Huset med utsikt og vidsyn

Tony Jessen er 80 år!

Min gode og trufaste venn, Tony Jessen, har nett vorte 80 år. Han er ein skikkeleg heidersmann som eg set stor pris på. Ingen har ofra så mykje for å ta vare på brorskap og vennskap med meg, som han har gjort. Eg er full av takk i hjartet for det han har betydd og betyr for meg. Tony har eit stort hjarte som bankar for alt Guds folk. Han har alltid arbeidd for å skapa einskap og samhald mellom dei som trur. Truskap til Guds ord og kjærleik til alt Guds folk har kjennerteikna han så lenge eg har kjent han.

Ein nasjon av venner

Vår første grunnlov (Gulatingslova) begynte med desse orda: «Det er opphavet til lovene våre at vi skal be til den heilage Krist om godt år og fred, at vi skal halda landet vårt bygt og landsherren vår lukkeleg, at han må vera vår venn og vi hans, og Gud venn til oss alle.»

Vi har grunn til å takka Gud for at vi lever i eit fungerande demokrati med stor tillit til styresmaktene. Vi har nett fullført eit nytt val på fredeleg vis og utan påstand om at det har vorte stole, jamvel om det har vorte avdekkja små feil i gjennomføringa av valet. Dette gjorde at eg vart minna om korleis vår første grunnlov begynte med ei oppmoding til bønn. Det er vel ikkje så mange som hugsar innleiinga til Gulastingslova i dag, men det er grunn til å tru at denne lova la grunnlaget for det demokratiske samfunnet vi har i dag.

Det er verdt å merka seg at vår første grunnlov slo fast at lovene våre byggjer på trua på Jesus Kristus og våre bønner om godt år og fred. Vi skulle byggja landet vårt ved å leva i vennskap med Gud, kongen og kvarandre. Med andre ord at vi skulle vera ein nasjon av venner. Det er når vi lukkast med dette at vi lever i velsigning og velstand, i fred og framgang. Vi må takka Gud for at vi framleis er eit samfunn med stor tillit til styresmaktene og til kvarandre. Det er flott å sjå politiske motstandarar vera rause og vennlege mot kvarandre som menneske. Det er bra at folk kan ha motstridande meiningar, men likevel visa respekt til kvarandre.

Gud har gitt opp Den norske kirke!

Denne overskrifta er like meiningslaus som Sverre Elgvin Lied sin påstand: «Gud har ikke gitt opp Den norske kirke.» Då eg såg denne overskrifta i nettutgåva av Dagen, som refererte til talen hans på Oslo Symposium, tenkte eg: «Kva veit han om det?» Grunngjevinga hans har jo ikkje noko særleg tyngde. Mange med meg kunne bruka det same argumentet med motsett forteikn: «Gud har gitt opp Den norske kirke, for eg, og mange med meg, kjende kall frå Gud til å forlata Dnk og tena han utanføre Dnk.» Dagen har ikkje gitt opp Dnk, men det har alle dei mange tusen frikyrkjelege kristne gjort. Når Dagen sine redaktørar legitimerer Dnk, byggjer dei, som Lied, på notstalgiske kjensler og personlege opplevingar, og ikkje på Guds ord.

Om Gud har gitt opp Dnk eller andre kyrkjesamfunn, kan eg ikkje eg svara på. Kven kan eigentleg svara på dette? Kven kjenner Gud sine tankar om den menneskelege organisasjonen Dnk? Det eg veit er at Gud elskar menneske og gav Sonen sin, så kvar den som trur på han ikkje skal gå fortapt, men få evig liv. Eg veit også at Gud byggjer sitt hus av levande steinar, av menneske som har fått nytt liv i trua på Jesus. Kvar levande kristen er eit tempel for Anden. Gud er nær hos alle som kallar på hans namn, uansett kva kyrkjesamfunn dei måtte tilhøyra, ja uansett om dei er jødar eller heidningar.

Lied seier mykje godt og rett i talen sin når han presenterer kva Frimodig Kyrkje står for, som til dømes:

«Kirken er Guds kirke. Og der er det Jesus som er Herre. Og det er også han som bygger sin kirke. Og det er jo her det er så spennende at vi kan få være med på det Gud gjør. Det handler ikke om «Hvilken kirke vil du ha?» Det handler ikke om at vi skal bygge kirka etter vår design.»

Problemet er at han snakkar om Dnk, som er ein menneskeleg organisasjon. Han legimiterer Dnk som Guds kyrkje. Då kjem spørsmåla: Er Jesus Herre i Dnk? Vedtak i kyrkjemøtet tyder ikkje på det. Den lutherske teologen, Jan Bygstad, seier at Dnk med sin aksept av vrang lære og pluralisme ikkje er Jesu Kristi kyrkje. Mange andre lutherske teologar seier at Dnk er ei løgnkyrkje. Den rådande vranglæra om samliv og ekteskap i Dnk, fører Guds folk vill, og leiar menneske i fortapinga om dei ikkje vender om. Det er alvorleg å legitimera eit slikt kyrkjesamfunn.

Byggjer Jesus Dnk, eller er det kyrkjedemokratiet som byggjer kyrkja? Det handlar jo ikkje om kva kyrkje vi vil ha, men om kva slag kyrkje Gud vil ha. Det designet som Dnk blir bygd etter, liknar svært lite på det designet apostlane og dei første kristne bygde etter. Kva seier Bibelen om kva kyrkje Gud vil ha? Det er det store spørsmålet vi må stilla oss. Kva kjensler vi har for ein kyrkjeorganisasjon vi har arva frå fedrane, tel ikkje i det spørsmålet om kva Guds ord seier om kva han vil ha.

Lied seier med rette at det er berre eitt Guds folk, og vi treng å støtta kvarandre. Bibelen er jo klar på at det er berre dei som er fødde på ny ved Den Heilage Ande, ved tru og omvending, som er Guds barn. Berre dei som har kome til Jesus, den levande steinen, og sjølv har vorte ein levande stein, kan saman med andre byggjast opp til den levande Gud sitt hus. Dåp eller medlemskap i eit kyrkjesamfunn gjer ingen til ein lem på Jesu kropp.

Så langt eg forstår finst det mange gode og fromme kristne i Dnk og i alle dei andre kyrkjesamfunna i landet vårt. Alle som ved trua på Jesus Kristus har fått nytt liv, er Guds folk, og er våre kristne søsken, uansett kva kyrkjesamfunn dei tilhøyrer. Altfor mange kristne, både med og utan medlemskap i noka kyrkjesamfunn, er i praksis heimlause for dei har ikkje funne plassen sin i eit levande kristent fellesskap. Dei lever ikkje saman med andre kristne som lemmer på Kristi kropp. Dei har ikkje forplikta seg eller gitt seg inn i ei kristen forsamling, og det er eit tap både for dei sjølve og det kristne fellesskapet.

