Huset med utsikt og vidsyn

Du har vist meg nåde

Herre, eg takkar deg for du har vist meg nåde.

Du gløymde meg ikkje då eg gjorde feil

Du gjekk ikkje frå meg då eg svikta

Du let meg ikkje vera åleine då eg synda

Då eg var bortkomen, sa du: Kom heim!

Då eg var stygg, sa du: Kjære barn!

Då eg var trøtt av vonde kampar, sa du: Kvil hos meg.

I ein vanskeleg og vakker verden

er din trufaste kjærleik og nåde

mi einaste kvilepute for mi trøtte sjel.

Å kvila i deg, gjer livet nytt.

Herre, eg takkar deg for du har vist meg nåde!

Tekst: Erling Thu

Vi legg oss i Herrens hender i kveld

Herre, kvar dag og stund legg vi oss i dine hender,

du lyftar oss og leiar oss.

Lat freden frå dei rullande bølgjene 

gjera oss trygge og faste i trua.

Lat freden frå lufta som strøymer

gjera oss friske og frie.

Lat freden frå dei skinande stjernene

gjera oss trygge og faste i håpet.

Lat freden frå Far, Son og Heilag Ande

bera oss gjennom dagen, til di ære. Amen.

(etter anonym keltisk forfattar)

Dikt til mor på morsdagen

Det finnest berre ei Mor!

Det finnest myriadar av stjerner på himmelen

• men det finnest berre ei Mor!

Det finnest uteljande mengder av blomar på marka

• men det finnest berre ei Mor!

Det finnest tusentals diamantar og edelsteinar

• men det finnest berre ei Mor!

Det finnest uendelege mange perler og smykke

• men det finnest berre ei Mor!

Det finnest berre ei Mor! – berre ei Mor med stor M!

Namnet hennar er: Mi Mor!

Mi Mor lærte meg å elska

• ved å teia og lida og tena, viste ho kva kjærleik er!

Mi Mor gav meg lysande verdiar

• som eg trygt kan styra livet etter

Mi Mor lærte meg å verdsetja den sanne rikdom

• det som er reint og rett, heilagt og godt, ærleg og sant

Mi Mor kasta glans over alle gjeremål

• ho lærte meg å sjå det store i det små

Mi Mor vart gammal og skrøpeleg

• men var krona med den kvitaste krans

Mi Mor vart krokryggja og skral til beins

• men ho var skjønnare enn nokon gong

Mi Mor vart veik og heldt på å verta hjelpelaus

• men augene var levande og smilet varmt

Mi Mor hadde rynker i ansiktet og skrukkute hud

• men ho var eit kunstverk
• ein stor kunstnar har teikna inn
• sitt himmelske merke av herlegdom på henne

Det finnest berre ei Mor!

Takk at du bar meg fram!

Takk at du gav meg livet!

Takk at du passa på meg!

Takk for varme klede og kjærleg omsorg

Takk for gode ord og strenge formaningar

Takk for at du lærte meg å be!

Takk for at du var Mi Mor!

No er du heime hos Herren,

Men du er framleis den beste, - du er Mi Mor!

Makta lystar!

Makta lystar etter meir makt

Og vil leggja alt under seg

- men blir aldri mett.

Trua, vona og kjærleiken

Lever lett i lyset utan baktankar.

Trua lyfter meg.

Vona gjev meg venger.

Kjærleiken landar meg,

Og får tårevætte auge til å smila.

Tekst: Erling Thu (c)

Like visst

 Like visst som sola skin bak skyene

er du til stades i vår kvardag

jamvel om vi ikkje ser deg

 

I din truskap kjem du til oss

Like visst som lyset kjem kvar einaste morgon

Din truskap er skjold og vern

 

Med din nåde dekkjer du oss

Like visst som ein ny dag følgjer den mørkaste natt

Din nåde gjev lys og von

 

I din kjærleik varmar du oss

Like visst som sola skin når regnet har vatna marka

Din kjærleik gjev tru og liv

 

Med din fred, fred vernar du oss

Like visst som kvart einaste uver kjem til ein ende

Din fred gjev mot og kraft

 

Med tilgjeving møter du oss

Like visst som nytt liv gror etter vinterdvalen

Tilgjeving gjev oss ein ny start

 

Med miskunn utfrir du oss

Like visst som sommarvarme vinn over vinterkulde

Din miskunn gjev oss aldri opp

Drøymande veremåte

Eg drøymer om menneske som er opne og handlingsretta,

oppsøkjande og inviterande,

lyttande og lærande,

og let seg tenna til ny innsats av krefter som arbeider mot dei

og som ikkje let seg trykkast ned av motgang.

