Huset i skogen

Midt på natta vaknar eg for å takka deg

Salme 119,62 Midt på natta står eg opp og prisar deg for dine rettferdige lover.

Det er ei fantastisk god haldning David her gjer uttrykk for. Midt på natta står han opp for å prisa Gud har hans rettferdige lover. Til og med når han vaknar om natta lovpriser han Gud for at han alltid dømmer rettferdig. Det er heilt grunnleggjande i den kristne trua at Gud er rettferdig. Det er alltid godt å vita at Gud gjer det som er rett, for det gjev ei trygg kvile midt i krisetider. Alt Gud seier er rett og godt. Alle Guds lover er rettferdige og gode for alle menneske.

Når dei freistande tankane slyngjer seg rundt meg med sin vondskap

Salme 119,61 Dei lovlauses band slyngjer seg om meg, men eg gløymer ikkje di lov (Strong 8451).

På ny viser David til den kampen han står i. Han seier at fiendane hans prøver å fanga han med banda sine. Han kjenner at desse lovlause banda slyngjer seg om han. I denne omsetjinga kan det verka som om han alt er fanga, medan andre utgåver seier at dei prøver å fanga han med banda sine. Ved å ikkje gløyma Guds lov bergar han seg frå dei lovlause banda.

Når vi les desse orda, går tankane våre til jegeren som prøver å fanga dyr eller fuglar i garnet sitt, slik David skildrar andre stader (Sal 18,5-6; 124,7; 55). Her seier han at dei lovlause prøver å fanga han med band som dei får til å slyngja seg om han. Dei lovlause, blir også omsett med dei gudlause eller dei vonde. Det hebraiske ordet tyder på at dette er menneske som gjer det som er galt og vondt. Dei bryr seg ikkje om Guds lov og er stolte av sin syndige livsstil.

Eg skundar meg, eg dryger ikkje!

Salme 119,60 Eg skundar meg, eg dryger ikkje med å halda dine bod.

Vi må forstå dette verset i lys av det føregåande. Der seier David at han har tenkt gjennom livet sitt og sett seg føre å venda tilbake til Guds lovbod. No seier han at han skundar seg og dryger ikkje med å halda Guds bod.

Dette verset har to setningar som seier det same. Det er det vi kallar hebraisk parallellisme, ein poetisk måte å understreka ting på. Først seier han, eg skundar meg, så seier han, eg dryg ikkje! Først seier han det positivt, etter på seier han det same i negativ vending. Dette er eit poetisk grep han gjer for å understreka det han vil formidla.

Er vegane mine gode?

Salme 119,59 Eg har tenkt over mine vegar, eg vil venda attende til dine lovbod.

I dette verset viser David oss ein viktig praksis som vil hjelpa oss å leva eit gudfryktig liv. Han seier at han driv med sjølvransaking og sjølvevaluering. Han tenkjer over korleis han lever. Dette er ein svært viktig og utruleg nyttig vane å utvikla.

David levde ikkje tankelaust. Han var ikkje sløv. Han let ikkje ting skura og gå. Han hasta ikkje gjennom livet, frå oppleving til oppleving. Han stoppa opp. Han tok tid til å roa ned, så han kunne tenkja gjennom livet sitt. Eg har tenkt på mine vegar, seier han. Han tok seg tid til å vurdera sin eigen livsførsel. Det bør også vi gjera.

St Patricks brynje - ei god bønn i vår tid!

Herre, vi bind oss i dag til di makt

og tek på oss ei brynje av himmelsk styrke.

Guds styrke til å trøysta meg,

Guds kraft til å halda meg oppe,

Guds visdom til å rettleia meg,

Guds auge til å sjå etter meg,

Guds øyre til å høyra meg,

Guds ord til å tala for meg,

Guds hand til å føra meg,

Guds veg til å liggja klar for meg,

Guds skjold til å verna meg,

Guds englar til å frelsa meg

frå djevelens snarer,

frå freisting til å synda.

frå alle som vil meg vondt

både fjern og nær,

åleine og saman med andre.

 

Du held oss. Du leier.

Du vaktar, lyttar til vår trong.

Du lærer oss visdom.

Ditt skjold vernar, ditt ord opnar vår munn.

Din hærskare forsvarer oss.

Kristus hos oss og i oss,

bak oss og framfor oss,

Kristus som vinn oss,

som reiser oss opp.

