre av grunnane til at me har flytta til Jæren, og no bur på Randaberg.  Me ønskjer å vera med på det Gud gjer og sjå profetorda gå i oppfylling. Derfor var det sterkt då ein god bror ringde meg for kort tid sidan og inviterte oss til å kom til eit husmøte. Han og kona hadde nyleg lese dette draumesynet som eg fekk for 45 år sidan og blitt sterkt grepne av det. Då vart eg rørt og oppmuntra. Dette kunne ikkje vera tilfeldig. No har me vore saman med dei og vennene deira, som alle lengter etter fornying og einskap blant dei kristne på Jæren, Rogaland, ja i heile landet og i verden. Derfor vil eg dela dette på bloggen min, så mange fleire kan bli grepne og gå i bønn om at Herren må fullføra sitt gode verk mellom alle dei som trur på ham. For Herren fullfører alle ting etter sin plan og vilje jamvel om vi ofte tek feil i tidsaspektet.

Tekst: Erling Thu


Gud har gitt opp Den norske kirke!

Denne overskrifta er like meiningslaus som Sverre Elgvin Lied sin påstand: «Gud har ikke gitt opp Den norske kirke.» Då eg såg denne overskrifta i nettutgåva av Dagen, som refererte til talen hans på Oslo Symposium, tenkte eg: «Kva veit han om det?» Grunngjevinga hans har jo ikkje noko særleg tyngde. Mange med meg kunne bruka det same argumentet med motsett forteikn: «Gud har gitt opp Den norske kirke, for eg, og mange med meg, kjende kall frå Gud til å forlata Dnk og tena han utanføre Dnk.» Dagen har ikkje gitt opp Dnk, men det har alle dei mange tusen frikyrkjelege kristne gjort. Når Dagen sine redaktørar legitimerer Dnk, byggjer dei, som Lied, på notstalgiske kjensler og personlege opplevingar, og ikkje på Guds ord.

Om Gud har gitt opp Dnk eller andre kyrkjesamfunn, kan eg ikkje eg svara på. Kven kan eigentleg svara på dette? Kven kjenner Gud sine tankar om den menneskelege organisasjonen Dnk? Det eg veit er at Gud elskar menneske og gav Sonen sin, så kvar den som trur på han ikkje skal gå fortapt, men få evig liv. Eg veit også at Gud byggjer sitt hus av levande steinar, av menneske som har fått nytt liv i trua på Jesus. Kvar levande kristen er eit tempel for Anden. Gud er nær hos alle som kallar på hans namn, uansett kva kyrkjesamfunn dei måtte tilhøyra, ja uansett om dei er jødar eller heidningar.

Lied seier mykje godt og rett i talen sin når han presenterer kva Frimodig Kyrkje står for, som til dømes:

«Kirken er Guds kirke. Og der er det Jesus som er Herre. Og det er også han som bygger sin kirke. Og det er jo her det er så spennende at vi kan få være med på det Gud gjør. Det handler ikke om «Hvilken kirke vil du ha?» Det handler ikke om at vi skal bygge kirka etter vår design.»

Problemet er at han snakkar om Dnk, som er ein menneskeleg organisasjon. Han legimiterer Dnk som Guds kyrkje. Då kjem spørsmåla: Er Jesus Herre i Dnk? Vedtak i kyrkjemøtet tyder ikkje på det. Den lutherske teologen, Jan Bygstad, seier at Dnk med sin aksept av vrang lære og pluralisme ikkje er Jesu Kristi kyrkje. Mange andre lutherske teologar seier at Dnk er ei løgnkyrkje. Den rådande vranglæra om samliv og ekteskap i Dnk, fører Guds folk vill, og leiar menneske i fortapinga om dei ikkje vender om. Det er alvorleg å legitimera eit slikt kyrkjesamfunn.

