Huset med utsikt og vidsyn

Vi har ein tendens til å gå våre eigne vegar

Salme 119,176 Eg har villa meg bort som ein bortkomen sau. Leit etter meg, din tenar, eg har ikkje gløymt dine bod.

Dette er punktum finale, den endelege konklusjonen på denne lange bønnesalmen på 176 vers. Eg har villa meg bort. Eg er som ein hjelpelaus og bortkomen sau. Eg treng hjelp. Leit etter meg og gje meg ikkje opp. For ei audmjuk avslutning. For ei djup sjølvinnsikt. David har tidegare kome med mange frimodige utsegn. Han har sett ord på sine gode ønskje og intensjonar. Frimodig har han sagt kva han vil følgja Guds lover og påbod. Så avsluttar han med å seia at gode intensjonar er ikkje nok. Det er lettare å seia kva vi trur og ønskjer enn å leva etter Guds ord.

Lat meg få leva fullt ut!

Salme 119,175 Lat meg leva og lovsyngja deg, lat dine lover vera mi hjelp!

Lat meg få leva! For ei universell og enkel bønn. Lat meg få leva livet fullt ut er vel det innarste ønskje til alle menneske. Vi ønskjer jo alle eit godt og meiningsfullt liv. Vi ser dei øydeleggjande dødskreftene verksame rundt oss. Det er så mykje liding i denne verda som er merka av synd. Difor ber vi at Livsens Ande skal fylla oss med sitt overflodsliv så det kan renna elvar av liv frå oss til andre. Det verkeleg gode livet er å kjenna Gud, det er å bli ein ny skapning ved trua på Jesus Kristus, Guds Son. Med hans liv på innsida kan vi møta det vonde og vanskelege med tru og håp.

Frelse i fortid, notid og framtid

Salme 119,174 Herre, eg lengtar etter di frelse, eg frydar meg over di lov (Strong 8451).

Frelse er eit vedunderleg ord som skaper gode tankar og kjensler i oss som trur. Vi har fått del i Guds frelse og vi lengtar etter henne. Ved trua har vi vorte frelst ein gong for alle, men opplever å bli frelst meir og meir gjennom heile livet. Ein gong i framtida skal vi få del i Guds frelse heilt og fullt. Det er dette perspektivet vi finn i det David seier i denne bønna si. Den frelse vi har opplevd skaper lengt etter den fullkomne og endelege frelsa som ventar på oss.

Lat di hand koma meg til hjelp!

Salme 119,173 Lat di hand koma meg til hjelp, for eg har valt dine påbod (6490).

På ny ber David ei enkel bønn som vi alle kan be: Lat di hand koma meg til hjelp! Eit av kjenneteikna på ekte bønner er at dei er enkle og rett fram, utan snikk snakk. Bønner som kjem frå hjartet treng ikkje pyntast med store og overtalande ord. Eit enkelt sukk om hjelp er nok til å røra ved Guds hjarte.

Legg merke til at David seier, lat di hand koma meg til hjelp. Han ber om Guds direkte inngrep. Han ser ikkje til venner eller folk med pengar og makt, nei, han vender seg berre til Gud og set si von til han åleine. Lat di hand, som både har makt og styrke til å gjera under, koma meg til hjelp. Lat di hand, som skapte himmel og jord, gripa inn i min kvardag. Lat di skapande kunstnar hand gjera under i livet mitt!

Syng ut Guds ord!

Salme 119,172 Lat tunga syngja ut ditt ord, for alle dine bod er rettferdige.

Her går David frå å lovsyngja Gud til å syngja ut Guds ord. Gud har lært han sine forskrifter og no vil han gjera desse kjende for alle folk. Han vil få ut Guds ord til andre. Vi kan både preika og forkynna, tala og syngja ut Guds ord. Poenget er at vi bruker tunga vår til å gjera Guds ord kjend. Når Gud lærer oss sine forskrifter er det vårt naturlege gjensvar at vi taler og syng ut Guds ord til folk rundt oss.

Bønn og lovprising høyrer saman

Salme 119,171 Lat leppene strøyma over av lovsong, for du lærer meg dine forskrifter.