Kristus under oss og over oss,

hos oss i fred og fare,

Kristus på vår venstre og høgre side,

Kristus når vi står opp om morgonen,

Kristus når vi legg oss om kvelden,

Kristus i kvart hjarta som tenkjer på oss,

Kristus i kvar munn som snakkar om oss,

Kristus i orda frå alle dei som står oss nær,

Kristus i kvart auge som ser oss,

Kristus i kvart øyre som høyrer oss.

 

Vi går fram i dag

i krafta frå den treeinige Gud,

i trua på den trefaldige,

i tillit til den eine,

han som skapte jorda

og forma himmelen.

Inderleg og av heile mitt hjarte ber eg

Salme 119,58   Av heile mitt hjarte bed eg om velvilje for ditt andlet. Ver meg nådig slik du har sagt!

I denne salmen finn vi mange bønner. Heile Salmane er ei bønnebok. I denne første strofa kan vi læra noko viktig om bønn. Legg merke til det David seier: «Inderleg og av heile hjartet ber eg!» Dette er viktig. Vi må vera heilhjarta når vi ber. Faktisk gjeld det heile kristenlivet. Vi må vera heilstøypte for å lukkast i det vi gjer. Å vera halvhjarta eller å vera ein person med eit delt sinn, er ikkje noko godt. Då vinglar og vaklar vi hit og dit. Då må vi ikkje tru at vi kan få noko frå Herren (sjå Jak 1,3-8).

Når David seier at han ber inderleg og av heile hjartet, seier han også, at dette han ber om er noko han ønskjer seg over alle andre ting. Med heile seg lengtar han inderleg etter dette eine, å finna velvilje for Herrens andlet. Det viktigaste av alt for han var å finna favør hos Gud. Job skildrar eit liv i Guds favør og velvilje slik: Då Gud vakta og verna om meg, då hans lampe skein og lyste over meg så eg kunne vandra gjennom mørket i hans lys, då Guds vennskap kvilte over meg og Gud var min fortrulege, då Den Allmektige var med meg! Det finst ikkje noko som er større enn å leva i Guds vennskap.

I den andre strofa utfyller han bønna om velvilje til å vera ei bønn nåde: Ver meg nådig slik du har sagt! Legg merke til at han på ny knyter bønna si til det Gud har sagt og lova. Gud har lova å vera han nådig og difor ber han med frimod Gud skal gjera som han har sagt og vera nådig mot han. I denne bønna ber han om at Gud skal gjera godt mot han og velsigna han. Å møta velvilje og favør inneber at Gud er god mot oss og velsignar oss med sine velgjerningar.

Eg vil halda dine ord

Dei neste åtte versa startar med den hebraiske bokstaven HET og handlar om salmisten sin kjærleik og truskap mot Guds ord.

ח

Salme 119,57 Herren er min arvedel, eg lovar å halda dine ord.

Den første strofa slår an tonen for heile avsnittet på åtte vers. Herren er min arvedel. Herren er alt eg treng og han er alt eg har! Det er tydeleg at David elskar Herren og hans ord. Herren representerer alt han ønskjer seg. Difor er han glad og fornøgd og seier med stor glede: Herren er min arvedel!

Det er det same som Asaf sa: «Når eg berre har deg, har eg ikkje lyst til noko på jorda» (Sal 73,25). Det var ikkje alltid han hadde sagt det slik. Tidlegare var han frustrert over Herren for han samanlikna seg med andre menneske og tykte at det gjekk dei gudlause godt, medan han hadde mange vanskar og utfordringar. Då han samanlikna seg med andre, vart han motlaus og nedslått. Han heldt på å gje opp. Heilt til han fekk sjå livet frå eit anna perspektiv. Det skjedde då han gjekk inn i Guds heilagdom og skjøna kva som venta dei gudlause. Då vart alt annleis. Då kunne han seia: Når eg berre har deg, har eg ikkje lyst til noko anna!

Når vi elskar Herren slik at han er alt for oss, når han er alt vi ønskjer, alt vi treng, alt vi lengtar etter, då blir det vår glede å halda orda hans. Då kan vi seia at vår gode del i livet er å praktisera det han har sagt. Vår del og vårt oppdrag er å elska Herren og følgja hans gode plan slik vi finn han i Skrifta.

«Du er mi største glede, Herre, og alt eg treng og ønskjer meg, difor har eg sett meg føre å gjera alt du seier!»