Guds kyrkje er Jesus-truande menneske som kjem saman for å tilbe Herren, forkynna Guds ord, byggja kvarandre opp og hjelpa kvarandre til å leva heilage og heilhjarta liv i kvardagen.

Vi må heile tida forkynna evangeliet, utfordra og hjelpa kvarandre til samsvar mellom liv og lære. Når vi gjer det vil Jesus byggja si kyrkje.

Tekst: Erling Thu

Misjonær og framand i eige land

Eg har kjend meg framand i mitt eige land heilt sidan eg som nittenåring meldte meg ut or statskyrkja og vart døypt til å vera ein Jesu læresvein. Rett nok var vi som gjekk på bedehuset ein minoritet, men vi var ein stor minoritet og vi var ein del av «den sunne lutherske kristendommen» – statsreligionen. Vi var trass alt vanlege og normale kristne i eit samfunn som framleis var dominert av lutherdommen. Då eg gjekk ut or statskyrkja endra alt seg. Då vart eg per definisjon plassert i ei sekt. Alt som ikkje var ein del av statskyrkja, var ei sekt på den tida og å vera med i ei sekt gjorde deg suspekt i heile samfunnet. Lutherdommen var forvaltarar av sjølve «Sanninga» og bedehusfolket stod for «den sunne tru og lære». Det trur dei kanskje enno. Vi andre vart kalla dissentarar og vranglærarar, og vart åtvara mot i mange sterke ordelag. Vi vart motarbeida på ulike måtar og kjende oss sjeldan att i det avisene skreiv om oss. Det vi opplevde som fint og kjært var framstilt som hysterisk og skadeleg. Eg har kjend meg framand i både det kristelege og  sekulære Noreg.

Å ha noko på hovudet og den usynlege verda

 

I brevet til Korintarane skriv apostelen Paulus at menn og kvinner skal ha ulik praksis når det gjeld å ha noko på hovudet når dei ber eller profeterer i den kristne forsamlinga. Mennene har ikkje lov å ha noko på hovudet medan kvinnene skal ha noko på hovudet når dei ber eller profeterer. Vi skal no sjå på grunngjevinga for denne apostoliske skikken.

Bønn om einskap

Herlegdomens Herre, Jesus Kristus Guds Son, du som døydde for våre synder for å samla til eitt alle dei Guds born som er spreidde rundt omkring, sjå i nåde til oss.

Vi har krenka deg. Vi har synda mot deg og kvarandre med våre harde hjarte, sekteriske tankar og splittingar. Slik har vi vanæra ditt namn mellom heidningane.

Herre, vi bøyer oss i støvet og audmjuker oss for deg. Vi vil sanna våre misgjerningar, at vi har spreidd ditt folk i staden for å samla. Vi har rive ned ditt heilage tempel og samla steinar til oss sjølv. 

Herre, sjå i nåde til oss som ditt folk. Gjer med oss som pottemakaren gjorde med det karet som vart mislukka. Legg oss på ny på di dreieskjeve og forma oss på nytt i di hand til eit kar til di ære. 

Herre, sjå i nåde til oss som ditt folk og la det koma tider med lindring og forfrisking i Den Heilage Ande. Før oss saman, gjer oss til eitt i di hand. Knyt hjarte til hjarte, så ditt folk kan stå skulder til skulder og forkynna ditt ord reint og klart. 

Herre, miskunna deg over oss. Gjer oss til eitt, slik du treeinige Gud, Far, Son og Heilag Ande er eitt! Gjer oss til éin kropp. Bygg oss saman til eitt heilagt hus for deg. Lat oss få vera ein bustad for deg i Anden.

Blås på oss, du heilage livs Ande. Vekk oss til live. Lær oss å leva i tilgjeving og forsoning! Læk dei sår vi har påført kvarandre og folk rundt oss. Vi ber om fornying og vekkelse.

Herre, Herlegdomens Herre, miskunna deg over oss og gje oss nåde til å venda om, visa trufast kjærleik mot kvarandre og vandra audmjukt med vår Gud. Gjer oss til reiskap for din fred og forsoning som skaper einskap mellom alle som trur på deg. 

 

Tekst: Erling Thu

Et drømmesyn fra 1976

Herrens hånd kom over meg og førte meg over heile jorda. Det var et sørgelig syn han viste meg. I by etter by, land etter land, så jeg Kristi legeme splittet og delt. Jeg så kiv og splid i Guds familie. Åndens tempel, Guds bolig, var ikke nådd langt mot sin fullendelse.

Jeg så hauger av tempelstein mange steder i samme by. Plutselig så jeg det kunne være bein, det var hauger av tørre bein. Det var mengder av dem, mange adskilte hauger spredt omkring.

Herren som lot meg se dette synet, sa til meg: "Menneskesønn, kan det bli noen forandring i det du ser? Vil mitt hus noensinne bli ferdig? Skal det bli liv i de tørre bein? Skal det bli et tempel av steinhaugene?"

"Å, Herre, du er Menighetens Herre, du veit det. Du kan vel gjøre hva du vil. Å, Herre, Menighetens Herre, du er ditt legemes frelser, se i nåde til oss ditt folk. Vi har krenket deg. Vi har syndet mot deg. Vi har hindret ditt verk til framgang. Å, Herre, jeg kaster meg til jorda. Jeg vil ydmyke meg for deg. Jeg vil bekjenne mine misgjerninger. Jeg har også vært en del av splittelsen. Jeg har også vært med å rive ned ditt tempel og samle på stein i hauger. Å, Herre, se i nåde til meg, se i nåde til ditt folk. Gjør som pottemakeren, knus det mislykkede kar fullstendig og begynn. på nytt igjen. Lag et nytt kar. Begynn om igjen! Å, Herre, Menighetens Herre, er det ennå ikke ute med din langmodighet og miskunn, så se atter i nåde til ditt folk og la det komme tider med lindring og gjenreising for ditt arme folk som har vanæret deg blant folka."

Da sa Herren til meg: Ennå en gang vil jeg reise meg i nidkjær het for mitt folk. Ennå en gang vil jeg være nådig mot mitt folk som jeg har kjøpt meg med mitt eige blod. Jeg vil hellige meg på dem. Jeg vil herliggjøre meg i dem. Jeg vil gjøre dem til en pris på jorda og alle mennesker vil forundret se hva som skjer i min menighet. Jeg lar det komme livsånde i de tørre bein og jeg sender bygningsmenn for å bygge min menighet og mitt tempel av levende steiner. Jeg vil i denne generasjon fullende mitt verk og sette krona på verket så alle skal se dens glans stråle og lyse. Mitt folk skal bli levende og gi liv til menneskene. Mitt folk skal bli legt og bringe legedom til verden. Jeg vil lære mitt folk hva forsoning er. Når de ydmyker seg og vender om fra sine eigne sektveier, da vil de kunne bringe forsoning i en verden av hat. Jeg vil samle mitt folk og det skal bare være ett folk, en hjord. Jeg vil være den eneste hyrde som leier mitt folk i de dager. Jeg vil herliggjøre meg i mitt folk, så alt kjøtt må være stille og alle mennesker se min frelse."