Bønn og lovprising høyrer saman. Dei som ber får svar og har mykje å takka for. Fellesskapet med Gud i bønn følgjer oss gjennom dagen og varer livet ut. Lovsong er ein svært viktig del av dette bønnefellesskapet med Gud. Dei fleste av oss har meir å takka for enn å be om. Det oppdagar vi fort når vi tek til å takka for dei daglege velsigningane i livet. Det er lett å ta ting for sjølvsagt, det at vi har mat og klede, hus og heim og liknande, men vi må ikkje gløyma at alt dette er ei gåve frå Gud. I verda er det mykje fattigdom og liding på grunn av krig, naturkatastrofer og urettferdig samfunnssystem eller politikk. Alle som lever i Noreg er priveligert og har svært mykje å takka for.

Når vi ber, går vi inn i ein relasjon, vi søkjer fellesskap

Salme 119,170 Lat mi bøn koma fram for deg, berg meg, som du har sagt!

Endå ein gong ber David om at bønna hans må koma fram for Gud. Han bruker litt andre ord enn i førre verset, men ber like audmjukt og inderleg. I førre verset ropte han til Gud, no går han djupare og naudber eller tiggar Gud inderleg om å gripa inn. Bønn i alle former har det same formålet, at Gud skal høyra og sjå oss. Når vi ber ønskjer vi å røra ved Guds hjarte slik at han svarer oss. Vi ber ikkje for å be. Bønn er ikkje eit pliktløp der vi lirer av oss ord eller går gjennom faste bønneritual.

Må bønnene våre nå fram til Guds hjarte!

Vi har no kome til den tjueandre og siste bolken i Salme 119. No startar alle versa med bokstaven TAW i det hebraiske alfabetet som tilsvarer vår T. I desse siste åtte versa ber salmisten inderlege bønner. Det er som om han går inn eit nært og djupt fellesskap med Herren og fell for hans føter. For Herrens andlet audmjuker han seg og i det siste verset samanliknar han seg med ein bortkomen sau som treng hjelp.

ת

Salme 119,169 Herre, lat ropet mitt nå fram til deg, gjev meg skjøn etter ditt ord!

David er audmjuk når han ber til Herren. Han kjem ikkje som ein brautande storkar med krav, nei han er skjelvande og ber om å bli høyrd: «Lat ropet mitt nå fram til deg!» Han veit at bønna hans er som ropet frå eit barn som treng hjelp. Det verste som kan skje er at Far ikkje høyrer ropet. Han ber inderleg om at det ikkje skal henda.

Heile livet ligg ope for Gud

Salme 119,168 Eg har halde dine bod og påbod (6490), du kjenner alle mine vegar.

Eg liker den tilliten som desse orda av David osar av. Han er trygg i Herren. Han har godt samvit. Han har halde Guds bod og vitnesbyrd. Både den praktiske og læremessige sida av Guds ord har han gøymd i hjartet sitt, teke vare på og levd etter. Det er vakkert når desse to sidene av Guds ord er like verdsett og like godt teke vare på og praktisert med same iver. Her er det ikkje snakk om å velja og vraka, men å ta vare på alt det Gud har sagt. Lov og lære høyrer saman på same måte som liv og lære gjer det.

Vi elskar lovboda fordi dei er hans.

Salme 119,167 Eg tek vare på dine lovbod, og eg elskar dei høgt.

Det er eit flott vitnesbyrd David kjem med her i dette verset. Han seier med stort frimod at han tek vare på Guds lovbod og elskar dei høgt. Det siste han seier er nok grunnen til det første. Han er i stand til å ta vare på ordet frå Gud og leva i samsvar med det fordi han elskar Guds ord. Jesus seier det same til læresveinane. «Den som elskar meg held boda mine!» Vi kan berre halda boda når vi elskar Jesus. Det er kjærleiken til han som er drivkrafta i kristne menneske.

Ei oppskrift som aldri slår feil!

Salme 119,166 Herre, eg ventar på di frelse, eg følgjer dine bod.