Tekst: Erling Thu (c)

Min praksis

Salme 119,56 Slik er det med meg, for eg tek vare på dine påbod (6490).

Slik er det med meg, eller slik har det gått med meg, seier David. Kva meiner han med det? Det på ein måte eit ope spørsmål. Det kan vera at dei peiker til neste strofe i salmen, eg tek vare på dine påbod, eller det kan visa til den velsigning og glede han har i å lyda Herrens lov. Eller det kan peika til den tillit han har til Guds ord.

Dette har eg fått del i, seier han, at eg har fått nåde til å ta vare på dine påbod. Dette er min praksis (NIV). Det er dette som er forventa av meg (SPCL, TOB). Dette har vore mitt privilegium (Kirkpatrick). Å alltid leva i samsvar med dine påbod er oppdraget mitt og den dyraste skatt eg har fått del i (GECL).

Det er ein veldig trygg og tilfreds tone i denne strofa: slik er det med meg. Han er glad og tilfreds fordi han tek vare på Guds påbod. Alle læresveinar vil finna stor glede når dei lukkast i å gjera det Meisteren seier. Det er alltid trygt å følgja Meisterens rettleiing. Når vi gjer det han seier vi skal gjera, vil resultatet alltid vera godt. Om vi ikkje høyrer nøye etter og ikkje er nøye med å følgja instruksjonane Herren gjev oss, vil resultatet ikkje bli godkjent. Gleda er stor om vi får høyra desse orda: Godt gjort, du trufaste tenar!

Vi er skapt i Guds bilete. Vi er skapt til å gjera hans vilje. Difor finn vi stor glede i å ta vare på påboda hans. Vi er trygge og tilfredse når vi gjer Guds vilje og lever etter hans lover som kan samlast i dette: Å elska Gud av heile vårt hjarte og å elska vår neste som oss sjølv.

«Å, for ei glede som er mi, når min praksis er å følgja dine vegar.»

Tekst: Erling Thu (c)

 

Når livet er vanskeleg og mørkret er stort

Salme 119,55 Herre, eg kjem i hug namnet ditt om natta, og eg held di lov (Strong 8451).

Om natta kjem eg i hug namnet ditt, seier David. Når det er mørkt og frykt og angst bankar på døra, hugsar han på Herrens namn. For ein lærdom vi her får del til. Om natta, i mørkret, når tankane svirrar i hovudet og det er heilt uråd å falla til ro og sova, då gjer salmisten noko vi alle burde gjera. Han kjem i hug namnet til Herren – Den Evige Eg Er! Det er alltid godt å tenkja på dette namnet, men spesielt godt når ting er vanskeleg.

Gud openberra namnet sitt for Moses ved å seia at han er den han er, Jahve – Eg Er! Han er den evige sjølveksisterande Gud. Han er den allmektige Skaparen. Han er den allmektige Oppretthalderen. Han er den allmektige Fullendaren. Han har mange namn som gjev oss stor trøyst. Han er vår himmelske Far som elskar oss med ein evig og grenselaus stor kjærleik. Han er den allmektige forsørgjaren. Han er vår trygge borg og festning. Han er Gud som gjev all trøyst. Han er frelsar og utfriar. Han er Herren som lækjer oss. Han er Herren vår rettferd. Han er Herren vår siger. Han er den han er.

Å koma i hug namnet er å tenkja på kven Gud er. Ingen ting gjev oss meir trøyst og oppmuntring enn å minna oss sjølv på kor stor og god Gud er. Han er trufast. Han er heilag og rettferdig. Han er nådig og miskunnsam. Gud er kjærleik. Gud er lys, det finst ikkje noko mørker i han. Han er opphav til alt godt.

Når livet er vanskeleg og mørkret er stort, er det godt å minnast at Guds namn er Trufast. Han vil aldri sleppa oss eller gå frå oss. Han vil fullføra sin gode gjerning i oss, heilt til Jesu Kristi dag. Det er trygt å kvila i hans gode hender.

Når vi kjem i hug Herrens namn og hugsar på kven Gud er, er det ikkje så vanskeleg å vilja gjera hans vilje. Eg held di lov, seier David. Eigentleg seier han, at når han minnast Herrens namn, tenkjer han også på hans lover og kor godt det er å gjera hans vilje.

«Om natta tenkjer eg på kven du er, Herre, og difor lyder eg din lov og gøymer orda dine til meg som ein skatt i hjartet!»