Byggjer Jesus Dnk, eller er det kyrkjedemokratiet som byggjer kyrkja? Det handlar jo ikkje om kva kyrkje vi vil ha, men om kva slag kyrkje Gud vil ha. Det designet som Dnk blir bygd etter, liknar svært lite på det designet apostlane og dei første kristne bygde etter. Kva seier Bibelen om kva kyrkje Gud vil ha? Det er det store spørsmålet vi må stilla oss. Kva kjensler vi har for ein kyrkjeorganisasjon vi har arva frå fedrane, tel ikkje i det spørsmålet om kva Guds ord seier om kva han vil ha.

Lied seier med rette at det er berre eitt Guds folk, og vi treng å støtta kvarandre. Bibelen er jo klar på at det er berre dei som er fødde på ny ved Den Heilage Ande, ved tru og omvending, som er Guds barn. Berre dei som har kome til Jesus, den levande steinen, og sjølv har vorte ein levande stein, kan saman med andre byggjast opp til den levande Gud sitt hus. Dåp eller medlemskap i eit kyrkjesamfunn gjer ingen til ein lem på Jesu kropp.

Så langt eg forstår finst det mange gode og fromme kristne i Dnk og i alle dei andre kyrkjesamfunna i landet vårt. Alle som ved trua på Jesus Kristus har fått nytt liv, er Guds folk, og er våre kristne søsken, uansett kva kyrkjesamfunn dei tilhøyrer. Altfor mange kristne, både med og utan medlemskap i noka kyrkjesamfunn, er i praksis heimlause for dei har ikkje funne plassen sin i eit levande kristent fellesskap. Dei lever ikkje saman med andre kristne som lemmer på Kristi kropp. Dei har ikkje forplikta seg eller gitt seg inn i ei kristen forsamling, og det er eit tap både for dei sjølve og det kristne fellesskapet.

Guds kyrkje er Jesus-truande menneske som kjem saman for å tilbe Herren, forkynna Guds ord, byggja kvarandre opp og hjelpa kvarandre til å leva heilage og heilhjarta liv i kvardagen.

Vi må heile tida forkynna evangeliet, utfordra og hjelpa kvarandre til samsvar mellom liv og lære. Når vi gjer det vil Jesus byggja si kyrkje.

Tekst: Erling Thu


Han styrkte forsamlingane

Dette uttrykket finn me i Apgj 15,41. Det er ei oppsummering av apostelen Paulus si andre misjonsreise, då han vart sendt ut i lag med profeten Silas. I The Passion Translation heiter det at på kvar plass dei gjekk til, så forlet dei forsamlinga sterkare og meir oppmuntra enn ho var før dei kom. Eg trur at dette er eit normalt resultat når apostlar og profetar reiser saman til dei nystarta kristne forsamlingane. Apostlar og profetar er åndelege bygningsmenn. Dei styrkjer og byggjer opp både personar og forsamlingar. Då dei reiste frå ei forsamling la dei att noko verdifullt etter seg. Forsamlingane var sterkare og ved betre mot då dei reiste enn då dei kom.

Paulus er jo veldig klar på at dette er målet med alle kristne samlingar: oppbygging, "lat alt tena til oppbygging!" (1 Kor 14,26). Alle nådegåver er meint å tena til det gode (1 Kor 12,7). Det som taler profetisk, taler til oppbygging, formaning og trøyst (1 Kor 14,3). Den som taler profetisk byggjer opp og styrkjer det kristne fellesskapet. Tungetale i eit offentleg møte må tydast så forsamlinga kan bli oppbygd (1 Kor 14,5). Personleg oppbygging er ikkje nok. Alt me gjer, når me er samla, må vera til nytte og oppmuntring for dei andre.

Oppbygging og oppmuntring heng saman. Å styrkja forsamlingar er å byggja opp og oppmuntra folka som er samla. Å styrkja folk er å setja mot i dei til å gjera Guds vilje og gå på Guds veg. Det var det apostlane og profetane gjorde då dei reiste saman. Me treng desse folka i dag også. Me treng at dei reiser i lag og besøkjer forsamlingane for å styrkja dei og setja mot i dei. Når dei gjer det frigjer dei eit dynamisk liv som fører til vokster og framgang for Guds rike.