Menneske som er oppmuntrande og frigjerande,

som set mot i folk og kveikjer tiltakslyst i dei

fordi dei er stimulerande og utviklande på alle

med sin drøymande veremåte

Å vera menneske er å lytta til andre sitt hjartespråk

Å vera menneske er å lytta

til andre sine draumar og djupe lengtar

Utan å vurdera dei eller vega dei

Men ta dei for det dei er:

Ein hjartelengt frå eit visjonært menneske.

 

Å vera menneske er å lytta til hjartespråket

Og ikkje dømma folk med deira eiga fortid,

Eller koma med fasitsvar og eigne meiningar

Bygd på eigne vonbrot.

 

Å vera menneske er å våga å drøyma andre sine draumar

Ved å leva seg inn i deira hjartelengt,

Sleppa seg laus og drøyma saman med dei

Og stola på at dei har høyrd frå Gud,

Jamvel om du ikkje heilt forstår det dei drøymer om.

 

Å vera menneske leva i spenninga mellom draum og verkelegdom,

Og finna kvile i Guds nåde,

Som er nok i den stoda me er i no

Og for framtida slik me drøymer om ho.

Nåden skaper både røyndom og draum

Når me gjev rom for kvarandre sine draumar

I undring, kjærleik og velsigning.

Når me i tru og tillit til Guds nåde

Heiar på og set mot i kvarandre

Blir me knytt saman hjarte til hjarte

Og frigjer skapande krefter mellom oss.

(Desse tankane er inspirert av ei tilbakemelding frå Elisabet Mjanger på fjesboka på ein artikkel om å hjelpa andre til å drøyma)

Bønn frå ein som kjenner seg liten

Eg er så liten

Eg er så liten

Eg er berre ei lita glo,

gjer meg til ein eld,

som kan setja andre i brann for deg

og elden din spreiast på jorda.

 

Eg er så liten

Eg er berre ein laus streng,

gjer meg til ei fele,

som du kan spela på

slik at folk blir glade.

 

Eg er så liten

Eg er berre ein liten dråpe,

gjer meg til ei kjelde,

som forfriskar dei trøtte

og mettar dei som tørstar.

 

Eg er så liten

Eg er berre ei lita tue,

gjer meg til eit stort fjell,

som let sin svalande skugge

gje lindring på ei utpint jord

der folk lengtar etter trøyst.

 

Eg er så liten

Eg er berre ei lita fjør,

gjer meg til ei ørn som lyftar vengene sine

og let Andens vind lyfta folk opp

frå dei grå kvardagane

til å bu hjå Den Evige og Herlege!

 

Amen i Jesu Kristi namn!

Evig varer hans miskunn

Då eg i dag tidleg las Salme 136 oppdaga eg at i kvart av dei 26 versa seier forfattaren at evig varer Guds miskunn. Me finn denne påstanden mange plassar i Salmane. I dag vart eg fanga i denne sanninga og fekk lyst å setja mine eige ord på det, men i same form som salmisten gjorde. Pris Herren saman med meg. Gje Herren ære for alt det gode han gjer. 

Eg takkar Herren for han er god,

Evig varer hans miskunn.

Guds folk skal med stort frimod seia:

Evig varer hans miskunn.

Alle Herrens tenarar skal ropa med glede:

Evig varer hans miskunn.

Alle som fryktar Herren skal seia:

Evig varer hans miskunn.

 

Han er Gud over alle gudar,

Evig varer hans miskunn.

Han er Herre over alle herrar,

Evig varer hans miskunn.

Han åleine gjer store under,

Evig varer hans miskunn.

Han skapte himmel og jord,

Evig varer hans miskunn.