Tekst: Erling Thu (c)

Musikken i livet mitt

Salme 119,54 Dine forskrifter er mine songar kvar eg enn held til.

For ei vedunderleg strofe i denne salmen, ein skikkeleg kontrast til det han nett har sunge om, harmen over dei lovlause som forkastar Guds lov. No snur han seg bort frå spotten og hånen frå dei som går bort frå Guds ord, og viser oss korleis han kan heva seg over motstanden han møter. Det gjorde han gjennom lovsong. Han var jo den store songaren og salmediktaren i Israel og no fortel han oss kor han fekk songane sine frå.

Dine forskrifter har vore mine lovsongar i det huset eg har gjesta. Eg set musikk til dine instruksjonar og syng dei med glede på mi pilegrimsvandring, seier han. Sjølv om vi opplever at vi er gjestar i verda, at vi er framande og utlendingar, kan vi likevel syngja lovsongar om Guds ord og lovnader. Slik David gjorde Guds forskrifter til lovsongar, kan vi også gjera Guds ord til våre lovsongar kvar stad vi held til.

Kvar eg enn held til, kan også omsetjast, det huset eg gjestar som ein pilegrim eller i det landet der eg er ein framand. Så lenge vi er gjestar på denne jorda og er på ein pilegrimsreise, kan vi gjera Guds ord til våre lovsongar. På vår vandring gjennom livet kan vi setja musikk til Guds forskrifter og lata dei vera temaet for våre glade songar. Når vi gjer det er det mykje lettare å både bera og å heva oss over motgangane i livet. Når vi lovsyng Guds ord reiser vi eit heilagt tempel over kvardagslivet.

«Dine forskrifter har vore musikken i livet mitt, i alle åra i mi pilegrimsvandring!»

Musikken i livet mitt

Salme 119,54 Dine forskrifter er mine songar kvar eg enn held til.

For ei vedunderleg strofe i denne salmen, ein skikkeleg kontrast til det han nett har sunge om, harmen over dei lovlause som forkastar Guds lov. No snur han seg bort frå spotten og hånen frå dei som går bort frå Guds ord, og viser oss korleis han kan heva seg over motstanden han møter. Det gjorde han gjennom lovsong. Han var jo den store songaren og salmediktaren i Israel og no fortel han oss kor han fekk songane sine frå.

Dine forskrifter har vore mine lovsongar i det huset eg har gjesta. Eg set musikk til dine instruksjonar og syng dei med glede på mi pilegrimsvandring, seier han. Sjølv om vi opplever at vi er gjestar i verda, at vi er framande og utlendingar, kan vi likevel syngja lovsongar om Guds ord og lovnader. Slik David gjorde Guds forskrifter til lovsongar, kan vi også gjera Guds ord til våre lovsongar kvar stad vi held til.

Kvar eg enn held til, kan også omsetjast, det huset eg gjestar som ein pilegrim eller i det landet der eg er ein framand. Så lenge vi er gjestar på denne jorda og er på ein pilegrimsreise, kan vi gjera Guds ord til våre lovsongar. På vår vandring gjennom livet kan vi setja musikk til Guds forskrifter og lata dei vera temaet for våre glade songar. Når vi gjer det er det mykje lettare å både bera og å heva oss over motgangane i livet. Når vi lovsyng Guds ord reiser vi eit heilagt tempel over kvardagslivet.

«Dine forskrifter har vore musikken i livet mitt, i alle åra i mi pilegrimsvandring!»

Tenk at menneske vågar å seia nei til Herrens bod!

Salme 119,53 Eg blir gripen av harme over dei lovlause, dei som går bort frå di lov (Strong 8451).

Når David tenkjer på eller høyrer om dei lovlause, blir han gripen av harme over dei ugudelege. Å vera lovlaus er det same som å vera ugudeleg. Det er sterke ord som blir brukt om menneske som openlyst forkastar Guds lov. All synd er lovbrot, men her er det snakk om noko meir enn å falla i synd. Det David tek eit oppgjer med her er dei lovlause, dei som er så ugudelege at dei med vitande og vilje forkastar Guds ord og openlyst går imot Guds gode ordningar.

Når David ser korleis gudlause menneske vrakar Guds lov, blir han skremd og forferda. Han skjelv når han tenkjer på at menneske vågar å vanæra Gud på ein slik måte. Tenk at menneske vågar å seia nei til Herrens bod! Når han ser og tenkjer på korleis lovlause menneske går imot Guds lov, blir han gripen av heilag harme.