Mens Herren talte· til meg, hørte jeg et veldig bråk. Det var som en stor storm og som et stort ras av stein som buldret ned et fjell. Når jeg ser meg rundt, ser jeg noe begynner å skje. Alle steder jeg hadde sett adskilte hauger av stein og bein blir det rabalder og bevegelse. Nå ser jeg tydelig hva ·det er som skjer. Jeg ser kristne, splittet i mange kirkesamfunn begynne å finne hverandre. De faller hverandre om halsen, de gråter, de ber om tilgivelse, de ler, de smiler, ja stråler av glede i en nyfunnet bror. De kommer nærmere hverandre enn før. De går inn i et djupt fellesskap, de gir seg sjøl til hverandre. Å, det er vidunderlig, det jeg ser! Alle steder kommer kristne sammen i enhet og samdrektighet, i små møter i hjemmene og store samlinger i offentlige lokal er, parker og torg. Jeg hører dem synge. Det er en vidunderlig sang, født i den Hellige Ånd. Det er en lovsang til Gud som har gjort dem som ingenting var til ett hellig folk av konger og prester. Jeg ser glede og kjærlighet stråle i ansiktene. De første ting har veket borte, alle kalles kristne, katolikker, lutheranere, metodister, baptister og pinsevenner er ikke mer. Splittelsen er legt, Guds folk er blitt forsonet, de er blitt ett.

Det forunderlige skjer at når beina nærmer seg hverandre og stein føyes til stein, kommer de ikke alltid fra samme haug. De blir knyttet sammen der de bur og lever uansett hvor de tidligere har gatt, men de er fortsatt trufaste mot sine tidligere venner. Jeg ser kristne som før var lutheranere innordne seg en kristen som før var katolikk, og en som var pinsevenn får en lutheraner som hyrde i Herren. Jeg ser de kristne virkelig finne hverandre og bli knyttet sammen uansett bakgrunn. De underordner seg under hverandre og akter de andre høyere enn seg sjøl. På lokal basis ser jeg de kristne formes sammen til ett legeme. De er ett, de er en organisme. De fungerer sammen i full harmoni.

Jeg løfter mine øyne. Jeg ser det samme skje over heile verden. Kristi legeme blir knyttet sammen og bygd opp. Det framstår menn, Guds menn, apostler, profeter, evangelister, byrder og lærere som· i ånd og kraft utfører sin tjeneste. De utruster de kristne til å tjene sine brødre, Kristi legeme blir bygd opp. De kristne når fram til enhet i trua på Guds Sønn. De blir modne kristne og får del i heile Kristi fylde. Den lokale menighet reiser seg, full av ånd og kraft. Menigheten er samlet, menigheten er en, men møtes mange steder til oppbyggelse, lovsang og tilbedelse. De kristne går nå sammen ut til verden og forkynner med frimodighet at Jesus Kristus er Herre! I hver by, på hvert sted ser jeg Kristi legeme nå fram til manns modenhet og reise seg i Guds kraft. Det blir en svært stor hær som ' står klar til å erobre verden tilbake til Gud. De venter bare på ordre fra Kongenes Konge for å gå til det siste slag, gjøre ende på alt opprør og gjenopprette fred og ro, orden og harmoni på jord hvor Guds Rike er ved å bryte fram i kraft og stor herlighet.

Ei forklaring om bakgrunnen for synet:

Dette var noko eg opplevde då eg arbeida på Condeep - Statfjord A - plattforma i Gandsfjorden i Jåttåvågen ved Stavanger. Eg fekk først jobb som jernbindar i  Norwegian Contractors, så transportarbeidar og kranførar i Aker Norsco. Eg kom rett frå Sarons Dal og overgangen var stor. Den bitre pinsestriden på den tida gjorde meg djupt såra og vonbroten. Johannes 17 og Esekiel 37 var svært levande for meg i dei dagane og eg ropte til Gud at han måtte gripa inn. Ein kveld då eg stod mellom dei tre store leggane, eller skafta som me sa, på Condeep kom, Den Heilage Ande over meg og eg opplevde det eg her har skrive. Dette draumesynet er innledninga til boka "Et erobrende fellesskap" som vart utgjeven i 1981 då me starta Kristent Fellesskap der me budde. 

Dette draumesynet og andre profetord eg fekk på den tida, er nokre av grunnane til at me har flytta til Jæren, og no bur på Randaberg.  Me ønskjer å vera med på det Gud gjer og sjå profetorda gå i oppfylling. Derfor var det sterkt då ein god bror ringde meg for kort tid sidan og inviterte oss til å kom til eit husmøte. Han og kona hadde nyleg lese dette draumesynet som eg fekk for 45 år sidan og blitt sterkt grepne av det. Då vart eg rørt og oppmuntra. Dette kunne ikkje vera tilfeldig. No har me vore saman med dei og vennene deira, som alle lengter etter fornying og einskap blant dei kristne på Jæren, Rogaland, ja i heile landet og i verden. Derfor vil eg dela dette på bloggen min, så mange fleire kan bli grepne og gå i bønn om at Herren må fullføra sitt gode verk mellom alle dei som trur på ham. For Herren fullfører alle ting etter sin plan og vilje jamvel om vi ofte tek feil i tidsaspektet.

Tekst: Erling Thu

Den nye boka mi

Eg er svært glad og takksam for den nye boka mi, «Vi er kalla til å æra kvarandre» utgjeven på Ventura Forlag. Først og fremst takkar eg Gud som har gjeve meg openberring i Ordet og evne til å skriva og deretter takkar eg gode venner for mange nyttige innspel. I dag har eg lese gjennom boka på ny og er fylt av takk til Gud.

Eg trur dette er den viktigaste boka eg har skrive og den mest personlege. No ber eg om at boka må bli til hjelp og velsigning for mange menneske. Fire kristne kjendisar har anbefalt boka. Det dei har skrive overveldar meg. Her er nokre utdrag:

«Jeg våger den påstanden at du nå holder årets viktigste bok for kirke-Norge i dine hender. Årene som kommer vil vise om det også blir tiårets viktigste bok for norsk menighetsliv! Jeg velger å kle disse tankene i ord fordi det er min overbevisning at denne boka er nettopp så viktig!

Helt siden 2010 har jeg sagt at tegn og under og mirakler er vel og bra, men det er ingenting som er så naturlig-overnaturlig og som forløser Guds rike på en slik måte som et menneskelig fellesskap som har tappet inn i Guds fullkomne kjærlighet og lever ut denne kjærligheten i fellesskap med hverandre!

Erling Thu har med profetisk klarsyn og dyp innsikt i Guds Ord tegnet ut for oss hva hederskultur er, og både i sin innledning og avslutning merker vi at det er en mann med åpenbarings ånd som skriver. Gud har betrodd Erling sine hemmeligheter og gitt ham å male dem ut for oss i denne boka. For oss i Tønsberg Frikirke, hvor visjonen er å være «en menighet overøst av kjærlighet til Gud og mennesker» kommer denne boka til å bli et standardverk både i bibelskole og kirke.»