Han skapte menneske i sitt eige bilete,

Evig varer hans miskunn.

Han skapte oss til fellesskap,

Evig varer hans miskunn.

 

Han valde meg ut før eg vart fødd,

Evig varer hans miskunn.

Han forma meg på underfullt vis i mors liv,

Evig varer hans miskunn.

Han elska meg då eg var eit foster,

Evig varer hans miskunn.

Han skreiv dagane mine opp i si bok

Evig varer hans miskunn.

Han gav dagane min form før éin av dei var komen,

Evig varer hans miskunn.

Evig varer hans miskunn

Då eg i dag tidleg las Salme 136 oppdaga eg at i kvart av dei 26 versa seier forfattaren at evig varer Guds miskunn. Me finn denne påstanden mange plassar i Salmane. I dag vart eg fanga i denne sanninga og fekk lyst å setja mine eige ord på det, men i same form som salmisten gjorde. Pris Herren saman med meg. Gje Herren ære for alt det gode han gjer. 

Eg takkar Herren for han er god,

Evig varer hans miskunn.

Guds folk skal med stort frimod seia:

Evig varer hans miskunn.

Alle Herrens tenarar skal ropa med glede:

Evig varer hans miskunn.

Alle som fryktar Herren skal seia:

Evig varer hans miskunn.

 

Han er Gud over alle gudar,

Evig varer hans miskunn.

Han er Herre over alle herrar,

Evig varer hans miskunn.

Han åleine gjer store under,

Evig varer hans miskunn.

Han skapte himmel og jord,

Evig varer hans miskunn.

Han skapte menneske i sitt eige bilete,

Evig varer hans miskunn.

Han skapte oss til fellesskap,

Evig varer hans miskunn.

 

Han valde meg ut før eg vart fødd,

Evig varer hans miskunn.

Han forma meg på underfullt vis i mors liv,

Evig varer hans miskunn.

Han elska meg då eg var eit foster,

Evig varer hans miskunn.

Han skreiv dagane mine opp i si bok

Evig varer hans miskunn.

Han gav dagane min form før éin av dei var komen,

Evig varer hans miskunn.

Salme 133: Ein song som tek deg høgare opp

Sjå, kor vent og vedunderleg det er

Når sysken lever saman i ekte fellesskap og fred.

Det er som den dyrebare og heilage salveolje

Som renn ned frå øvstepresten Arons hovud,

Som dryper ned i skjegget og renn ned

Heilt til linningen på den prestelege kjortelen.

Denne himmelske harmonien er som doggen

Som fell frå skyene på Hermonfjellet,

Og forfriskar Guds folk på Sion.

Frå denne vedunderlege harmonien

Frigjer Gud si evige velsigning,

Lovnad om liv for alle tider.

Shalom

Av kong David

Det finnest berre ei Mor!

Det finnest myriadar av stjerner på himmelen

-         men det finnest berre ei Mor!

Det finnest uteljande mengder av blomar på marka

-         men det finnest berre ei Mor!

Det finnest tusentals diamantar og edelsteinar

-         men det finnest berre ei Mor!

Det finnest uendelege mange perler og smykke

-         men det finnest berre ei Mor!

 

Det finnest berre ei Mor! – berre ei Mor med stor M!

Namnet hennar er: Mi Mor!

 

Mi Mor lærte meg å elska

-         ved å teia og lida og tena, viste ho kva kjærleik er!

Mi Mor gav meg lysande verdiar

-         som eg trygt kan styra livet etter

Mi Mor lærte meg å verdsetja den sanne rikdom

-         det som er reint og rett, heilagt og godt, ærleg og sant

Mi Mor kasta glans over alle gjeremål

-         ho lærte meg å sjå det store i det små

 

Mi Mor har vorte gammal og skrøpeleg

-         men er krona med den kvitaste krans

Mi Mor har vorte krokryggja og skral til beins

-         men ho er skjønnare enn nokon gong

Mi Mor er veik og held på å verta hjelpelaus

-         men augene er levande og smilet er varmt

Mi Mor har rynker i ansiktet og skrukkute hud

-         men ho er eit kunstverk

-         ein stor kunstnar har teikna inn

-         sitt himmelske merke av herlegdom på henne

 

Det finnest berre ei Mor!