Dette minner meg på Jesus i templet. Då han såg at Guds hus hadde vorte ei røvarhole, ein stad kor folk utnytta folk med sin handel, vart han gripen av brennande harme. Han gjekk radikalt til verks for å stansa denne ugudelege framferd.

Gudfryktige menneske vil alltid lida i si rettferdige sjel når dei ser og høyrer dei lovlause. Vi veit at dei som forkastar Guds lov vanærar Gud og øydelegg seg sjølve. Begge delar gjer oss vondt å sjå.

«Kvar gong eg ser ugudelege menneske forkasta di lov, gjer det vondt djupt i sjela og eg tykkjer det er forferdeleg å sjå!»

Tekst: Erling Thu (c)

Gjennom generasjonar har Guds ord vist vegen til eit godt liv i rettferd og fred

Salme 119,52 Eg kjem i hug dine lover frå gammal tid, Herre, då finn eg trøyst.

Då David vart håna og spotta for si gudsfrykt, brydde han seg ikkje om det. Han heldt fast på sin integritet og bar vanæra med glede. Han fann trøyst og styrke i Ordet. Han let ikkje motgangen og spotten gå inn på seg eller trykkja han ned. Han fann glede i at det einaste motstandarane kunne klaga han for var gudsdyrking hans, - trua på Guds ord. Difor bøygde han ikkje ryggen i skam, men retta seg opp og bar verdsens vanære med lyfta hovud. Det var ei trøyst for han å vita at det var for Guds skuld han vart spotta og håna.

David visste at motstandarar kjem og går, men Guds lov er frå gammal tid. Guds lov er evig. Ho har stått si prøve. Gjennom generasjonar har Guds ord vist vegen til eit godt liv i rettferd og fred. Guds ord har bore rik frukt og ført velsigning til folk og nasjonar. Tenk berre på dei store positive endringane som Guds lov skapte i det norske samfunnet då ho kom til oss i vikingtida. Det er den kristne trua og dei verdiane som ligg i Guds lov som har forma landet vårt. Dette må vi aldri gløyma. Guds lov har frå gammal tid skapt gode samfunn og gjer det også i dag.

«Dine lover» kan også omsetjast med «dine dommar.» Då forstår vi at David også har i tankar Guds inngrep og avgjerd i historia, då Gud har felt sine dommar og frelst folket frå dei som undertrykte dei. Gjennom sine dommar viste Gud folket sitt miskunn og gav dei rett mot fiendane deira. Han frelste dei ut frå slaveriet i Egypt gjennom sine domshandlingar. Han frelste dei gong på gong frå motstandarane då han felte dom, - då han slo fast kva som var rett og galt.

Når vi minnast Guds dommar og hans evige lov frå gammal tid, vil vi finna trøyst når vi møter motstand. I Guds ord finn vi evige sanningar som fører til gode liv, det gjev meg stor trøyst når eg blir spotta for mi tru.

Tekst: Erling Thu (c)

«Ditt openberringslys er evig, dine dommar står fast, eg blir oppmuntra kvar gong eg tenkjer på di sanning!»

Karikert og gjort narr av

Salme 119,51 Dei frekke håner meg grovt, men eg har ikkje bøygd av frå di lov (Strong 8451).

I dette verset forklarer David litt meir om kvifor han er i stor naud. Frekke folk håner han grovt. Stolte menneske spottar han uhemma. Vi skulle tru han levde i vår tid, for dette er noko mange av oss møter. Klassisk kristen tru er ikkje lenger politisk korrekt. Den kristne trua er under åtak frå mange hald. Vi kan bli karikert og gjort narr av. Vi kan bli latterleggjort og uthengd som mørkemenn.

David vart grovt hetsa for si tru, det kan også vi bli, men han bøygde ikkje av frå Guds lov, og det må heller ikkje vi gjera. Stolte og arrogante folk ser ned på oss vanlege truande som held fast på Guds ord. Dei gudlause spottar og dei frekke hånar. Det har dei gjort til alle tider, og det vil dei alltid gjera. Dette er berre noko vi må rekna med. Slik er det å vera ein kristen i denne vonde tidsalderen. Tidsånda er antikristeleg og det gjer seg mange utslag.