Morten Edvardsen, pastor og rektor i Tønsberg Frikirke og Bibelskole

«Ærekultur innebærer et klimaskifte i måten å se på og omtale hverandre. Hvor Erling også gir inn dette viktige at kun den som evner å ære og anerkjenne seg selv kan ære og anerkjenne andre.

Det er når vi ærer og anerkjenner Gud at vi er i stand til å ære hverandre.  Som parolen lød fra ørkenfedrene: Vårt kall er å ære Gud og ære mennesket!

Og så gjør han det praktisk ved å dra det hele ned på jorda i konkrete råd på hvordan leve det ut.

Vår kirke har hørt lite av denne undervisningen. Er det derfor vi så lett ender opp i misforståelser og konflikter?

Les boka og gjør den gjerne til tema for samtaler i bibelgrupper og huskirker.»

Martin Cave, pastor i IMI Kirken, Stavanger

«Gud tek støv, det vanlegaste av alt, og gjer det til diamantar! I ein kristen æreskultur er vi alle hans medarbeidarar i denne prosessen…».

 «Kristne menneske lærer å verdsetja kvarandre og tala vel om kvarandre på tvers av kyrkjeamfunna. Det gjev håp og tru for ei ny ærefull framtid for landet. Det gjev også meg som lesar håp. La oss ta Erlings og Bibelens oppfordring om å ære kvarandre, på alvor, og byrje i det små og nære i kvardagen vår.»  

Linda Askeland – informasjonsleiar i Åpne Dører

I vår tid trenger vi et folk som løfter opp Gud framfor alle andre ting, og som samtidig bøyer seg ned og tjener andre med ubetinget kjærlighet. For alle de som ønsker å være en del av den bevegelsen, er denne boka en gave.

Terje Dahle, leder av Kristent Nettverk 

Ver med å gjera boka kjend. Kjøp boka, les henne og lev ut bodskapen. Spør etter boka hos næraste bokhandel eller kjøp direkte frå Ventura Forlag Om du gjev boka til andre vil dei helt sikkert setja stor pris på gåva di. Del dette innlegget med vennene dine! Tusen takk for hjelpa!

Gjestar skaper liv og glede

Denne helga har huset i skogen vore full av liv. Me har hatt besøk. Det har vore gjestar hjå oss. Solveig er jo den beste verten. Ho elskar å stella godt med folk. Huset var vaska og skinande reint frå kjellar til loft før gjestane banka på døra. Alle senger var oppreidde. Alt var klart. Dette var ei besøk som var planlagd frå før sommaren. me hadde invitert to unge familiar til å vera med oss i helga. I siste liten melde den eine familien avbod. Dei kunne dessverre ikkje koma. Talet på gjestar vart halvert, men ikkje gleda ved å ha barn og unge folk i huset.

Det er ei stor velsigning å ha gjestar på besøk. Me liker veldig godt når gjestar kjem på overraskande besøk. Dei får også veldig godt stell, for Solveig har alltid noko godt på lur. Den gode kona mi er jo av den gamle sorten som ikkje kan ha folk innom dørene utan å gje dei mat. 

Det er noko av gleda ved å få gjestar i huset, det å kunna gje dei noko, det å kunne velsigna dei på ein eller annan måte. Dei som kjem er alltid til velsigning. Det er ei velsigning i seg sjølv at folk vil koma på besøk. Det er ei glede at folk vil vera våre gjestar og bruka tid med oss. Det er alltid gildt å vera i lag med andre.

Denne helga har me hatt besøk av Emil og Ellinor, Kjartan og Lilly. Ein flott kristen familie. Dei er Guds tenarar i sitt daglege arbeid. Dei deler livet sitt med andre og hjelper unge menneske til tru. Dei utrustar og trener unge kristne til å vera leiarar. Dei er gode kristne kvardagsheltar.

Eg har fått gode råd til eit prosjekt eg held på med. Kjartan er ein god fagmann som kan sitt fag. Eg hadde mange spørsmål og fekk gode svar. Gjestane våre hadde også spørsmål og me fekk mange gode samtalar. Me var på rotur i den gamle Strandebarmaren min. Den gamle robåten er tung å hanskast med, men han flyt godt i vatnet. Lyden frå bølgjeskvulp og taktfast roing er medisin for sjela. Å ro i dei smale kanalane som bind tjønna saman og nyta synet av dei kvite vassliljene som lyser opp i det mørke vatnet er helsebot for både sjel og kropp.

Ei slik helg må me grilla. Særleg når Gud velsigna oss med godt vær og god varme. Eg er takksam for bålpanna på verandaen og for den gode grillhytta vår. No kan me alltid grilla same kva slag vær me har. Elden, flammane, lyset og varmen frå bålpanna skaper stemning. Saman får me nyta Guds fred og verlsigning. Barna leikar. Drøset går medan kjøt og pølser godgjer seg på grillen. For ei velsigning å kunna sitja rundt det store tømmerbordet på verandaen og nyta maten medan sola varmar oss, fuglane syng og ein mild bris friskar oss opp.

Å dela Guds ord med kvarandre og å be saman er alltid eit høgdepunkt når me har gjestar på besøk. Slik var det også denne gongen. Eg elskar samfunnet av dei heilage rundt eit måltid. Eg elskar samfunnet av dei heilage når vi arbeider og gjer ting saman. Eg elskar samfunnet av dei heilage når me lovsyng eller ber saman. Eg elskar samfunnet av dei heilage når me opnar Skrifta og deler innsikt og openberring med kvarandre. Eg elskar samfunnet av dei heilage i levd liv.

Gode dagar saman med brør

Dei siste dagane har eg vore saman med nokre fantastiske og trufaste brør på Gullbotn. Eg takka Gud for kvar og ein av desse gudfryktige vennene mine. Me har tent Herren saman i mange år. Heilt frå tidleg på åttitalet har eg kjend og arbeid saman med nokre av dei som var samla på Gullbotn desse dagane. Det er i seg sjølv ei stor velsigning å kunna arbeida saman med trufaste brør i så mange år. Det er Guds nåde og hans trufaste paktkjærleik som held oss saman. Eg elskar samfunnet av dei heilage.

Ein av kveldane var me saman med elevane ved Bergen Bibelskule. Det var fint å bli litt kjend med dei. Eg ser fram til å undervisa dei i Guds ord ei veke i september. Denne kvelden fekk me vera med å be for elevane og tala Guds ord til oppmuntring til dei personleg. Det er alltid stort å sjå at orda frå Gud skapa tru og glede i folk.