I dette verset finn vi frelse av nåde og frukta som følgjer. David sitt einaste håp var hos Gud. Han venta på Guds frelse. Det einaste håp han hadde var at Gud skulle gripa inn og berga han. Han venta berre på Gud. Han visste at Gud var den einaste som kunne frelsa han. Han trudde ikkje at han kunne frelsa seg sjølv og han venta ikkje at menneske kunne berga han. Likevel gjorde han seg stor flid med å følgja Guds bod. Han la heile sitt hjarte i å leva etter Guds ord.

Fred som gjer at vi ikkje snublar

Salme 119,165 Stor fred har dei som elskar di lov (Strong 8451), ingen ting får dei til å snubla.

Det ligg ei djup innsikt i det David seier i dette verset. Dei som elskar Guds lov har stor fred og støytar seg ikkje på noko. Når trua er svak er det lett å ta anstøyt, å snubla og falla. Folk med ei lita tru blir lett irriterte på andre som har tru til å vera litt friare enn dei er sjølve. Når vi har fred i hjartet blir vi ikkje så lett oppfarande at vi syndar i tankar, ord eller gjerning.

Ei velsigna bønnerytme

Salme 119,164 Sju gonger om dagen lovsyng eg deg for dine rettferdige lover.

Bibelen fortel om menneske som regelmessig steig fram for Gud med lovsong og bønn. David seier at han ber fram bønn og lovsong sju gongar om dagen. Daniel hadde tre daglege bønnetider. Då gjekk han til bønnerommet sitt, fall på kne for Gud med bønn og lovprising.

Det vi i dag kallar tidebønn har sitt opphav hos dei fromme jødane og vart vidareført av dei første kristne. Dei fromme jødane på Jesu tid bad om morgonen, midt på dagen og om kvelden. Desse faste bønnetidene var jødane sin store åndelege skatt, som hjelpte dei å leva med Gud i kvardagen. Bønn er knytt til rytmen i livet og tida vi lever i.

Å elska Guds ord er det beste vern mot løgn og hykleri

Salme 119,163 Eg hatar og avskyr løgn, men eg elskar di lov.

I dette verset møter vi eit dobbelt uttrykk for ei gudfryktig kjensle det er vanskeleg å setja ord på. Eg hatar og avskyr løgn. Usanning, løgn, hyklarskap og uærlegdom er ein skikkeleg styggedom for alle som elskar Gud. Falsk lære, hykleri, dobbeltspel, list, svikefull ferd og uærleg tale er avskyeleg på alle måtar. Det finst inga orsaking for å vera falsk eller snakka usant. Løgnaktig liv og tale er noko alle gudfryktige folk avskyr.

Boblande glede ved å oppdaga skjulte skattar

Salme 119,162 Eg gleder meg over ditt ord lik ein som vinn stort krigsbytte.

Å, kor mykje vi har å læra av David og innstillinga hans til Guds ord. Han gler seg over kvart einaste ord som går ut frå Guds ord. Det er som han leiter etter ord for å skildra den gleda han kjenner i hjartet sitt over å fått del i Guds lov. I Salme 119 seier han gong på gong at han frydar og forlystar seg i Guds ord. Ordet frå Gud gjev han ei slik glede at han strever med å setja store nok ord på det.

Når vi blir forfølgd utan grunn

No har vi kome til ein ny bolk på åtte vers der alle versa startar med den hebraiske bokstaven SIN. På ny viser David oss si tru og tillit til Guds ord. Kjærleiken til Guds ord ber han gjennom motgangene han møter i livet.

ש

Salme 119,161 Stormenn jagar meg utan grunn, men i hjartet fryktar eg ditt ord.

Den verdslege makteliten har til alle tider forfølgd kristne menneske. Den gudfryktige David opplevde forfølging. Daniel var ein mann med integritet som trufast og ærleg gjorde ein god jobb, likevel vart han forfølgd av folk høgt oppe i systemet. Ein skulle tru at stormenn, folk som har leiaransvar, ville verdsetja ærlege og gudfryktige menneske, men dessverre er det ikkje alltid slik. Den mektige samfunnseliten kan dessverre bruka makta si urett. Utan grunn kan dei forfølgja kristne menneske. David vart utsett for det og alle som trur på Jesus Kristus og vil leva etter Guds ord må rekna med å bli forfølgd.