Difor vil eg minna oss på det apostelen Paulus seier, at vi har ikkje kamp mot menneske, men mot maktene, mot autoritetane, mot verdsherskarane som høyrer mørket denne tidsalderen, mot vondskapen sin åndehær i himmelrommet (Ef 6,12). Vi blir utsett for mykje tankekjør frå desse vonde maktene. Dei kan bruka både andre menneske og våre eigne kjensler og tankar i den usynlege krigen mot oss som trur. Det er viktig å kunna avsløra desse vonde kreftene og ikkje gje etter for det presset dei legg på oss. Gjev vi dei litlefingen, tek dei snart heile handa og til slutt heile oss.

Det beste forsvar er å koma på offensiven ved å vedkjenna trua vår på Guds lov. Vi han ingen grunn til å skjemmast over Guds ord. Alle Herrens lover er gode. Den Gud som har skapt oss veit kva som er best for oss. Han elskar oss og vil oss berre godt med det han seier. Difor vil eg halda fast på hans lover. Eg vil gjera det eg kan for å vera trufast mot Guds ord og leva i samsvar med Guds gode lov.

«Same kor mykje dei frekke håner og dei stolte spottar og taler imot meg, så nektar eg å vika frå dine forskrifter!»

Tekst: Erling Thu (c)

Når motløyse og tunge tankar kjem krypande inn i sjela vår

Salme 119,50 Det er mi trøyst i nauda at ditt ord gjev meg liv.

På ny ser vi kor sannferdig David er når han snakkar om livet. Det er noko av det eg liker mest når eg les Salmane. David og dei andre salmistane er så brutalt ekte og ærlege i det dei seier. Dei legg ikkje skjul på vonbrot og vanskar. Dei skildrar beiske og vonde kjensler. Dei ser ord på mørke og tunge tankar. Men dei tek oss også med på dei jublande høgdepunkta i livet når dei feirar Guds frelse.

I dette verset er David i naud. Han har det vanskeleg. Av samanhengen forstår vi at denne nauda er noko fiendane hans har påført han. Motstandarane hans har gjort livet surt for han. Problema hopar seg opp og han ser inga synleg løysing. Alt er mørkt rundt han og han kjenner seg åleine. Han er i stor naud. Det er i slike stunder motløyse og tunge tankar kjem krypande inn i sjela vår. Då treng vi Guds trøyst, slik David gjorde.

David fann si trøyst i Guds ord. Ordet skapte tru og liv. Ordet gav han håp og forfriska han. Eg har opplevd det same mange gonger. Når nauda har vore stor og dei tunge tankane har vore vonde å sloss med, har eg gong på gong funne trøyst og nytt pågangsmot i Ordet. Eg lever ikkje av brød åleine, men kvart ord frå Guds munn gjev meg liv. Guds gode ord er ei kjelde til liv. Midt i mørkret og den vonde nauda finn eg trøyst i at det han har lova set meg i stand til å leva gjennom det vonde og koma ut på andre sida, - i live i Guds kraft og nåde.

«I alle mine prøvingar og vanskar finn eg stor trøyst i dine lovnader, for dei held meg i live!»

Tekst: Erling Thu (c)

Vi byggjer vårt håp på det Gud har lova.

Hovud temaet i det avsnittet, som no tek til med den hebraiske bokstaven zayin, er at salmisten blir forfølgd av fiendane som ikkje vil lyda Herrens lover, men at han likevel har full tillit til at Gud vil berga han. For han kviler i Herrens lov.

ז

Salme 119,49 Kom i hug ditt ord til din tenar. Gjennom det har du gjeve meg von.

Dette avsnittet startar ikkje uventa med ei bønn til Herren. David har lært å be. Han veit at Herren høyrer når han bed. I denne strofa minner han Gud på dei lovnadene han har fått frå Herren: Hugs det ordet du har gjeve tenaren din! Ikkje gløym å gjera det du har sagt! Dette er ei svært viktig lekse å læra.

For det første må vi læra å ta til oss ordet slik at det blir personleg for oss. Eller sagt på ein annan måte, vi må læra å høyra Guds røyst når vi les og grundar på orda i Bibelen. Det går an å lesa Bibelen utan å høyra Guds røyst, utan at Ordet taler til oss. Det må vi for alt verden unngå.

Eg vil gripa tak i Ordet!