 


Gud arbeider ofte bak vår rygg

Det var min gode venn Bjørn Olav Hansen som brukte uttrykket i tittelen på dette innlegget. Han underviste på den Nasjonale Bønnesamlinga på Grimerud i februar. Ha sa at ofte arbeider Gud meir bak ryggen vår enn framfor auga våre. Denne sanninga gjorde meg godt. Eg gøymde denne setninga i hjartet mitt og har grunda på dette i det siste. To hendingar har vist meg sanninga i desse orda.

For nokre dagar sidan var me på ei leiarsamling på Brandøy i Sunnhordland. Der fortalde Bjørn meg at han hadde møtt ein Guds tenar for ei tid tilbake som fortalde at han hadde møtt Solveig og meg på ei ferje. På den korte ferjereisa hadde me talt Guds ord inn i livet hans. "Livet mitt fekk ei ny retning. Dei orda dei talte til meg, gav meg eit heilt nytt liv." Eg tykte at det var store ord å bruka. Då me fekk vita namnet på denne mannen, kunne eg ikkje ein gong minnast at me hadde talt Guds ord til han. Tenk så stort! Nokre få ord på ei ferjereise hjelpte denne kristne broren inn i ei fruktbar teneste.

I går fekk eg ei anna oppmuntrande melding. Denne meldinga kom frå Hårek, som eg reiste og forkynte evangeliet saman med på sekstitalet. Han bur no i Sverige, men fekk ein telefon frå Noreg. Ein mann spurde om han var den Hårek som var på Sunndalsøra i 1963-64. Då Hårek stadfesta det, sa han at han hadde vore på eit møte, men kom for seint til bussen då han skulle heim til Øksendal ca 1-2 mil frå møtestaden. Då hadde Hårek og eg køyrt han heim. Dette gjorde eit slikt inntrykk på han at han vart ein kristen og er med i ei pinseforsamling. Hårek vart jo sjølvsagt glad for å høyra dette vitnemål og skreiv til meg for å dela denne oppmuntrande hendinga.

Eg vart nok ikkje mindre glad enn Hårek for å høyra dette. Eg hadde fått far til å seia opp ei livsforsikring han hadde teikna på meg som liten gutt. Sidan eg trudde at Jesu gjenkomst stod like for døra, såg eg inga verdi i ei livsforsikring. Gud skulle sørgja for oss og tida var kort. Eg brukte pengane frå livsforsikringa til å kjøpa ein VW varevogn på avbetaling. Det høyrer med til historia at Solveig, som då hadde ein lærarjobb, og tente meir på ein månad enn eg gjorde på eit heilt år, støtta meg økonomisk med 50 kr månaden. (Ho seier det var ei god investering).

Eg sette opp ein stor høgtalar på taket og fekk ordna med ein omformar slik at eg kunne bruka det gamle Tandberg lydbandapparatet til å spela kristen musikk og innby folk til møta våre. Me fekk be med folk til frelse, men resultata var ikkje dei heilt store. Difor vart eg varm om hjartet då eg fekk denne oppmuntrande helsinga frå min gode venn Hårek. Det var sanneleg verdt å seia opp ei livsforsikring, når bilen eg kjøpte kunne verta brukt til å nå menneske med evangeliet. Forkynninga på møtet overtydde ikkje denne mannen, men ei velgjerning, ein liten biltur førte til at han tok imot Jesus! Alt skjedde bak ryggen min!  Det gjekk meir enn 50 år før fekk eg vita om det. Ære til Gud!

 

 


Hindringar for misjon

Det finst mange hindringar for misjonsarbeid, men alle kan overvinnast. Me har lett for å tenkja at ytre politiske, religiøse og samfunnsmessige hindringar er den største utfordringa for misjon. Men eg har oppdaga at i land med forfølging, motstand og eit lovverk som gjer misjon vanskeleg går likevel evangeliet fram. Då me var i India i haust merka me at dei kristne er under eit veksande press. Dei møter veksande motstand og forfølging frå ekstreme hindugrupper. Trass i mange vanskar forkynner våre kristne indiske venner evangeliet og ser nye menneske koma til tru.