Me har brukt mykje tid i bønn. Det er utruleg godt å søkja Gud i lag med brør som elskar Herren. Me har oppdatert kvarandre på vandringa vår med Herren og om tenesta me står i. Så har me sjølvsagt evaluert og drøfta stoda i arbeidet i landet vårt. Det er eit stor oppdrag me har fått del i. Saman med alle dei heilage i landet vårt skal me sjå Guds rike gå fram. 

Små og store gleder

Eg takkar Gud for livet kvar einaste dag. Kvar dag er ein nåde dag. Eg har kome i ein alder der eg har lært at eg ikkje kan ta noko som sjølvsagt lenger. Kvar dag takkar eg for livet. Kvar dag takkar eg for små og store gleder. Det er alltid nok å takka for. Me bur i eit av dei beste landa i verda. Me lever i ein velferdsstat med godt helsevesen og gode pensjonsordningar. Våre politikarar har forvalta oljerikdom på ein god måte. Ingen treng å lida naud i samfunnet vårt.

Her me bur i huset i skogen ser me Guds under i alt som blømer, veks og ber frukt. Me har alt hausta inn mykje ber. No er aroniabuskane snart klare til innhausting. I år er dei fulle av flotte svar ber som er fulle av sunne antioksidantar. Plommene har me alt teke til å hausta inn. Eplene står for tur. Grønnsakene nyt me til middagen. For ei glede å kunna nyta vår eiga avling. 

I dag har eg oppdaga at eg er i slekt med sjølvaste Arne Garborg. Min tipptippoldefar var bror til Arne Garborg sin bestefar! Det vil seia at min tipptipptippoldefar var Arne Garborg sin oldefar. Det er jo litt langt ute i slekta, men for ein nynorskmann er det stor stas å vera slekt i den store diktaren. Slektsforskning har vorte ein kjær hobby i det siste. Det er gildt å oppdaga kven forfedrane er og kor slakta kjem frå. Eg er så barnsleg at eg finn glede i slike små ting.

Å vera gift med ei kone som berre blir gildare og gildare, det er ei av dei store gledene i livet mitt. Me har snart vore gift i 55 år og det er mykje å takka for. Dei seks barna våre har gjeve oss store glede og dei ti barnebarna er stadig ei kjelde til glede. Gud har vore veldig god mot oss og velsigna oss på så mange måtar. 

Huskjerkå vår er i ferd med å verta ei skikkeleg bygdeforsamling. Det gler oss stort. Fellesskapet er varmt og inkluderande. Familiesamlingane og måltida saman med små og store kastar glans over kvardagen og reiser ein himmel over livet. 

Det finst kanskje ikkje større glede enn å vita at namnet vårt er skrive i livsens bok i himmelen. Å vita at me er fødde på ny til eit levande håp ber oss gjennom dei mange utfordringane i livet. Det er sant at livet ikkje er ein dans på roser. Me får alle vår del av vanskar, motgangar og utfordringar. Livet kan vera skjørt og skrøpeleg, men så lenge det er liv er det grunn til glede!

 

Terror og hat

Så har landet vårt på ny vorte råka av terror og hat. Denne gongen vart terroristen heldigvis overmanna før han fekk drepe folk som var i moskeen han gjekk til åtak på. Dessverre lukkast han med å drepa stesøstera si før terroråtaket. Den unge norske terroristen har hylla andre terroristar før den fryktelege handlinga si. Eg les at venner seier at han har gått gjennom ei endring i den siste tida og har teke ombord høgreekstremt tankegods. Somme seier også at han har vorte svært religiøs. Den vidare etterforskinga vil avdekkja dei faktiske forholda og gje oss innblikk i kven denne personen er.

Det er svært trist at me har fått eit nytt terroråtak i landet vårt. Det er svært trist at det skjer ei polarisering i folket. Det er svært trist at grupper av menneske i landet blir redde og urolege. Me må reisa oss og motverka ei slik utvikling.

Eg tek sterk avstand frå terror og hat, same kva grunngjevinga er. Terror og hat kan ikkje forsvarast, men må motarbeidast. I Noreg skal me leva i fred med kvarandre og vera venner for landet vårt byggjer på dei kristne verdiane. Det inneber at vi trur at alle menneske er skapte i Guds bilete og er like verdifulle. Menneskeverdet er heilagt og må ikkje krenkjast. Hatprat og menneskeforakt er difor forkasteleg. Den første grunnlova vår, Gulatingslova, opna slik:

Det er opphavet til lovene våre at vi skal bøya oss mot aust og be til den heilage Krist om godt år og om fred og om at vi må halda landet vårt bygt og landsherren vår lukkeleg. Han vere vår venn, og vi hans, og Gud venn til oss alle.

Kanskje me kan samla oss om denne bønna:

Velsigna vårt kjære fedreland.

Velsigna kongen og hans hus.

Velsigna storting og regjering.

Velsigna folk som bur i landet vårt med fred og forsoning.

Lat folk som bur i landet vårt alltid søkja fred og Guds gode vennskap.

Lat oss få vera ein nasjon av venner.

Det venaste syn som eg får sjå

Denne strofa frå songen til Mattias Orheim, «Kor mykje stort, kor mykje gildt», har levd i meg dei siste vekene. Eg gler meg over det eg ser Gud gjera mellom unge menneske. Orheim seier i songen at det venaste syn han får sjå, er unge på kne for Gud. Ja, det er vakkert når unge menneske bøyer kne og gjev seg over til Gud. Det er flott å sjå unge kristne be om frelse for sine venner. Det er oppmuntrande at unge menneske kjem saman for å be. Eg ser det med mine eigne auge og eg høyrer om det frå mange kantar av landet: unge på kne for Gud. Bønnevekkinga er på gang, det er det venaste syn som eg får sjå.

Frå menneske til menneske

Midt i menneskesoga lyser denne hendinga: Gud vart menneske. Det er brennpunktet i Guds evige frelseplan. I det første kapitlet i Bibelen får vi høyra at Gud skapte mennesket i sitt bilete. Mennesket vart skapt til fellesskap med Gud og kvarandre. Då synda kom inn i verda vart dette fellesskapet øydelagd. Likevel kom Gud og leita etter menneska. Han lova at ein frelsar skulle koma. I GT ser vi Guds frelseplan i utveljinga av Abraham og Israelfolket. Gong på gong grip Gud inn. Han sender profetar og bergingsmenn. Alle peikar fram mot det store historiske vendepunktet i Guds misjon: at Guds rike skulle koma nær.

Inkarnasjonen er det store midtpunktet og mysteriet i den kristne trua. Den allmektige Gud steig inn i den verda han hadde skapt. Den heilage Gud vart menneske. Gud vart ein av oss. Han tok bustad mellom oss og flytta inn i vårt nabolag som sant menneske. Han er det sannaste menneske som nokon gong har levd på jorda. Han gjekk omkring og gjorde vel og lækte alle som var under djevelens makt. I ord og gjerning forkynte han at Guds rike var kome nær.