Salme 119,48 Eg lyfter hendene mot boda dine, som eg elskar, og grundar på dine forskrifter.

Det kan vera litt uklart kva David meiner med å lyfta hendene sine mot Guds bod, men eg trur det handlar om å lyfta hendene for å gripa tak i ordet frå Gud. Han seier han elskar Gud og vil grunna på Guds forskrifter. Det er difor han vil lyfta hendene sine for å gripa tak i ordet frå Gud og ikkje sleppa det. Han elskar Gud og vil grunna på ordet for å forstå Guds plan og vilje.

Eg liker denne haldninga som eg finn i dette verset. Han seier at han vil gripa tak i Guds bod for å kunna leva etter dei. Han lyfter hendene sine, han strekkjer seg etter Guds lov og vil gjera alt han kan for å gjera det Gud seier. Det er slik alle kristne bør leva; lyfta hendene og strekkja oss etter Guds ord. Vi vil strekkja oss etter det livet som er skildra i Ordet. Vi vil gløyma det som er bak og vil gjera oss motlause. Vi vil jaga mot målet og prøva å gripa fatt i alt det Gud har for oss, alt han har lova oss i sitt ord.

Det kan også verka som David seier dette: «Eg vil lyfta hendene i tilbeding når eg kjem til ditt ord som eg elskar og grunnar på, så du kan gje meg meir innsikt og openberring.» Slik vil også eg lyfta hendene mot Guds bod og lovprisa Ordet. Eg elskar Guds ord. Eg fryder meg når Ordet blir levande for meg. Eg takkar Gud kvar gong Ordet opnar seg for meg. Kvar dag ber eg om ny og frisk openberring.

«Eg lengtar etter meir openberring i dine sanningar for eg elskar det lys eg får i Ordet når eg grunnar på dine bod!»

Tekst: Erling Thu (c)

Lidenskap og glede i Guds ord

Salme 119,47 Eg frydar meg over dine bod, dei som eg elskar.

Eg blir så begeistra av den gleda David finn i Guds bod. «Eg frydar meg over dine bod.» Han finn si lyst og si glede i Guds lov. Faktisk kan det omsetjast med: «Eg forlystar meg i dine bod!» Når mange høyrer ord som bod, lov, reglar reagerer dei negativt. Svært mange har lyst til å kasta lov og bod på sjøen og kvitta seg med dei, for dei vil vera frie til å følgja sitt eige syndige hjarte.

For David var det annleis. Han elska Guds bod. Han fann stor glede i å gjera det boda sa. Han hadde oppdaga at boda var gode for menneska. Han hadde opplevd dei mange velsigningane som kjem av å halda Herrens lov.

Eg vil ikkje skjemmast over Guds ord eller hans gode ordningar!

Salme 119,46 Eg vil tala for kongar om dine lovbod, og eg skal ikkje bli til skamme.

Det er ein frimodig David vi møter i desse orda. Men det er ikkje ønskjetenking han driv med. Før han vart konge var frimodig både og forkynte Guds ord både til kong Ashish og Saul. Etter at han vart konge heldt han fram med å tala for kongar om Guds vitnemål og lovbod. Han la ikkje skjul på kven han trudde på og kven han hadde sin lojaliteten til.

Vi har mykje å læra av det frimodet David viser oss i Salme 119. Vi må aldri vera redde for å seia kven vi trur på og kven vi har valt å tena. Vi må ikkje skjemmast av Guds ord eller hans gode ordningar. Gud er god og alle hans lover er gode. Guds ord viser oss vegen til det gode og lukkelege livet. Vi har smakt og kjent at Gud er god. Det har vi lyst å gjera kjent for alle menneske, både høg og låg.

Eg vil leva i full fridom!

Salme 119,45 Lat meg ferdast i ope land, for eg spør etter dine påbod (6490)!

Når David har slått fast at han alltid, kvar einaste stund på dagen vil følgja Guds lov, held han fram i dette verset med ei bønn om å få vandra i eit ope landskap. Eg er fødd og oppvaksen på Jæren og eg elskar opne landskap. På Jæren kan eg pusta fritt. Eg er ikkje skapt for tronge fjordar eller dalar eller djupe skogar. Eg må ha utsikt, helst sjå vatn, for å trivast. Tronge landskap deppar meg for eg kjenner meg innestengd. Difor har eg mange gonger bedt om å få koma ut i ope lende så eg kan leva og pusta fritt.