Takk at du bar meg fram!

Takk at du gav meg livet!

Takk at du passa på meg!

Takk for varme klede og kjærleg omsorg

Takk for gode ord og strenge formaningar

Takk for at du lærte meg å be!

Takk for at du er Mi Mor!

Ingen er som deg, du er den beste, - du er Mi Mor!

Å vera gift

Då den ynsgte dottera vår gifta seg i sommar vart eg beden om å lesa eit dikt om ekteskapet i viinga. Det enda med at eg skreiv eit dikt om det å vera gift som eg las og fekk gode tilbakemeldingar på. Difor legg eg det ut her!

Å stå på eigne føter

Det er underleg med dikt. Dei lever sitt eige liv. Då dei vart skrivne vart dei ofte fødde ut av misforståing og vanskelege stoder. Så vert dei levande på ny i nye situasjonar og får ein ny dimensjon over seg. Dette diktet som følgjer skreiv eg for mange år siden. Eg har også skrive det på ny på engelsk og gjort det tilgjengeleg for fleire på sidene "I am somebody".

Å vera menneske

er å stå på eigne føter

rak i ryggen

med lyfta hovud

og ta imot

hån og spott

som heiders helsing

To be somebody is to stand tall
In the midst of opposition
Standing upright on your own feet
With your head lifted high
Receiving scorn and mockery
As token of distinction
Taking despising remarks
From the political correct people
As medals of highest honour

Eg drøymer om eit fellesskap kor alle samlingar er merka av Guds nærvær for dei er samlingar av lengtande menneske.

Eg drøymer om samlingar av menneske som kjem til kort, men veit kor det er hjelp å få.

Eg drøymer om samlingar av menneske som har smakt Guds nåde og har mista trua på alt menneskeleg strev.

Eg drøymer om samlingar av menneske som veit at dei skuldar han som gav seg sjølv for dei alt.

Eg drøymer om samlingar av menneske som trur at Gud lønner dei som med iver søkjer han.

Eg drøymer om enkle samvær av menneske som har lært å vera seg sjølv og som gjev rom for og oppmuntrar alle til å leva ut deira eigenart i frigjerande glede av å vera godteken av berre nåde.

Eg drøymer folk om som ser Guds nåde i kvarandre når dei må sanna synd og be om tilgjeving.

Eg drøymer om samlingar kor varme, kjærleik, tilgjeving, omtanke ikkje er noko ein snakkar om, men levd liv som syner seg i haldningar, ord og gjerningar.

Eg har ein draum om ein ny generasjon av radikale kristne

Eg drøymer om radikale kristne som har forstått at kristendommen ikkje er ei rekkje med religiøse møte eller aktivitetar, men eit nytt liv i fellesskap med Jesus Kristus og med andre menneske, - ein ny måte å leva heile livet sitt på 24-7!

Eg drøymer om radikale kristne som tek eit oppgjer med tradisjonelle møteformer, som har sitt opphav i gammaltestamentleg tempel- og synagogetenking og ikkje i den organiske tenkinga om forsamlinga som eit livsfellessap i Jesu Kristi kropp!

Betlehem og Hiroshima

Byane Betlehem og Hiroshima står for

avgrunnsredsle og framtidshåp

Hiroshima står for menneskeleg kløkt og avmakt

Betlehem står for Guds nåde og allmakt

Betlehem og Hiroshima er lagnadsbyar på godt og vondt

Den eine bygd og øydelagd

av store, sterke og kunnskapsrike menn

gjorde oss alle til offer for atomterror

Den andre bygd av fattigfolk

med signing av Den Gode og Vise

gav oss eit barn,

og gav oss von om fred på jord!

Guds ord gjer sitt verk

Guds ord er levande og kraftig.

Det fullfører det verk det er sendt til å gjera i livet mitt.

I opphavet var Ordet.

Ordet var hjå Gud, og Ordet var Gud.

Han var i opphavet hjå Gud.

Alt vart til ved han,

og utan han vart ikkje noko til

av det som har vorte til.