I skjul

I Salme 91 snakkar salmisten om å sitja i skjul og finna ly. Han snakkar om å ha ein plass å søkja tilflukt og ha ei borg der han er trygg. Bakgrunnen for desse orda er sjølvsagt at han er utsett for urett og vondskap. Folk set snarer for han og prøver å fanga han. Andre skyt piler etter han eller kjem mot han med skarpe sverd. Han er også utsett for øydeleggjande pest og plager som herjer og drep.

Livet er ikkje enkelt for salmisten. Det er det heller ikkje for dei fleste av oss. Me møter utfordringar og vanskar av ulikt slag kvar einaste dag. Den vonde motstandaren vår skyt sine brennande piler av fordømming mot oss. Han brøler som ei løve og prøver å skremma oss til å kompromissa og synda, for det tykkjest å vera den einaste utvegen. Dessverre har mange av oss hatt den beiske opplevinga av at kompromiss og "ei lita synd" ikkje hjelper oss ut or ei vanskeleg stode, men berre gjer alt endå meir vanskeleg for oss. Dette hadde salmisten òg lært. Difor seier han: 

Du, Herre, er mi tilflukt og mi trygge borg! Du er min Gud som eg set mi lit til. Eg sit trygt i skjul hos deg, Du høgste. Eg finn ly hos deg, Den veldige. Eg har gjort deg til min bustad. Du skal vera med meg og verna meg på alle mine vegar. Om tusen eller titusen fell rundt meg, vil Du ta vare på meg slik at eg ikkje blir råka av dei brennande pilene eller den smittande pesten.

Ulukkene til dei rettferdige er mange, men Herren utfrir oss frå dei alle. Herren bergar oss når me held oss til han. Han vernar oss midt i det vonde som møter oss. Han er med oss i nauda og høyrer våre fortvilte rop om hjelp. Han friar oss ut og gjev oss ære. Han mettar oss med eit langt liv og let oss få sjå hans frelse.

I våre dagar er det mange menneske som er på flukt frå krig og urett. Dei leitar etter nokon som kan vera eit skjul for dei og gje dei ly mot forfølging og vondskap. Dei bankar på dørene våre for å søkja ein trygg tilflukt. Hjelper me dei til å finna ein bustad og ei trygg borg hos Gud og mellom oss, eller snur me ryggen til dei?

 

Pinse kvar dag

Me feirar pinse i desse dagane, men mange nordmenn veit ikkje kva dei feirar. Pinse er vel den kristne høgtida som mange har vanskelegast å forstå og forhalda seg til. Det er ikkje så rart, for når eg les korleis kristne teologar forklarar pinse er det ikkje lett å forstå kva pinse har med oss å gjera. Dei fleste teologane gjev oss høgttravande forklaringar om kva som hendte for nesten to tusen år sidan. Så får me mange filosofiske tankar om pinse har å seia for den kristne kyrkja.

Levande fellesskap

Eg drøymer om levande fellesskap

som er nyskapande i si organisering av livet,

og kryssar gamle grenser,

bryt ny mark og lever i skapande fornying,

og dannar nye tillitsskapande nettverk

som alltid strekkjer ut eit hand til forsoning

og fellesskap med dei utanføre,

som set si ære i å setja saman

og utvikla sterke arbeidslag

og er snare til å utnytta ny teknikk og

nyvinningar på alle område

når det hjelper menneske til eit betre liv

Inga fordømminga!

Saman med KF Nordhordland har eg for nokre dagar sidan lese gjennom Romarbrevet. Det er eit brev med djupe teologiske sanningar. Rettferd ved tru åleine og ikkje ved lovgjerningar, ein av fleire frigjerande sanningar i dette brevet. Frå tidleg ungdom lærde eg mange vers i Romarbrevet utanåt. Det var ord om frelse og rettferd ved trua på Jesus. Orda i overskrifta på dette innlegget er henta frå Rom 8,1 som seier: ”Så finst det no inga fordømming for dei som er i Kristus Jesus.” Dette er eit av mine favoritt bibelvers og det har vore til stor trøyst og glede for meg heilt frå eg vart ein kristen.

Eg er vaksen opp i en kristen familie. Eg gjekk på søndagsskole og Yngres. Eg var med mor og far på møte på bedehuset. Då den store vekkinga gjekk over heimbygda mi då eg var ein ung tenåring, kjende eg på kallet til å gje meg over og ta imot Jesus. Eg hugsar godt dei sterke vekkingsmøta i Høylandskyrkja. Emissæren forkynte eit enkelt evangelium om Jesus og korset. Eg sat som regel på galleriet og følgde spent med på kven som gjekk fram for å gje seg over til Jesus. Eg kjende meg kalla. Eg hadde lyst å gå fram, men eg var ikkje modig nok. Eg var for feig. Dette plaga meg eit heilt år. Eg var full av fordømming fordi eg hadde vore for feig til å gå fram i kyrkja og bøya kne for Jesus.

Bønn frå ein som kjenner seg liten

Eg er så liten

Eg er så liten

Eg er berre ei lita glo,

gjer meg til ein eld,

som kan setja andre i brann for deg

og elden din spreiast på jorda.

 

Eg er så liten

Eg er berre ein laus streng,

gjer meg til ei fele,

som du kan spela på

slik at folk blir glade.

 

Eg er så liten

Eg er berre ein liten dråpe,

gjer meg til ei kjelde,

som forfriskar dei trøtte

og mettar dei som tørstar.

 

Eg er så liten

Eg er berre ei lita tue,

gjer meg til eit stort fjell,

som let sin svalande skugge

gje lindring på ei utpint jord

der folk lengtar etter trøyst.

 

Eg er så liten

Eg er berre ei lita fjør,

gjer meg til ei ørn som lyftar vengene sine

og let Andens vind lyfta folk opp

frå dei grå kvardagane

til å bu hjå Den Evige og Herlege!

 

Amen i Jesu Kristi namn!

Han styrkte forsamlingane

Dette uttrykket finn me i Apgj 15,41. Det er ei oppsummering av apostelen Paulus si andre misjonsreise, då han vart sendt ut i lag med profeten Silas. I The Passion Translation heiter det at på kvar plass dei gjekk til, så forlet dei forsamlinga sterkare og meir oppmuntra enn ho var før dei kom. Eg trur at dette er eit normalt resultat når apostlar og profetar reiser saman til dei nystarta kristne forsamlingane. Apostlar og profetar er åndelege bygningsmenn. Dei styrkjer og byggjer opp både personar og forsamlingar. Då dei reiste frå ei forsamling la dei att noko verdifullt etter seg. Forsamlingane var sterkare og ved betre mot då dei reiste enn då dei kom.

Paulus er jo veldig klar på at dette er målet med alle kristne samlingar: oppbygging, "lat alt tena til oppbygging!" (1 Kor 14,26). Alle nådegåver er meint å tena til det gode (1 Kor 12,7). Det som taler profetisk, taler til oppbygging, formaning og trøyst (1 Kor 14,3). Den som taler profetisk byggjer opp og styrkjer det kristne fellesskapet. Tungetale i eit offentleg møte må tydast så forsamlinga kan bli oppbygd (1 Kor 14,5). Personleg oppbygging er ikkje nok. Alt me gjer, når me er samla, må vera til nytte og oppmuntring for dei andre.