Eg vil halda dine lover kvar einaste stund på dagen

Salme 119,44 Då vil eg stadig halda di lov (Strong 8451), for evig og alltid.

I tillit til at Gud svarer han og viser han sin trufaste kjærleik, kjem David med ein frimodig lovnad. «Eg vil alltid halda di lov!» Det er sterke ord, men det er ei innstilling som Herren lønner. For evig og alltid vil David leva i samsvar med Herrens lov.

Eg er veldig glad for den frimodige tilliten David viser til Guds ord. Han set ord på denne tilliten titt og ofte, høgt og tydeleg. Vi kan ikkje vera i tvil om kva han meiner. Han seier at Guds ord er å stola på. Han seier at Guds bod er gode for oss. Han påstår at Herrens lov set han fri til å leva eit godt liv. Han kan til og med forlysta seg i Guds gode lover og ordningar. Det er tydeleg at han har opplevd dei velsigningane Gud auser ut over dei som går på hans veg.

Frimod til å seia det Gud seier

Salme 119,43 Riv ikkje sanningsordet ut or min munn, for eg ventar på dine lover.

Her tiggar David Gud om å ikkje riva sanningsordet ut or munnen. Sanningsordet handlar om Guds trufaste kjærleik og frelsande nådegjerningar. Om ikkje Herren hadde berga han, ville det innebera at dette ordet hadde vorte rive ut or munnen, for det ville ikkje lenger vera sant. Det gode er at Gud frelsar i samsvar med sitt gode og sanne ord som er evangeliet om Guds rike.

Kanskje vi kan forstå denne audmjuke bønna frå David, som ei bønn om å ha ei læresveinstunge, som alltid har Guds gode ord på tunga i rett stund. Profeten Jesaja sa at Gud hadde gjeve han ei læresveinstunge så han kunne styrkja den trøytte med eit ord (Jes 50,4). Det er noko av det beste eg veit, når venner taler eit ord frå Gud til meg i rett tid, akkurat når eg treng å høyra det ordet. Difor ber eg om at eg sjølv ikkje må vera tom for Guds ord, men at eg alltid kan ha eit godt ord frå Gud på tunga. Når vi elskar Guds ord kan vi bera fram både nytt og gammalt frå skattane i Bibelen.

Eg vil alltid ha eit svar til dei som spottar meg!

Salme 119,42 Då kan eg gje spottaren svar, for eg lit på ditt ord.

Denne bønna er tett oppfølging av det han bad om i det førre verset. Der bad David om at Guds trufaste kjærleik og hans gode frelse måtte koma til han, slik Gud hadde lova han. No fortel han Gud kva han vil gjera når han får oppleva Guds miskunn og nådegjerningar.

Då kan han gje spottaren svar, for han lit på Guds ord. Med andre ord seier han at når han opplever bønnesvar, då kan han bruka dette til å visa spottaren til rette. Når vi har opplevd at Gud har gripe inn til frelse og forandring i livet vårt, då vil det endra livet lukka munnen på spottaren. Folk kan ha mange teoriar og tankar om Gud, dei kan til og med fornekta at han finst, men vår oppleving av Guds trufaste kjærleik og hjelp, kan ingen seia imot. Vi har opplevd det vi har opplevd og det kan ingen ta frå oss.

Må din milde og trufaste kjærleik overvelda meg!

Waw er den hebraiske bokstaven som dei neste åtte versa startar med. Svært få hebraiske ord startar med denne bokstaven, men han blir ofte brukt som ein konjunksjon som «og». Det berande temaet i dette avsnittet er tillit til Gud.

ו

Salme 119,41 Herre, lat di miskunn koma til meg, og di frelse, slik du har sagt!

På ny vender David seg i bønn til Jahve, Herren, Den Evige Eg Er. Han ber om to ting, om miskunn og frelse. Det er på ein måte synonyme ord i denne samanhengen, for dei handlar om det same. Når Gud viser miskunn, får vi del i hans frelse.

Det er det hebraiske ordet hesed som i dette verset blir omsett med miskunn. Dette er eit av kjerneorda i Det gamle testamentet der det er brukt 246 gonger. Den gamle nynorskbibelen frå 1938 omset hesed i dette verset med nådegjerningar og Den Heilage Skrifta seier berre nåde. I nyare omsetjingar på norsk blir  engelske omsetjingar omset svært ofte hesed med trufast kjærleik.