Han talte og det skjedde,

han baud og det stod der.

I tru forstår vi at heile universet

er skapt ved Guds ord,

at den synlege verda har vorte til

av krafta i det talte Ordet frå Guds munn.

I tru anar vi noko av makta i det talte ordet.

(Frå "Kristusmeditasjonar og Kristusidentitet" av Erling Thu, kan bestillast på [email protected]

NÅR

Når elvane fossar i årene dine

Når fjorden speglar fjella i sjela di

Når sola strålar varme frå augo dine

Når vinden har vorte eitt med ånda di

Når regn, sludd eller snø fyller orda dine

Når du har kledd deg i himmelskyer

Når du ber stjerner som krone

Når du ser deg sjølv som einearving

-til heile Guds vedunderlege verden

Når du ser alle andre folk som einearvingar

Når du kan syngja og tilbe Gud med heile kroppen

-og alt som bur i deg

Då veit du å verdsetja naturen

- Guds eige meisterverk

Å kjenna Den Levande

Å vera eit levande menneske er å kjenna Den Levande

Han som vann over død og grav

Han som aldri sviktar, men alltid er nær

Orda hans er fulle av liv og tru

Dei skaper håp og glede

og jagar tunge og mørke tankar bort

Orda hans utvidar meg

Får meg til å tenkja nye tankar

Får meg til å ta steg inn i det ukjente

-for å utforska djupna i Gud

Å vera eit levande menneske

Er å bada i det profetiske ordet

Frå han som gjev mål og meining til historia

Og la Ordet gjennombløytta hjarte og sinn

Så eg kan springja over murar

Slå ned hindringar

Vinna over fiendehærar

Medan heile kroppen syng og dansar

I den friske rytmen

Frå Guds frigjerande lovnader

Å vera eit levande menneske

Er å leva i Ordet

-frå Den Levande

Immanuel - Gud er med oss

Verda har nok av gudar og avgudar

idol og stjerner i sport og idrett,

i film og teater.

Men dei kan ikkje hjelpa

mennesket på nokon måte.

Gudane er så langt borte

i ei eventyr verd

dei er ikkje på jorda kor vanskane er.

Gje noko verdifullt

Vi gjev så mange gåver,

vi gjev så mange offer,

berre fordi vi synest vi må følgja

skikkar og tradisjonar

for fødselsdagar og feiringar.

Juleglede

Å jul med di glede og barnslege lyst

Vi helsar deg hjarteleg velkommen

Med lysande stjerner og skinnande pynt

Med haugar av gåver - Og smekkfulle fat – av julemat

Pinnekjøt, persesylte, ribbe og fleskesvor,

Smultringar, kakemenn og sirupssnittar

Fyller magane til store og små

Heilt til storebror har ete seg lei - På det feite og søte

Og spør så fint om å få ei grov skive med sursild

Å jul med di glede og barnslege lyst

Med julenisse og juletre

Som konkurrerer med kvarandre

Om å samla og dele ut

Julegåver til alle snille barn

Som har fortent gåver

Når ein annan fyller året

Er det nokon snille barn her?

Spør nissen alltid!

Er du ikkje snill får du ikkje gåver

Frå julenissen på julekvelden

Skræmer mor og far

Når dei ikkje rår med ungane på annan måte

Å jul med di glede og himmelsk fryd

Gud er ingen julenisse

Jesus hang ikkje på noka juletre men på eit kors

Gud gjev rause gåver

Og korset skin og lyser

Frå krybba i stallen til Golgata - Og heilt til oss som bur i Bergen

Gud spør ikkje etter snille barn

Hans gåver får vi ikkje fordi vi er så gode

Gud gjev gåver til dei som er fattige i seg sjølv

Gud gjev gåver til dei som strever og kavar

og ikkje får til å vera snill i ei vond verd

Å jul med di glede og himmelsk fryd

Gud er glad i oss slik som vi er

Han gav oss sin Son - Han gav oss sin nåde

Han finn hugnad og glede i alle menneskebarna

som tek imot den store frelsa i Jesus Kristus

Tekst: Erling Thu

Å ha ei draum

Å vera menneske er å ha ein draum
– som fortærer deg som ein eld inni deg
- som ikkje gjev deg noka kvile, men
Motiverer deg til store offer
Førebur deg til djerve tiltak
Oppgløder deg til eit spennande liv
Når du let draumen styra deg med glede og von