Oppbygging og oppmuntring heng saman. Å styrkja forsamlingar er å byggja opp og oppmuntra folka som er samla. Å styrkja folk er å setja mot i dei til å gjera Guds vilje og gå på Guds veg. Det var det apostlane og profetane gjorde då dei reiste saman. Me treng desse folka i dag også. Me treng at dei reiser i lag og besøkjer forsamlingane for å styrkja dei og setja mot i dei. Når dei gjer det frigjer dei eit dynamisk liv som fører til vokster og framgang for Guds rike.

 

Å forsvara ein bror

Paulus hadde store vanskar med å bli godteken i forsamlinga. Då han prøvde å koma inn blant læresveinane, var dei redde for han og tok ikkje imot han. Fortida hans gjorde at mange ikkje hadde tillit til han. Dei rekna han som farleg og ville ikkje sleppa inn i det kristne fellesskapet.

Gud arbeider ofte bak vår rygg

Det var min gode venn Bjørn Olav Hansen som brukte uttrykket i tittelen på dette innlegget. Han underviste på den Nasjonale Bønnesamlinga på Grimerud i februar. Ha sa at ofte arbeider Gud meir bak ryggen vår enn framfor auga våre. Denne sanninga gjorde meg godt. Eg gøymde denne setninga i hjartet mitt og har grunda på dette i det siste. To hendingar har vist meg sanninga i desse orda.

For nokre dagar sidan var me på ei leiarsamling på Brandøy i Sunnhordland. Der fortalde Bjørn meg at han hadde møtt ein Guds tenar for ei tid tilbake som fortalde at han hadde møtt Solveig og meg på ei ferje. På den korte ferjereisa hadde me talt Guds ord inn i livet hans. "Livet mitt fekk ei ny retning. Dei orda dei talte til meg, gav meg eit heilt nytt liv." Eg tykte at det var store ord å bruka. Då me fekk vita namnet på denne mannen, kunne eg ikkje ein gong minnast at me hadde talt Guds ord til han. Tenk så stort! Nokre få ord på ei ferjereise hjelpte denne kristne broren inn i ei fruktbar teneste.

I går fekk eg ei anna oppmuntrande melding. Denne meldinga kom frå Hårek, som eg reiste og forkynte evangeliet saman med på sekstitalet. Han bur no i Sverige, men fekk ein telefon frå Noreg. Ein mann spurde om han var den Hårek som var på Sunndalsøra i 1963-64. Då Hårek stadfesta det, sa han at han hadde vore på eit møte, men kom for seint til bussen då han skulle heim til Øksendal ca 1-2 mil frå møtestaden. Då hadde Hårek og eg køyrt han heim. Dette gjorde eit slikt inntrykk på han at han vart ein kristen og er med i ei pinseforsamling. Hårek vart jo sjølvsagt glad for å høyra dette vitnemål og skreiv til meg for å dela denne oppmuntrande hendinga.

Eg vart nok ikkje mindre glad enn Hårek for å høyra dette. Eg hadde fått far til å seia opp ei livsforsikring han hadde teikna på meg som liten gutt. Sidan eg trudde at Jesu gjenkomst stod like for døra, såg eg inga verdi i ei livsforsikring. Gud skulle sørgja for oss og tida var kort. Eg brukte pengane frå livsforsikringa til å kjøpa ein VW varevogn på avbetaling. Det høyrer med til historia at Solveig, som då hadde ein lærarjobb, og tente meir på ein månad enn eg gjorde på eit heilt år, støtta meg økonomisk med 50 kr månaden. (Ho seier det var ei god investering).

Eg sette opp ein stor høgtalar på taket og fekk ordna med ein omformar slik at eg kunne bruka det gamle Tandberg lydbandapparatet til å spela kristen musikk og innby folk til møta våre. Me fekk be med folk til frelse, men resultata var ikkje dei heilt store. Difor vart eg varm om hjartet då eg fekk denne oppmuntrande helsinga frå min gode venn Hårek. Det var sanneleg verdt å seia opp ei livsforsikring, når bilen eg kjøpte kunne verta brukt til å nå menneske med evangeliet. Forkynninga på møtet overtydde ikkje denne mannen, men ei velgjerning, ein liten biltur førte til at han tok imot Jesus! Alt skjedde bak ryggen min!  Det gjekk meir enn 50 år før fekk eg vita om det. Ære til Gud!

 

 

Å vandra audmjukt med Gud

Kjenner du nokon som liker å vera i lag med folk som er stolte, arrogante eller hovmodige? Eg kjenner ingen, som liker å vera i lag med slike menneske!  Vi liker ikkje å møta desse haldningane og den oppførselen dei fører med seg. Det er noko inni oss som reagerer når vi møter arroganse og hovmod hjå andre. Det er ikkje like lett å avsløra slike haldningar hjå oss sjølve. Kanskje det til og med er vårt eige hovmod som blir såra, når vi møter hovmod hjå andre?

I den siste tida har eit ord frå profeten Mika 6,8 arbeidd med meg: Å vandra audmjukt med din Gud. Eit liv i rettferd og kjærleik byggjer på eit audmjukt liv med Gud. Å vera audmjuk blir ofte sett på som noko lågt, ynkeleg, krypande, veikt og forakteleg. Det er lite ”macho” å vera audmjuk. Det kristne trua lyftar likevel det å vera audmjuk opp og set det på heidersplassen. Audmjukt er eit skattkammer som rommar alle andre dydar. Eit audmjukt hjarte er grobotn for alt som er rett og godt.

Salme 133: Ein song som tek deg høgare opp

Sjå, kor vent og vedunderleg det er

Når sysken lever saman i ekte fellesskap og fred.

Det er som den dyrebare og heilage salveolje

Som renn ned frå øvstepresten Arons hovud,

Som dryper ned i skjegget og renn ned

Heilt til linningen på den prestelege kjortelen.

Denne himmelske harmonien er som doggen

Som fell frå skyene på Hermonfjellet,

Og forfriskar Guds folk på Sion.

Frå denne vedunderlege harmonien

Frigjer Gud si evige velsigning,

Lovnad om liv for alle tider.

Shalom

Av kong David

I Guds nærvær - i hans famn

Me har nett kome heim frå den nasjonale bønnekonferansen på Grimerud. Ved Guds nåde fekk me ei langhelg i Guds heilage nærvær. Gong på gong kom Gud og overvelda oss med kjærleik og nåde. Frå torsdag til søndag tok Gud oss inn i sin kjærlege famn. ”Ungdom i Oppdrag folka” tente oss på ein god måte. Dei gjer ein fantastisk jobb på Grimerud, som har vorte ein stad med Guds nærvær. Me fekk oppleva at Jesus er i huset, midt blant bønnefolket. Det var sterkt å oppleva at dette folket er mitt folk: Der Jesus bur!