Det finst ikkje mange ytre hindringar for å driva misjon i vårt eige land, likevel er det ikkje mange nye som kjem til tru og blir lagde til kristne forsamlingar. Nye undersøkingar viser at folketalet aukar meir enn medlemstalet i kristne forsamlingar i landet vårt. Faktisk er det også slik at talet på forsamlingar som blir lagde ned er høgare enn talet på nye forsamlingar som blir starta. Det viser seg også at nyplanta forsamlingar veks meir enn eldre og etablerte forsamlingar.

Continue reading "Hindringar for misjon" »


T4T – trening for trenarar

For nokre år sidan las eg historia om ein misjonær som i 2001 samla 30 trøytte kristne bønder og utfordra dei til å vinna menneske for Gud og planta nye forsamlingar i landsdelen sin i det stengde landet sitt. Han sa han var kome til dei for å trena dei til å gjera dette. Berre 11 av dei frammøtte hadde gjort heimeleksa si til neste samling, men misjonæren heldt fram med å trena desse. I løpet av eit år såg dei 53.430 menneske koma til tru på Jesus Kristus og verta døypte. 3.535 nye forsamlingar vart starta. Det andre året vart 104.542 menneske kristne og 9.320 nye forsamlingar vart starta. Eg vart fylt av glede då eg høyrde om dette og skreiv ein artikkel om det som var til oppmuntring for mange.

No har eg fått tak i siste nytt om dette arbeidet som vart starta av Ying og Grace Kai. Deira måte å arbeida på, som dei kaller T4T – trening for trenarar, og er no den mest fruktbare måten å vinna menneske for Jesus Kristus og byggja forsamlingar på i vår tid, ja kanskje i heile kyrkjesoga. Desse misjonærane var fått nåde frå Gud til å setja i gang ei forsamlingsplantingsrørsle av slike dimensjonar at det er vanskeleg for ein liten jærbu, som meg, å fatta.

Etter 10 år med fokus på å trena trenarar har denne rørsla døypt 1.738.204 nyomvendte heidningar til Kristus og starta 158.993 nye forsamlingar. Eg veit ikkje eingong kva ord eg skal setja på dette. Til og med ordet vekking tykkest å vera for veikt til å skildra dette som verkeleg har hendt i vår tid. Denne rørsla er så stor at det er vanskeleg å fylgja med på alt som hender, men desse tala er eit resultat av nøye gransking. For alle som les engelsk er denne boka umisteleg: T4T: A Discipleship Re-Revolution, av Steve Smith med Ying Kai.

T4T har alt vorte eit omgrep i misjonskretsar internasjonalt og har vorte prøvd ut i mange ulike miljø med svært gode resultat. Det er no mange forsamlingsplantingsrørsler mange stader, serleg i Asia, som dette fokuset på å vinna menneske for Jesus Kristus og å trena dei til å vinna andre og trena dei til å vinna nye som kan vinna og trena nye osv. Når ein har fire generasjonar av forsamlingar som plantar nye forsamlingar snakkar dei om at det er ei forsamlingsplantingsrørsle.

Eg viser til internettsida www.churchplantingmovements.com som har mykje godt stoff om å setja i gang ei forsamlingsplantingsrørsle. Om norske kristne får same iver og fokus som Ying Kai vil me kunna vera med å vinna mange menneske for Jesus og sjå nye forsamlingar veksa fram i vårt land og alle andre land.

Tekst: Erling Thu


Nyklar til framgang i misjonsarbeidet

Eg har dei siste dagane vore på reise i Nord Noreg med Zephry D’Souza frå India. Han fortalt nokre oppmuntrande og gripande forteljingar om framgang for evangeliet midt i tider med forfylging. Eg trur me har mykje å læra av dei kristne i India. Zephry vil gje Gud æra for all framgang, men seia at han har gjeve dei tre bibelske prinsipp som på mange måtar forklarar voksteren mange forsamlingar opplever i India.

Continue reading "Nyklar til framgang i misjonsarbeidet" »