Å vera menneske er å ha store draumar
Ikkje berre for deg sjølv og dine eigne
Men ha draumar på vegne av dei underprivelegerte
Og ha draumar for ditt eige overflodssamfunn
Eller dei mange lidande grupper av menneske i verden

Når du drøymer store draumar
Om eit forandra samfunn og ein betre verden
Vil du leggja livet ditt ned som ei frø av håp
Som ei frukt vil alle kunna sjå
At du er eit stort menneske
- for du lever ikkje for deg sjølv!

Minnedikt til mor

Det finnest berre ei Mor!

Det finnest stjerner i tusental på himmelen
- men det finnest berre ei Mor!
- Med livet sitt viste ho oss den rette vegen
Det finnest uteljande mengder av blomar i skog og mark
- men det finnest berre ei Mor!
- Med sin veremåte spreidde ho ein godange av tryggleik og glede
Det finnest tusenvis av bier som samlar honning
- men det finnest berre ein Mor!
- Med sine milde og søte ord turka ho tårene og lokka smilet fram
Det finnest uteljande maur som byggjer si tue,
- men det finnest berre ei Mor!
- Saman med far bygde ho ein glad og trygg heim
Det finnest millionar av glitrande doggdropar som helsar ein ny dag velkomen,
- men det finnest berre ein Mor!
- Ho metta oss med god mat og vermde oss med heimelaga klede kvar dag
Det finnest tallause fuglar som syng sin song,
- men det finnest berre ei Mor!
- Formaningane hennar var vakrare enn all fuglekvitring
Det finnest tusentals diamantar og edelsteinar
- men det finnest berre ei Mor!
- Hennar minne vekker til live gode og gilde kjensler
Det finnest uendelege mange perler og smykke
- men det finnest berre ei Mor!
- Hennar trygge omtanke og milde omsorg kan ikkje verdsetjast her på jord
Det finnest ufattelege rikdomar på denne jord,
- men ingen rikdom er større enn det å ha ei mor!

Det finnest berre ei Mor! – berre ei Mor med stor M! Det er Mora vår!

Mor lærte oss å elska
- ved å teia og lida og tena, viste ho kva kjærleik er!
Mor gav oss lysande verdiar
- som vi trygt kan styra livet etter
Mor lærte oss å verdsetja den sanne rikdomen
- det som er reint og rett, heilagt og godt, ærleg og sant
Mor kasta glans over alle gjeremål
- ho lærte oss å sjå det store i det små

Mor vart gammal og skrøpeleg
- men var krona med den kvitaste hårkrans
- det var mest som ho bar ein glorie den siste tida
Mor vart krokryggja og skral til beins
- men ho vart skjønnare dess skrøpelegare ho vart
Mor var veik og heldt på å verta hjelpelaus
- men augene hennar var så levande og smilet var så varmt
Mor hadde furer i ansiktet og litt skrukkute hud
- sjukdom, strev og eit langt liv hadde sett sine vakre merke
- dei milde furene og rynkene var som eit klassisk kunstverk
- trass den skrøpelege kroppen var det noko så useieleg fint med henne
- det var som ein stor kunstnar hadde teikna inn
- sitt himmelske merke av herlegdom på henne

Vi takkar deg Gud for Mora vår!
Takk at du gav oss ei Mor som bar oss fram!
Takk at du gav oss ei Mor som gav oss livet!
Takk at du gav oss ei Mor som passa på oss!
Takk at du gav oss ei Mor som gav oss varme klede og kjærleg omsorg
Takk at du gav oss ei Mor som gav oss gode ord og strenge formaningar
Takk at du gav oss ei Mor som lærte oss å be!
Takk at du gav oss Mora vår, vi kunne ikkje ha fått nokon betre!

Tekst: Erling Thu
Skrive til mors gravferd den 5. des. 2002
Kristi Thu, f. Egeland 15.10 1917 – d. 26.11.2002