Himmel på jord

Når me lever i fred med Gud og kvarandre kan me oppleva himmel på jord kvar dag og kor som helst. Likevel er det nokre heilage plassar der himmelen opplevast meir nær enn andre plassar. Bønnekapellet vårt nede ved vatnet er ein slik heilag stad der me opplever himmel på jord.

I dag hadde me ein skyfri himmel der solastrålene glitra som diamantar i vatnet. Me merkar at haust bankar på døra, men i dag var det varmare enn på mange av sommardagane våre. Trea spegla seg i vatnet, det same gjorde den blå himmelen. Fuglane song og den stille freden senka seg over oss. Medan sola varma oss kunne me vera for Guds andlet. Alt var så vakkert, jamvel om hausten med dei visne blada som fell mot marka kjennest vemodig. Skyene som kom då det lei mot kveld skapte også ei god stemning.

Tidlegare i dag arbeidde eg på ein steinmur. Sveitten rann. Pannebandet mitt kunne ikkje halda på alt og salte dropar rann ned i auget. Eg måtte turka dei bort med ei skiten skjorte. Når me arbeider med stein, blir me fort skitne, men det har også sin sjarm. Eg er ein grovarbeidar og steinmuren eg laga i dag er ikkje den finaste eg har sett, men han gjer nytta. Det meste her me bur på landet i huset i skogen er ikkje fullkome. Langt i frå. Merka etter grovarbeidaren ser du alle stader. Kjem du hit vil du fort innsjå at me bur ikkje i kongens slott. Huset i skogen liknar meir på ein husmannsplass. Me er jo berre vanlege folk, så me kjenner oss heime her.

Det store er at her opplever me himmel på jord. Når me kvar morgon bryt brødet og deler vinen med kvarandre, er det himmel på jord. Når me kan be og lovprisa Gud saman, har me himmel på jord. Når Solveig dekkjer bordet og tryllar fram dei herlegaste rettar, då har me himmel på jord. Når det sprø og nybakte glutenfrie knekkebrødet med brunost og solbærsyltetøy knasar mellom tennene, er det himmel på jord. Når venner kjem på besøk og drøsen går livleg over ein kopp ekte indisk te, er det himmel på jord.

Me takkar ofte Gud saman for hans miskunn, godleik og nåde mot oss. Me er velsigna som har kvarandre og me har fått nåde til å sjå og nyta velsigning frå Gud i både små og store ting. 

Kva er viktigast: å ha rett eller å leva rett?

Å vera menneske handlar ikkje om å ha rett

eller å vera politisk korrekt,

men om å leva rett i forhold til andre menneske.

Å vera menneske handlar om å byggja rette relasjonar

- der dei sterke vernar dei veike

- der dei flinke hjelper dei som ikkje får ting til

- der dei rike tener dei fattige

- der dei som er i det gode selskap inkluderer dei som har falle utanføre

Å vera menneske handlar om å vera glad i andre,

- om å finna glede i å vera i lag med folk

og vera menneske blant menneske.

Eg er trist, men stolt!

Eg er trist på grunn av den tragedien som har råka oss alle. Eg er trist fordi så mange unge menneske har vorte rivne bort. Eg er trist på vegner av alle som har mista sine kjære. Eg er trist på grunn av hatet som har øydelagd ein ung mann og gjort han til ein massemordar.

Men er eg stolt av det norske folket som har stått saman i denne krisa på ein flott måte. Eg er stolt av Kongen og heile kongehuset vårt som har vore nær, teke del i sorga og gjeve oss alle mykje kjærleik og varme. Eg er stolt av statsmistaren vår som har takla denne nasjonale tragedien på ein prisverdig måte. Eg eg stolt av hjelpetenestane våre, politiet, brannvesenet, helsevesenet, Røde Kors og andre frivillige som har hjelpt til. Eg er stolt av dei som hjelpte til med å redda unge menneske på flukt i vatnet. Eg er stolt av mange små og store heltedådar midt i denne tragiske mendinga.

Eg er stolt av statsministar Jens Stoltenberg sine mange gode talar og vil aldri gløyma at "Ondskap kan drepe et menneske, men aldri beseire et helt folk." Eg er stolt av Kronprinsen sin tale på rådhusplassen i Oslo der han sa at gatene var fylt av kjærleik. Eg er stolt av denne og dei mange andre minnemarkeringane som spontant vart arrangert mange stader i landet vårt. Eg er stolt av AUF leiar Eskil Pedersen som kunne stå oppreist, sjå framover og tala til dei ca 200.000 frammøtte med håp og tru, fri frå hemnlyst.

Eg er stolt av det folket som møter vondskap med samhald.

Takk Gud for landet vårt. Takk Gud for folket vårt. Takk Gud for dei mange gode verdiane som ligg i folkedjupet. Takk Gud for dei mange gode, rause folka som bryr seg om kvarandre!

Fellesskap av menneske som drøymer

Eg drøymer om eit fellesskap av menneske

som drøymer draumar i samsvar med det målet

Skaparen hadde då han sette seg føre å skapa

Menneske som veit koss dei kan utvikla både seg sjølve

og samfunnet ved å følgja guddommelege naturlover

som heile tilværet kviler på.

Menneske som veit koss dei kan samarbeida

 og gjera ting saman for å oppnå meir

enn summen av det dei kan gjera kvar for seg.

Eg drøymer om menneske som ber på dei same draumane,

eig same tru og håp og er drivne av kjærleiken,

og saman arbeider på å verkeleggjera

Guds eige store draum:

 nyskapa heile verda

og føra ho fram til herleg fullending

Vårt oppdrag - mitt oppdrag

Nokre gongar er det sunne og åndeleleg ein vanskeleg balansegang. I denne artikkelen prøver eg å setja lyset på spenninga mellom fellesskapet og individet. Koss kan me vera eit tett og nært fellesskap som frigjer folk og elskar fram initiativ og friske tiltak? Koss kan eg fullføra kallet og tenesta mi samstundes som eg underordnar meg fellesskapet? Koss får me personleg ansvar og fridom til å gå saman med lojalitet og underordning i fellesskapet? Eg har ikkje alle svara på desse spørsmåla, men voner at eg kan hjelpa kristne sysken til å tenkja gjennom stoda si så dei kan søkja Gud og finna svar for seg sjølve.

Faktorar til endring

Vi er på mange måtar midt inne i eit paradigmeskifte. Det inneber endra tenkjemåte og grunnsyn slik at utfordringar og vanskar vert løyste på nye måtar. Vi vender tilbake til det grunnleggjande i kristenlivet. Vi går tilbake til røtene våre og vi finn ny meining i det Gud viste oss då vi starta Kristent Fellesskap.

Alt veksande liv er i endring. Alle levande organismar er i endring og må leva i fornying, elles døyr dei. Alle kristne treng å leva i stadig forfrisking i trua og fornying i kristenlivet.